Soul, pop, country, blues, gospel en funk, de Britse singer-songwriter en gitarist Maya Delilah weet het allemaal op haar debuutplaat The Long Way Round te krijgen. Op de befaamde BRIT School was ze de enige vrouwelijke gitarist, en akoestisch nog wel. ‘Op de tweede dag van de opleiding kocht ik een elektrische gitaar.’
Tekst: Maartje Hoofs | Foto’s: Rae Farrow
Als de videoverbinding met Maya Delilah (24) tot stand komt, zien we Delilah met natte pas gedouchte haren -‘Het is nog vroeg hier in Londen’- in een bekende omgeving zitten: haar slaapkamer. Wie Delilah op sociale media volgt, weet dat veel van haar filmpjes daar worden opgenomen. En dan bij voorkeur op bed, in kleermakerszit. Maar daarover later meer.
Voor haar debuut liet ze zich door nogal wat muzikanten inspireren, een kleine greep: Prince, Nick Drake, Radiohead en Leon Bridges. ‘Het is een bewuste keuze om me niet tot één ding te beperken.’ Maak kennis met Maya Delilah.
Als je door zoveel muzikanten geïnspireerd bent, zie je dat als rijkdom of als iets overweldigends?
‘Allebei. Het is veel, maar creatieve mensen laten zich over het algemeen door van alles en nog wat inspireren. Soms is het moeilijk om dan één pad te kiezen. Ik herinner me dat we Squeeze opnamen. Dat nummer staat bol van de funk en heeft een Prince-vibe over zich. Ik dacht: dit is niet een beetje door hem geïnspireerd, maar volledig. Ach, wat kan mij het schelen, het komt uit een goed hart, we gaan er gewoon voor.’
Je hebt aan BRIT School gestudeerd. Die opleiding heeft behoorlijk wat bekende alumni, waaronder Adele en Amy Winehouse. Heb je, ondanks je eigen talent, weleens druk gevoeld vanwege die voorgangers?
‘Toen ik daar studeerde ging ik er nog vanuit dat ik sessiegitarist zou worden. Pas twee jaar na BRIT School besloot ik om ook te gaan zingen. Dus eerlijk gezegd: het was een te gekke tijd. Er zaten veel gitaristen in mijn jaar, maar ik was de enige vrouw. Ik speelde akoestisch en de mannen elektrisch, dat was behoorlijk stereotyperend. Dus op de tweede dag van de opleiding kocht ik ook een elektrische gitaar.’
Wat vind jij het meest machtige aan een gitaar?
‘Als ik iets nieuws op de gitaar leer, is dat alsof ik een app voor hersentraining gebruik. Ik leer namelijk niet op de conventionele manier, omdat ik dyslectisch ben en geen muziek kan lezen. Alles gaat op gehoor en als die puzzel ineen valt, voelt dat heel sterk. Ik zie het als een superkracht dat ik dingen snel oppik.’
We herinneren ons allemaal het moment waarop muziek je voor de eerste keer echt raakt. Weet je nog bij wie dat bij jou gebeurde?
‘Bij Prince. Als kind was ik al door hem gefascineerd. Dat kwam ook door zijn enorme stage presence en muzikale verscheidenheid. Later realiseerde ik me dat hij al zijn muziek zelf schreef. Ik bewonder hem nog steeds. Van Untitled (How Does It Feel) van D’Angelo herinner ik me nog precies waar ik was toen ik het voor het eerst hoorde.
Die siddering van ongeloof: er zijn mensen die dit soort muziek kunnen schijven. Belachelijk goed gewoon. Het feit dat het als een Prince-nummer klinkt, zal daar zeker voor mij aan hebben bijgedragen.’
Jouw album is onder andere in Los Angeles en het Engelse Devon geschreven en opgenomen. Schrijf jij graag alleen, of liever met anderen?
‘Ik schrijf nooit alleen. Als ik dat doe, ben ik binnen tien minuten afgeleid. Ik ga juist goed op gedeelde ervaringen. Andermans creatieve ideeën helpen mij tijdens het schrijven. Weet je wat bijzonder is? Ik kom uit Londen en woon er nog steeds, maar het lukt me nauwelijks om hier te schrijven. Ik moet daarvoor de stad uit. In een andere omgeving ontwaakt mijn brein pas echt.’
Op ‘The Long Way Round’ werk je met zeer ervaren muzikanten en producers, waaronder Snarky Puppy-organist Cory Henry. Welke lessen neem je mee naar een volgend project?
‘Ik heb geleerd dat het niet erg is om fouten te laten staan. Producer Pete Miles is de meest analoge man die je je kunt voorstellen. Hij wilde dat ik zes nummers op band opnam in plaats van digitaal. Ik vond dat doodeng, want je kunt je missers niet herstellen. Maar Pete leerde me om dat los te laten. Nu zie ik dat er schoonheid in een verkeerde noot of foute tekst zit. Dat neem ik absoluut mee.’
Hoe comfortabel is eigenlijk het om in kleermakerszit op bed gitaar te spelen?
Lachend: ‘Het werkt voor mij gewoon het beste zo. Misschien omdat ik dan in een gesloten houding zit, met mijn gitaar als middelpunt. Op het podium zou ik het liefst de hele set in kleermakerszit op de grond zitten, of in een stoel. Maar nee, ik heb er verder geen wetenschappelijke verklaring voor.’
