Afgelopen weekend kon Samara Joy twee Grammy in ontvangst nemen; oor Best Jazz Vocal Album en voor Best New Artist. In Jazzism 5 van vorig jaar spraken we met haar.
Tekst: Maartje Hoofs | Foto: Meredith Truax
Samara Joy won in 2019 de Sarah Vaughan Jazz Vocal Competition, waarna ze jazz studeerde en aan haar debuutalbum werkte. In september verscheen opvolger Linger Awhile. “Ik heb me vaak een buitenstaander gevoeld omdat ik van jazz hield.”
De avond voordat we Samara Joy (22) spreken, stond ze op het podium van de Blue Note Jazz Club. Het enthousiasme en ongeloof zijn nog op haar gezicht te lezen. “Het was te gek en ook nog eens in mijn thuisstad New York. Het is nogal wat om op zo’n legendarische plek te staan, op dat heilige podium.” Joy wordt vergeleken met Sarah Vaughan, Dinah Washington en Billie Holiday. Zelf is ze daar nuchter onder. “Het is eervol dat ik mensen aan zulke grote vocalisten herinner, maar ik kom niet eens bij ze in de buurt. Het waren unieke artiesten.” Het is opvallend dat ze als inspiratiebronnen alleen vrouwen noemt: Vaughan, Carmen McRae, Betty Carter en Abbey Lincoln. “Klopt, maar ik luisterde ook naar Charlie Parker en Ben Webster. Wel allemaal pas later, zo rond mijn achttiende. Als kind hield ik van de bas (Joys vader speelt bas, red.) en zocht ik nadrukkelijk naar muziek waarin ik dat geluid hoorde, denk aan gospel, r&b en soul.” Terwijl haar leeftijdgenoten uit The Bronx opgingen in pop- en radiomuziek, voelde Joy zich meer thuis bij jazz. “Ik heb me daardoor best vaak een buitenstaander gevoeld. Jazz is misschien minder populair, maar wat is het fantastisch.”
Vuur voor muziek
Joy komt uit een muzikaal gezin. Haar vader is ook actief in de muziek, onder meer als componist, producer en arrangeur. Op sociale media deelt ze geregeld filmpjes waarin ze samen met haar vader zingt. “Gisteren in Blue Note heb ik ook met hem gezongen”, zegt ze stralend, “hopelijk heeft iemand het gefilmd.” Een paar uur na ons gesprek deelt Joy het betreffende fragment trots op haar Instagrampagina. Ze lijkt op haar vader, concludeert ze: “Muziek is ons leven, er is niets anders dan dat.”
“Het was te gek om op zo’n legendarische plek te staan”
Linger Awhile is opgedragen aan haar oud-leraar, pianist Barry Harris (1929-2021). “In de korte tijd dat ik hem kende had hij een diepgaande invloed op mij. Het vuur dat hij voor muziek en lesgeven had, was ongekend. Zelfs toen hij in het ziekenhuis lag, wilde hij nog nieuwe dingen ontdekken. Hij wijdde zijn leven volledig aan muziek.” Qua bezieling zou ze graag in Harris’ voetstappen treden, voegt ze toe. Joy zingt alleen standards die haar raken en fascineren. Lachend: “En ik moet ze ook leuk vinden, want wie weet hoe vaak ik ze nog moet zingen.” Als ze morgen met een artiest naar keuze mag optreden, wie kiest ze dan? “Dood en levend? Duke Ellington en Stevie Wonder, geen twijfel over mogelijk.”
=”p10″>
