Een festival als Amersfoort World Jazz bestaat bij de gratie van het contrast. Gepoogd wordt om jonge, aanstormende jazzmusici een podium te bieden, en dat lukt over het algemeen heel goed. Tegelijkertijd zijn er veel muziekliefhebbers die aan de traditie hangen, en ook die moeten worden bediend. Festivalbaas Alexander Beets leidt zelf vaak een band waarin grote saxhelden als Hank Mobley, Stanley Turrentine en Houston Person worden geëerd, en dat trekt veel publiek.
Door Dietmar Terpstra
Fotografie: Cees Wouda, Peter Putters en Nico Brons
Jong en aanstormend kun je saxofonist en componist Lucas Figueredo Santana absoluut noemen. Hij woont een jaar of zes in Nederland en heeft al diverse prijzen in de wacht gesleept met zijn albums Ambivalence en Reflections, die via Zennez Records verschenen. Zijn jongste project behelst een samenwerking met het ADAM Quartet, een jong strijkkwartet dat op frisse manier grenzen tussen stijlen en genres wil overschrijden. In de St. Aegtenkapel, een concertzaal met een fabuleuze akoestiek, bracht Santana nieuw eigen werk, samen met stukken van Stan Getz en Milton Nascimento. Het ensemble wist jazz, klassiek en bossa knap te verweven, waarbij dan weer de ene, en dan weer de andere muziek de boventoon voerde. De wisselwerking tussen Santana’s akoestische combo en het strijkkwartet maakte het concert tot een spannende belevenis. Van het concert zijn trouwens opnames gemaakt, die binnen afzienbare tijd op plaat worden uitgebracht.
Ornithology
Van een geheel andere orde was het optreden van Frits Landesbergen en zijn nieuwe European Swing Quintet, dat met beide benen diep in de traditie van Benny Goodman en Lionel Hampton staat. Goed dat een festival hier ruimhartig aandacht aan besteedt, want te midden van alle vernieuwing en cross overs blijkt er nog steeds veel belangstelling te bestaan voor deze klassieke jazz. Bovendien is vibrafonist Landebergen een aangenaam causeur, die zich heeft omringd met kundige musici, zoals drummer Gijs Dijkhuizen, Edwin Corzilius op bas, David Lukacs op klarinet/saxofoon, Alexander Brott op gitaar en alleskunner Jean Louis van Dam op piano. Het ESQ combineerde Benny Goodman’s versie van How High The Moon vaardig met Charlie Parker’s Ornithology, speelde een stemmige blues naar aanleiding van het overlijden van zijn zwager Flip Bruys in een Antwerps ziekenhuis, en eerde Lionel Hampton met een in ‘een ‘Jezustempo’ gespeeld After You’ve Gone.
High energy
Een deur verder zou diezelfde avond Hans Dulfer zijn opwachting komen maken, maar die was wegens een val enkele weken geleden niet in staat te komen spelen. Dat zal ‘m in zijn lange carrière niet vaak overkomen zijn, en ’t zit hem vast ook niet lekker. Zijn band Total Response had een waardige vervanger gevonden in Boris van der Lek, die vaak met Dulfer speelde en dus de stukken kent als zijn broekzak. Total Response is een high energy funk band, met reuzen als Jerome Hol op gitaar, Hans Eijkenaar op drums, Koen Schouten op baritonsax en de verbluffende Ishaq van Niel op bas. De lol en de energie spatten van het podium af, dansen was verplicht en de brandweer was op de hoogte, er was geen ontkomen aan.
