Voor de 41ste keer wordt dit weekeinde in de binnenstad van Amersfoort het jaarlijkse jazzfestival gehouden. Tachtig optredens van 350 artiesten, op 18 lokaties, op pleinen en in kerken, er is geen ontkomen aan.
Door Dietmar Terpstra, fotografie Cees Wouda, Peter Putters
Zie ook:
Amersfoort Jazz dag 2: Feest met Trijntje
Amersfoort Jazz dag 3: de stad als podium
Amersfoort Jazz dag 4: de blijde boodschap van Shirma Rouse
Rode lijn lijkt World Jazz, maar dat is een breed begrip. De blik is gericht op Israel, waar onder meer de jonge pianist Gadi Lehavi en de eigenzinnige zangeres Tula Ben Ari vandaan komen. Verder staan de Balearen in de belangstelling, zijn er de Heritage Walks waarin de Amersfoortse monumentale gebouwen een podium vormen voor uiteenlopende acts, en biedt het festival ruim baan aan jong talent.
Voorts zijn er dit jaar maar liefst twee ‘artists in residence’, die een prominente plek hebben, en gedurende het weekeinde op diverse plaatsen en in diverse hoedanigheden te beluisteren zijn.
We houden het er maar op dat de keuze groot is, en de organisatoren er vooral op gespitst zijn kwalitatief hoogstaande, bijzonder diverse muziek naar de stad te halen.
Dat is in ieder geval gelukt met de Catalaanse gitarist Juan Gómez ‘Chiquelo’ en zijn van Menorca afkomstige compaan Marco Mezquida op piano, die vergezeld werden door de fabuleuze percussionist Paco de Mode. Het trio verzorgde in Theater De Lieve Vrouw het openingsconcert.
Het trio speelde werk van het in 2017 verschenen album Conexión, en deed dat met verve, ondanks dat men een uurtje voor aanvang uit het vliegtuig kwam gerold en de soundcheck nog plaatsvond toen het publiek al in de foyer stond te wachten. Mezquida is een duizelingwekkend goede pianist, die naast zijn toetsen ook subtiel gebruik maakt van het binnenwerk van zijn instrument. Hij en Chiquelo musiceren soepel om elkaar heen, vullen elkaar aan en accentueren elkaars spel. Jazz is het, in de zin dat men invloeden uit allerhande genres ogenschijnlijk moeiteloos mengt, opgewonden flamenco en verstilde pianomuziek onderbrengt in verbluffende polyritmiek. Een niet te onderschatten rol was weggelegd voor percussionist De Mode, die waarschijnlijk de stille motor achter het trio is en met zijn accenten op subtiele wijze de puntjes op de i zette.
Na de pauze kwamen de liefhebbers van de old school jazz aan hun trekken, met een band met de onverwoestbare Erik Ineke op drums en bassist Marius Beets als mede-aanjager. Ze hadden saxofonist Sjoerd Dijkhuizen meegenoemen, alsmede een jonge held op dat instrument, Gideon Tazelaar. Op piano troffen we Timothy Banchet aan, ook al zo’n jonge virtuoos. Gevijven trokken ze stevig van leer met klassiekers als I’m A Fool To Want You en Blues Up & Down. Vervolgens betrad de ster van de avond het podium, die andere ‘artist in residence’ Deborah Brown uit Kansas City, die, hoewel slecht ter been, onmiddellijk de show stal. Niet alleen vanwege haar zondagse hoedje dat glinsterde in het podiumlicht, maar ook vanwege haar gloedvolle vertolking van onder meer Save Your Love For Me van Cannonball Adderley en Nancy Wilson. De avond was bedoeld als hommage aan Dexter Gordon, wiens weduwe in de zaal zat, maar was ook een eerbetoon aan de ouwe jazz waar nog zoveel liefhebbers van zijn.
Wordt vervolgd.
