Met Izaline Calister heeft Nederland een heuse diva in huis. Zo dat nog niet bekend was, bleek dat vrijdagavond tijdens de eerste dag van Amersfoort Jazz. Moeiteloos wond de zangeres het publiek om haar vingers.
Door: Dietmar Terpstra
Lees ook:
De Antilliaans-Nederlandse zangeres is ‘artist in residence’ op het driedaagse festival, dat zoals gebruikelijk een feeëriek decor vindt in de Amersfoortse binnenstad. Zaterdag treedt zij op met haar eigen band, waarbij ze materiaal van haar jongste album Rayo di Lus speelt. Bovendien verkeert zij die dag in het bijzondere gezelschap van Sabrina Starke, Ntjam Rosie en Deborah Carter voor de show New York Around Midnight. Zondag deelt ze het podium met onder meer Ack van Rooyen, met wie ze inmiddels een innige muzikale band heeft.
Maar op de eerste dag van het festival pakte de ‘koningin van de Antilliaanse jazz’ meteen flink uit, door hoogtepunten van George Gershwin’s meesterwerk Porgy & Bess ten gehore te brengen. Ze deed dat met het trio Peter Beets, alleskunner Ruud Breuls en de grote kleine man Ko Mr. Saxman uit Thailand, een grootheid op Aziatische podia en inmiddels kind aan huis in Amersfoort. Terecht overigens, want de man heeft power voor tien.
De gerenommeerde muzikanten werden geruggesteund door het Amersfoorts Jeugd Orkest (AJO), dat zelf inmiddels ook een reputatie heeft als één van de allerbeste jeugdorkesten van Nederland en dat ogenschijnlijk zonder zenuwen aan de thuiswedstrijd begon. Klassiekers als It Aint Necessarily So en Bess, You Is My Woman Now werden door Calister gevoelvol gezongen, en door de band en het orkest prachtig gespeeld, waarbij er voor solisten als Breuls, Mr. Saxman en celliste Hedwig Kok ruimte was om te excelleren.
Het was opvallend dat het publiek, dat onmogelijk volledig uit hardcore jazzliefhebbers kon bestaan, moeiteloos viel voor deze bijzondere combi. Calister is natuurlijk een innemende podiumpersoonlijkheid, en ze beschikt over een stem die zowel krachtig als uiterst soepel is, maar met een dergelijk veelzijdige ambassadrice mag de vaderlandse jazz zich gelukkig prijzen.
Geen wonder dat sommige andere acts hierbij een tikje in het niet vielen. Ok, het zonnetje scheen, de terrassen zaten vol, en in de binnenstad van Amerfsfoort barstte gisteravond het Amersfoort Jazz Festival los. Ruim vierhonderd muzikanten bevolken de stad, met een mengeling van jazz, soul, funk en wereldmuziek. In Theater De Lieve Vrouw opende festivaldirecteur Alexander Beets het festival, in aanwezigheid van de Zuid-Afrikaanse ambassadeur Vusi Koloane, die warme woorden sprak over het samenwerkingsverband dat Amersfoort met zijn land is aangegaan. Dat kreeg vorm met een optreden van een fijne jazzband onder aanvoering van saxofonisten Karén Devroop en McCoy Mrubata, die hun jazz lardeerden met melodieuze mbqanga. Topmusici, die een groot publiek verdienen.
Op het aanpalende plein hadden de meeste mensen vooralsnog meer belangstelling voor koel bier en wijn, en minder voor de gesoigneerde jazz van meesterpianist Cor Bakker en zangeres Fay Claassen. Misschien is dit meer muziek voor een intieme setting dan voor een buitenfestival. De muzikanten oogden wat verloren op het grote podium. Jammer, want kwaliteit verdient beter.
De organisatie van Jazz Amersfoort zoekt het de laatste jaren sowieso meer in de kwaliteit dan in de kwantiteit, en dat was goed te merken in de stad. Waar anders de smalle stegen tussen de pleinen voor hinderlijk oponthoud zorgden, was het nu goed manoeuvreren tussen de diverse festivallokaties.
Voor een loom funkende soundtrack bij het mooie weer zorgde het Jazz Circus Collective onder leiding van DJ Cassie 6, latin- en jazzpurist, die eerder het podium deelde met grootheden als Jamiroquai, Gilles Peterson en Grace Jones. Het publiek reageerde wat lauw. De af en toe wat stuurs ogende saxofoniste Sanne Landvreugd voorzag de muziek van de benodigde peper. Ook The Jig uit Amsterdam is een beetje een dertien in een dozijn-band. Het moet toch mogelijk zijn ook op het gebied van blues en funk wat spannender acts te boeken.
