In het centrum van Bremen doen ongeveer 30 podia mee aan jazzahead!’s clubnight. Clubs, bars, theaters, musea, kerken en hotels stellen zich op vrijdagavond open voor jazz. Een verslag.
Tekst: Angelique van Os | Foto’s: jazzahead! Schlecker
Na een dag flink netwerken met oude bekenden en nieuwe contacten leggen, ging ik ‘s avonds traditiegetrouw de stad in voor de Clubnight. De verschillende podia lijken op de kaart vrij dichtbij elkaar te liggen, maar te voet is dat in de praktijk veelal niet het geval. Wel is het mogelijk om gratis gebruik te maken van het OV. De meest praktische optie is om voor een themaland te kiezen, waar bij één podium veelal drie concerten op een avond te zien zijn. Ik ga echter voor diversiteit.
Irio-Eides
Focusland Duitsland startte met in het Countryard by Marriott hotel nabij het station met de groep Irio-Eides. Dit is een modern kwintet rondom vocaliste Iris Eckert. De groep begon met vrij geïmproviseerd spel en vocale soundscapes die het regenwoud symbolisten. Het tweede stuk was een stuk traditioneler qua ritmen en melodischer, een wat vreemde overgang. De zangeres wist niet te raken met haar heldere, maar wat oppervlakkige stem en met haar scats vloog ze nogal eens uit de bocht.
Teemu Kekkonen Trio
Na ruim een kwartier lopen arriveerde ik bij het Metropole Theater Bremen. In een zijzaaltje presenteerde Finland hun eerste act: het jonge Teemu Kekkonen Trio. Dat bestaat uit de gelijknamige pianist, Bjørk Delcroix Semey op contrabas en Eloi Pascual op drums. De vleugel stond onnodig hard, wat jammer was voor de sound. Kekkonen bewoog zich vrij en met lyrisch spel rond de stuwende ritmesectie. Het dynamische drietal gaf elkaar de nodige ruimte en wist daarbij zowel ritmisch als met rijke melodieën, een filmische sfeer neer te zetten. In de pakkende pianothema’s waren ook klassieke invloeden te bespeuren van bijvoorbeeld Ravel, terwijl de drums en bas met de nodige pulserende power spelen. De stukken waren divers, vol met ritmewisselingen en sterk samenspel. Een boeiend trio om in de gaten te houden.
Leagus
Ik bleef even in Scandinavische sferen, want in het Achat Hotel speelde het alternatieve duo Leagus, met Herborg Rundberg (piano/vocals) en Kristian Svalestad Olstad (gitaar). Het tweetal beschikte over een rijk klankpalet waarbij ze minimal en ambient music combineerden met loops, beats, elektrisch geprogrammeerde effecten, soundscapes en ingetogen zang in het Sami, de traditionele taal van de inheemse bevolking. Ook brachten ze vrijer geïmproviseerd spel; dit alles omlijst door grafische en psychedelische visuals en weergegeven in één lange soundtrip. Het was alleen jammer dat het publiek het hele concert tegen de rug van Rundberg aankeek. De piano had een kwartslag gedraaid moeten staan.
Gina Schwarz
Terug naar de Messe Hal 7, om de Oostenrijkse bassiste/componiste Gina Schwarz en haar Multiphonics 8 te zien. Tijdens haar showcase bracht Schwarz voor een volle zaal een ode aan Britse folklegende Nick Drake (1948-1974) met een nieuw, achtkoppig ensemble, waarmee ze het debuutalbum Way To Blue heeft uitgebracht. De op Drake geïnspireerde stukken bestaan uit avontuurlijke, moderne arrangementen, waarbij de vijfkoppige blaassectie -met basklarinetten, klarinet, fluit en c-melody sax- een eigenzinnige sound neerzette en een spannend geheel vormt met de ritmesectie. Soms klonken de blazers wat ondefinieerbaar en uit balans, maar als geheel heeft het collectief zeker potentie.
Foto: Iris Camaa
Daniel Erdmann
Voor de laatste act van de avond moest ik wederom naar Kulturzentrum Schlachthof. Hier presenteerde de Duitse saxofonist Daniel Erdmann zijn nieuwe band. Erdman heeft een speciale connectie met Frankrijk want hij heeft er lange tijd gewoond. Daarom is hij gevraagd om een commissiewerk te presenteren met een nieuwe Frans-Duitse bezetting. Het sextet Thérapie de Couple is het resultaat, bestaande uit cello, viool, klarinet, tenorsax, contrabas en drums. Ook hier zien we meerdere vrouwen (drumster Eva Klesse en klarinettist Hélène Duret) op het podium. Het is fijn om te zien dat er steeds meer vrouwelijke instrumentalisten geprogrammeerd staan, dan wel onderdeel uitmaken van ensembles tijdens jazzahead!
Erdmann liet in elk stuk een of meerdere musici vlammen met een eigen feature. Zo beet de saxofonist zelf het spits af met uitbundig samenspel met Klesse en bassist Robbert Lucaciu in het openingsstuk Fatal Attraction. Ook waren er boeiende tutti thema’s en specials, waarbij van strakke grooves makkelijk geswitcht werd naar swing. In de tweede compositie vlamde Duret met een solofeature. Absoluut hoogtepunt was het samenspel van de Franse violist Théo Ceccaldi en cellist Vincent Courtois die excelleerden in een werkelijk uitmuntende interlude en soli. Hun spel imponeerde en zorgde voor uitbundige reacties van het publiek. Het ensemble had wat avant-gardistische trekken, en bleef toch toegankelijk, waarbij de grappige titels en het droge commentaar van Erdmann zorgde voor een komische noot. Het is duidelijk dat de ‘therapie’ tussen dit ‘Frans-Duitse koppel’ zijn vruchten afwerpt. Zonder twijfel het hoogtepunt van de avond en daarmee vertrok ik moe maar voldaan naar huis.
