Dat de scheidslijnen tussen genres steeds meer vervagen, is niet alleen op Eurosonic zichtbaar. Gelukkig is er ook op de 31e editie van Noorderslag ruimte voor jazzy pop, soul en aanverwante stijlen.
Tekst & foto’s: Angelique van Os
Hoewel het voor het Jazzzism-publiek wellicht grotendeels gesneden koek is, met namen als Pink Oculus, Koffie, Celine Caïro, Michelle David en Steffen Morrison, zijn er toch zijn er een paar nieuwkomers die de moeite waard zijn.
Het was weer een overvolle editie van EurosonicNoorderslag, met in totaal 382 acts, 417 internationale vertegenwoordigde festivals en 40.300 festivalbezoekers. Tevens werd het evenement verkozen als beste festival door de Vereniging Nederlandse Poppodia en -Festivals.
Door naar Noorderslag zelf. Traditiegetrouw is de CBK-zaal de plek waar Radio 2, Soul & Jazz (voorheen Radio 6) nieuw jazz en soultalent presenteert. Darlyn trapt af met een catchy popfolk nummer a la Fleedwood Mac na een uitbundige introductie van Radio 2 presentator, Andrew Makkinga. Vraag die direct rijst is wat zo’n type band op dit podium doet terwijl er zoveel meer jazz/soul talent is en de groep al op veel grote podia te vinden was, waaronder een uitverkocht Paradiso, en hun single Stepping Stone afgelopen jaar uitgeroepen werd tot Topsong bij Radio 2.
Overigens niets ten nadele van de zeskoppige band, die een internationale sound heeft, een hoge muzikaliteit uitdraagt met mooie gelaagde Americana en rootsmuziek en een edgy bluesrandje. Compliment ook voor de aanstekelijke chemie tussen zangeres Diwa Meijman en zanger/gitarist Wessel Herbschleb, die een twee-eenheid vormen, zowel met afzonderlijke zang als tweestemmig. De ietwat melancholische songs geënt op folkroots uit de jaren ’50 -’70 zijn mooi afwisselend en blijven goed hangen, ook al hoor je ze voor het eerst. Een mooi debuut dat in het hoofd blijft spoken.
Dampende Nachtdienst
Een half uur later dampt hetzelfde podium binnen een paar minuten met de
8-koppige band, De Nachtdienst. Goed om te zien dat steeds meer rappers samenwerking opzoeken met een energieke live-band, compleet met blazers, zoals in dit geval MC Claudius de Krentenkoning die de show steelt. Het geluid is wel erg wisselend, met soms een veel te harde bas.
De aanstekelijke, soms grappige raps, hoofdzakelijk in het Nederlands, zijn goed te volgen door de open bandsound, die zich duidelijk hoorbaar heeft laten inspireren door Robert Glasper, Hiatus Kaiyote, Kendrick Lamar, MF DOOM and Madlib. Wanneer de ritmesectie echter gas geeft verzuipen de blazers en is alles uit balans. Zonde. Zo is weinig te volgen van de solo van de baritonsaxofonist. Halverwege de set wordt het beter en komt de band meer tot z’n recht. De broken beats, vele stops en wisselende grooves met ruimte voor improvisaties en stilte maken dit tot een boeiende festivalact. Het wachten op de ‘doorbraak’ waar ze in het gelijknamige nummer over zingen, zal niet lang meer duren…
En dan snel door naar de Grote Zaal, waar de beveiliging dit jaar echt de bierregen wil voorkomen, dus wordt elke bezoeker gecheckt voor ze de ruimte betreden. De Popprijs 2016 gaat naar Martin Garixx, de no 1 dj, die zich ‘onderscheidt door zijn drang naar vernieuwing en zijn feilloze gevoel voor melodie en hits’, aldus het juryrapport. Helaas is de man zelf niet aanwezig, wat zorgt voor een teleurstelling bij het publiek. Jett Rebel speelt op zijn plek.
Hemelse stem
In de Patio brengt de soulvolle singer-songwriter Celine Caïro sfeervolle songs, dit keer niet akoestisch en intiem, maar versterkt door een kwartet waarbij elektronische soundscapes de boventoon voeren. Caïro brengt na twee goed ontvangen EP’s en een samenwerking met FINK binnenkort haar langverwachte debuutalbum, Freefall, uit, dat grotendeels is opgenomen in LA. Haar heldere, hemelse stem past goed bij de ietwat melancholische en dromerige songs die als een warme wolk in de lucht blijven hangen. Een artiest met een intense, naturelle aantrekkingskracht die het verdient om nationaal meer erkenning te krijgen.
Het powertrio Brass Rave Unit was ’s middags al te horen bij het 20-jarige labelfeestje van Dox, en dat was maar goed ook, want het was niet meer mogelijk om binnen te komen in de uitpuilende kelder. ’s Middags zette het trio, dat wel sterk doet denken aan de Britse Sons of Kemet, ook al een swingend feestje neer. De band is een welkome toevoeging aan de opmars van hippe, rauwe New Orleans brass revival, hoewel ze zich met een eigen geluid meer zouden kunnen onderscheiden.
Rockende soul
Door naar soulman Steffen Morrison, die gas geeft met rockende soul en duidelijk zin heeft in een feestje. Zijn doorleefde vibrato met het rauwe randje staat inmiddels garant als zijn herkenbare signatuur. Die vibrato begint soms wat te vervelen en halverwege het concert raakt hij hees. Ook lijkt de zanger veel in hetzelfde bereik te zingen, waardoor het qua klank wat minder afwisselend is.
Zijn performance is soms wat over de top, door het publiek in het Engels aan te spreken en wilde bewegingen te maken, maar in de traditie van Stax- en Motownvoorbeelden hoort dat natuurlijk bij de act. En die rol van entertainer past Morrison prima, hij windt samen met zijn geroutineerde band het publiek overtuigend om zijn vinger en hij staat vol overgave op het podium. Ook durft hij naast feel good soul even gas terug te nemen, om vervolgens toe te werken naar een climax waarmee je met een glimlach de zaal verlaat.
Overgave
De gospel van Michelle David doet het zo goed met haar Extravaganza Sessions, dat ze de Grote Zaal mag vullen. Hierbij verwacht je bij binnenkomst niet gelijk Americana en hillbillyklanken met Tim Knol als gastmuzikant. Wanneer de van origine Amerikaanse soul/gospel diva zelf het stokje weer overneemt in een rol als ‘stokoud 90-jarige’, zet ze de tent op z’n kop met uitbundige uithalen die uit haar tenen komen. Wat een overgave! David zingt gospel en soul zoals het bedoeld is: vanuit haar ziel; de muziek stroomt door haar bloed. Het feestje is compleet met een vierkoppige blazerssectie en een energieke band (met Ruben Hein verstopt achter de Hammond).
Toch kost het David de nodige moeite om het vermoeide publiek wat los te krijgen. Aan de muzikanten ligt het niet. De voetjes komen meer van de grond wanneer Steffen Morisson zich in het laatste nummer bij de band voegt. Hij en David vormen een sterk en aanstekelijk duo.
Een waardige afsluiter van zeker geen memorabele editie van Noorderslag met veel nieuwe ontdekkingen, maar wel een met een hoog entertainmentgehalte.
