Saxofonist en componist Melissa Aldana brengt met ‘12 Stars’ haar eerste album op Blue Note Records uit. De Chileense muzikant kreeg internationale erkenning voor haar visionaire werk als bandleider. Ook staat ze bekend om haar meditatieve interpretatie van taal en vocabulaire. Op ‘12 Stars’ worstelt ze met thema’s als opvoeding, vergevingsgezindheid binnen haar familie, acceptatie en zelfliefde. ‘Dit is echt een belangrijk album voor mij’, zegt Aldana.
Aldana (33): ‘Na het persoonlijke proces waar ik in 2020 doorheen ging, voel ik me meer verbonden met mezelf en mijn eigen imperfecties. Bovendien heb ik ontdekt dat dit proces hetzelfde is als bij muziek. Het omarmen van alles wat ik hoor, alles wat ik speel, zelfs fouten, is zinvoller dan perfectie.’
Lees hieronder een deel van het interview uit Jazzism nummer 5-2019 dat Angelique van Os had met Melissa Aldana.
Aldana: ‘Muzikaal gezien is mijn basis verankerd in de traditionele jazz, maar ik sta ook open voor andere stromingen. Dat hoor je bijvoorbeeld in dit stuk. Dat ik me losmaak van die traditie, mijn eigen weg volg.’
Was dat laatste niet de wijze raad van Sonny Rollins?
‘O, ja, wat grappig nu je dat zegt, dat klopt. Hij zei ooit tegen me: ‘Vergeet je techniek, je snelheid, je toon. Alles wat een ander roept. Blijf bij jezelf, want aan het einde van de dag is dat het enige wat telt. Er zijn zoveel goede jonge saxofonisten. Alleen klinken ze allemaal hetzelfde.’ Dat gold voor mij tot een paar jaar geleden ook. Je hoeft geen killersaxofonist te zijn om goed te spelen. Doe iets persoonlijks en neem je tijd om een verhaal te spelen. Dat is veel waardevoller dan je ego te laten spreken.’
Is die houding ook niet erg Amerikaans?
‘Ja, inderdaad. Ik herinner me toen ik van Chili verhuisde naar New York dat er veel bewijsdrang om me heen was. Ik ging daar ook in mee. Ik moest ook als Michael Brecker, Chris Potter en Mark Turner klinken. Nu ik wat ouder ben en mijn generatie zich dus ook ontwikkeld heeft, is het wat relaxter. Je moet wel: it’s a jungle out there.’
Kwam voor jou wellicht de omslag in 2013 toen je de Thelonious Jazz Competition won, want daarna gingen deuren voor je open. Wat was de grootste, structurele verandering sindsdien?
‘Ik kreeg erkenning, hoewel dat na een tijdje wegebt als de ‘hype van nieuwe belofte’ voorbij is. Ik vond het vreselijk dat ik werd neergezet als eerste vrouw die de prijs won. Dat dit vooropstond, in plaats van mijn muzikaliteit. Dankzij het prijzengeld kreeg ik de mogelijkheid om goede mensen om me heen te verzamelen, zoals een management dat veel werk uit handen neemt. Het belangrijkste is dat ik me kon ontwikkelen tot een goede bandleider. Daar pluk ik nu de vruchten van.’
Foto: Anna Yatskevich
