Grote namen als Ibrahim Maalouf, Nik Bärtsch Ronin, John Scofield, Christian Scott, Hiatus Kayote en rising star Becca Stevens pronken op het affiche. Op papier ziet de derde editie van Rockit in de Groningse Oosterpoort er dit jaar veelbelovend uit.
Door Angelique van Os, fotografie Knelis
En dan hebben we het nog niet gehad over speciale samenwerkingen. Dit is zonder twijfel een diverser en toegankelijker programma dan vorig jaar, ook met meer female vocal power, en dat is gelijk te merken aan de kaartverkoop.
De Britse alleskunner Anna Meredith opent explosief samen met een speciale samenstelling van het Noordpool Orkest in de Challenger (kleine zaal). Haar elektronische (geprogrammeerde) muziek, afkomstig van haar debuutalbum Varmints, omvat soms stevige beats, een portie heftige rock-distortion en onregelmatige maatsoorten gecombineerd met klassieke melodieën. Helaas overstemmen de beats Meredith en het orkest nogal, maar de energie is hoog. Het zet de toon voor het festival: jazz and beyond!
Fly or Die
Door naar de Atlantis (binnenzaal), waar saxofonist Maarten Hogerhuis met trio en sterke blazerssectie de zaal intrigeert. Nederlandse modern jazz met een klassiek randje van de bovenste plank.
In de duistere Discovery-kelder loopt de temperatuur snel op en maakt de unieke trompettiste Jamie Branch haar opwachting met haar project Fly or Die. Hiermee gooide ze afgelopen jaar in de Amerikaanse albumlijstjes hoge ogen. De bezetting is al opvallend: cello (Lester St. Louis), drums (Chad Taylor) en contrabas (Jason Ajemian).
De ritmische muziek beweegt zich tussen zen-achtige flows, indiepunkjazz met kritische lyrics en psychedelische grooves waar Branch gedoseerd over soleert. De zang- en speelkwaliteit is wel wisselend, evenals de muzikale inhoud.
Ook de Enterprise (grote zaal) zit goed vol tijdens het Metropole Orkest met Ibeyi. De van origine Frans-Cubaanse zusjes Lisa-Kaindé en Naomi Díaz zag ik een paar jaar geleden voor hun grote doorbraak ook in Groningen, tijdens Eurosonic. Inmiddels betoveren ze het publiek wereldwijd met hun dromerige songs en stemgeluid, wat doet denken aan Björk.
De combinatie met het MO brengt hun stukken subtiel naar een hoger niveau, hoewel het orkest een te beperkte rol speelt. Mooi om te zien hoe perfect de tweeling op elkaar is ingespeeld en dat verhoogt de muzikale interactie zowel onderling als met het publiek.
Spannend duo
Een ander spannende combinatie is de Armeense virtuoze pianist Tigran Hamasyan en de Noorse lyrische trompettist Mathias Eick. Tigran bijt solo het spits af en toont direct zijn indrukwekkende skills. Opbouwend, de noten treffend, uitmuntende techniek met rijke melodieën en constant de puls kunnen bewaren. Dit keer geen mix van jazz en metal-invloeden, eerder klassieke lijnen met folklore. Wel sluit Tigran in stijl af met een stevig potje beatboxen. Jammer dat Eick zich pas na een half uur bij de pianist voegt. Daardoor mis ik Becca Stevens die gelijktijdig speelt. Eenmaal op het podium, zetten beide musici direct met elektronische soundscapes een nog intensere, melancholische sfeer neer. De twee vullen elkaar fraai en subtiel aan. Het tweetal geeft ook gas op het juiste moment; met treffende technische skills, waarbij de complexe lijnen zo makkelijk klinken. Eick en Tigran vullen elkaar perfect aan, geven elkaar ruimte en hebben duidelijk een onderlinge bijna spirituele chemie. Hopelijk gaan ze een keer samen een plaat opnemen.
Verrassend is de keuze om Hiatus Kayote in de Enterprise te zetten in plaats van grotere namen als John Scofield en Christian Scott. Want ondanks de eigenzinnigheid van de Australiërs, is de band wat minder bekend bij een breed publiek en dat is zichtbaar in de zaal. Zangeres Nai Palm gaat hoe dan ook flink los met een fijne portie future funksoul, evenals bassist Paul Bender, die de show steelt door allerlei heavy soundscapes uit zijn basgitaar tevoorschijn te halen.
Nik Bärtsch is met zijn zen-funk groep Ronin als vanouds in vorm: strak, dynamisch en heerlijk groovend. De repeterende motieven glijden naadloos in elkaar over. Het is duidelijk hoorbaar dat het spel van de Zwitsers flink is gegroeid door het vele touren.
De swingende Afrobeat-klanken van het achtkoppige Britse Kokoroko zijn een feestje. De Oosterpoort komt los en staat ondertussen in de rij voor Ibrahim Maalouf. Trompettiste Sheila Maurice-Grey geeft haar band ondertussen alle vrijheid, dat resulteert in (soms te lange) dampende grooves en stevige solo’s. Het enthousiasme voor Maalouf is zó groot, dat boven mensen naar binnen gedrukt worden.
Enfin, Maalouf breekt in het eerste stuk direct het ijs met zijn vijftienkoppige band. De pionier en grensverlegger van hedendaagse jazz behoeft geen introductie meer. Met zijn nieuwe, elfde plaat S3NS, brengt hij een ode aan latin en Afro-Cubaanse jazz. Uiteraard geheel met zijn herkenbare eigen signatuur. De trompettist imponeert, zweept zijn band op en maakt er vooral een bombastische strakke show van, waarbij de heavy ritme- en blazerssectie veelvuldig excelleert.
En van het ene trompetgeweld, switchen we over naar die andere grootheid op trompet: Christian Scott aTunde Adjuah. Zoals verwacht is de Atlantis veel te klein voor deze man die ook al opent met uptempo Cubaanse ritmen en uitbundige moderne jazzsolo’s. Met zijn herkenbare scherpe ‘stretch music’ overstijgt hij allerlei stijlen. Percussionist Weedie Braimah gaat in het tweede stuk volledig los op de djembe en Scott gaat daar dunnetjes overheen. Ook de feature van Lawrence Fields op de fender Rhodes mag er zijn en ja, na Maalouf gaat ook hier het dak eraf.
Voldaan en verzadigd kan ik dan ook zeggen dat Rockit kwaliteit, virtuositeit en diversiteit ademde. Deze editie was beyond grensverleggend en uitdagend.
