Na de succesvolle, frisse eerste editie van Rockit vorig jaar, is het eendaagse festival in de Oosterpoort op 10 november terug met een prikkelend programma van internationale jazzacts die grenzen verkennen van alternatieve rock, experimentele pop tot gecomponeerde muziek en vice versa.
Tekst: Angelique van Os
Fotografie: Joke Schot
Van een headliner voor een breed publiek is dit keer geen sprake. En wie de achtergrond van de acts kent, weet dat het een pittige avond spierballenjazz gaat worden.
Dave Holland
Bassist Dave Holland opent in de kleine zaal met zijn ‘monsterformatie’ Aziza, met Chris Potter (s), Lionel Loueke (g) en Eric Hardland (d). Allen gelouterde musici die nog niet eerder met elkaar het podium deelden, maar los van elkaar wel samenwerkten. Inmiddels is het gezelschap uitstekend op elkaar ingespeeld en excelleren de musici ieder vanuit hun eigen rol.
Vooral Potter is op dreef. Wel een beetje vermoeiend zijn de vele noten die je om de oren vliegen. Maar gelukkig zijn er ook rustmomenten en geven de mannen elkaar voldoende ruimte. De energie waarmee Aziza speelt komt niet altijd over in hun ingetogen, wat statische voordracht. Maar wat een souplesse, techniek en virtuoosheid. We zijn wakker!
Ode aan Joni Mitchell
Door naar de grote zaal waar het Noordpool Orkest z’n opwachting maakt onder leiding van Reinout Douma. Het orkest – het zusje van het Metropole – brengt een ode aan Joni Mitchell die afgelopen week 75 werd. Niet vernieuwend, (denk bijvoorbeeld aan The Joni Letters van Herbie Hancock), maar het kan wel interessant zijn.
Benjamin Herman
Voor deze gelegenheid zijn vocalist Zara McFarlane, gitarist Jorrit Westerhof en Benjamin Herman uitgenodigd. Herman vervangt saxofonist Ben van Gelder. Het concert is wisselend van kwaliteit. Het tijdloze Case of you, wat een heel kwetsbaar nummer is, komt niet over. McFarlane raakt de noten niet, leest van bladmuziek en eigenlijk past het nummer niet echt bij haar stem.
Het orkest klinkt ook rommelig, niet overal strak. Gelukkig geldt dat niet voor Mitchells prachtige Blue, met fraaie arrangementen. Ook de twee features voor de Groningse zangeres Hiske Oosterwijk (zij viel in voor Anna Seriese) bleven goed overeind, hoewel het geluid nogal te wensen over laat.
Geen rust
In binnenzaal Atlantis horen we voor het eerst de nieuwe band van pianist Aaron Parks, Little Big (Greg Tuohey (g), DJ Ginyard (b) en Tommy Crane (d). De veelzijdige Parks flirt met dit viertal met diverse genres, zoals rock, r&b, indiepop. In plaats van Parks, is het vooral gitarist Tuohey die het voortouw neemt. De stukken en de sound zijn niet onderscheidend – er zijn inmiddels aardig wat Amerikaanse en Britse acts die vergelijkbare muziek maken- en de fraaie harmonieën en melodieën waar Parks bekend om staat vallen hier weg. Jammer.
De Britse saxofoniste Nubya García
STUFF.
De jonge Vlaamse helden van STUFF. tonen meer experiment met hun eigen smoel. De energie en interactie zijn hoog. Het is vooral Andrew Claes die met zijn EWI vol distortion de boel opzweept. Hoewel, drummer Lander Gyselinck vervult een constant stuwende rol voor het vijftal. Soms verzanden de Belgen wat veel in spacey soundscapes en onregelmatige maatsoorten en breaks, maar dit is precies een act die op Rockit thuishoort. Alleen wel een beetje heavy op de vroege avond.
We kunnen nauwelijks op adem komen, want in de kleine zaal speelt saxofonist Steve Coleman met zijn Five Elements. Wederom uitstekende musici, echter spelen ze alles vol in hoog tempo. Er is nergens een rustmoment. Een trein die doordendert.
Underground
Het Noord-Ierse Robocobra Quartet vormt alleen al een merkwaardige bezetting: Peter Howard (ts), Tom Tabori (ss) / electronics), Nathan Rodgers (b) en Chris Ryan (d / spoken word). Het underground-gevoel van de kelder past goed bij de mix van jazz, hardcore punk en indierock. De muziek ontpopt zich van ingetogen tot onstuimig, ruig en hard en omlijst de dwepende teksten van Ryan. Muzikaal inhoudelijk is het een mis-match met de tot dusver andere acts. Een groep die prima op EurosonicNoorderslag past -daar waren ze eerder te zien-, maar niet aansluit bij het niveau van Rockit.
Pharoah Sanders
Bij de oude meester Pharoah Sanders (Arkansas,1940) is de grote zaal slechts voor de helft gevuld. De iconische tenorsaxofonist is kortstondig redelijk goed in vorm, maar laat toch vooral zijn trio het werk doen. En dat is veel te langdradig en oninteressant. De muziek kabbelt minutenlang voort, terwijl Sanders wat gekke luchtgitaarbewegingen maakt. Niemand neemt het voortouw. Pijnlijk om te zien, terwijl hij zo’n enorme staat van dienst heeft. Dat is misschien ook een beetje het manco van Rockit; waar vorig jaar ‘geestelijk vader’ Herbie Hancock de headliner was, ontbreekt het daar nu aan.
Verademing
Bij trompettist Terence Blanchard en zijn E-Collective is gelukkig wat meer ruimte, melodie en dynamiek te vinden tussen al het instrumentale geweld. Gitarist Charles Altura excelleert met een virtuoze solo, aangestuurd door de strakke ritmesectie. Blanchard zelf vlamt met zijn herkenbare hoge uithalen en elektronische effecten. De prachtige solofeature van pianist Fabian Albazan wordt ruw verstoord door technische mankementen. Ondanks het hoge speelniveau en afzonderlijke klasse, doet het kwintet helaas zijn naam te weinig eer aan, want van een collectief dat onderlinge chemie uitstraalt, is te weinig sprake.
GoGoPenguin
De beeldende soundscapes en repeterende motieven van het Britse trio GoGo Penguin bieden een fijne verademing. Ook hierbij geeft het trio flink gas met de vele uptempo drum ‘n base grooves en ritmen. De energie is hoog en het drietal uit Machester vindt elkaar blindelings. Fijn ook die elektronische en dancetriphop lagen van het recente album a A Humdrum Star (2018). Zonder twijfel tot dusver het hoogtepunt van de avond.
Eén van de weinige Nederlandse acts – naast het Noordpool en Benjamin Herman’s Bug House-, is Shapes of Time. Dit is gelijk het enige trio (Oene van Geel (v), Mark Haanstra (b) en Raphael Vanoli (g) waar meer rust te vinden is. Een verademing in het instrumentale geweld. Het fraaie open samenspel overstijgt klassiek, jazz en Indiase invloeden. Een pareltje.
Klein feestje
We gaan richting het einde van de avond met het trio SchnellerTollerMeier. De Zwitsers brengen een stevige portie brutal jazz en metal-rock. Ook hierbij zijn het wederom ritmen en grooves die de overhand hebben. Op zich best een interessante act, die internationaal hoge ogen scoorde met hun album X (2015), maar aan het eind van de avond zijn de oren verzadigd.
Wat toegankelijker is het repertoire van de Britse saxofoniste Nubya García, die als afsluitende act een klein feestje bouwt in de foyer. De slechts 26-jarige bandleider staat aan het front van de bloeiende Britse scène naast prominente musici als Shabaka Hutchings. In de Oosterpoort toont ze avontuurlijke ritmische improvisaties onder strakke opzwepende Afrobeat en Carribische grooves. Garcia swingt, beukt en zet een dynamische show neer.
Het was inderdaad een pittig avondje. Groningen mag trots zijn dat ze een festival van dit kaliber en deze kwaliteit in huis hebben. Ook aan de relaxte sfeer valt niets af te dingen. Echter mag Rockit wel meer luchtigheid ademen. Vergeleken met vorig jaar is er te veel heftige, serieuze spierballenjazz met weinig rustmomenten. En het heftige volume en slechte geluid benadrukken dit nog eens. Daarnaast liggen de bands qua sounds en stijlen juist zodanig in elkaars verlengde, dat er soms eerder overlap is in plaats van een gemêleerd aanbod. Wat meer vocale acts en een vrouwelijke touch, zouden wellicht een betere balans kunnen brengen.