In 2022 bracht Federica Lorusso als pianist haar debuutalbum Outside Introspections uit. Het staat vol eigen composities in de traditie van pianotriojazz, aangevuld met tenorsax. Tijdens haar master jazz vocals en piano in Amsterdam ging ze voor een inspirerende periode naar New York. Nu verschijnt Incontri, waarop ze de ontwikkeling van haar unieke stijl laat horen.
Federica Lorusso is een begenadigd pianist die verschillende stijlen speelt. Haar nieuwe album is vrijer, meer edgy en ze maakt gebruik van de mogelijkheden die haar stem biedt.
Zit er voor jou verschil tussen het debuutalbum en deze nieuwe plaat?
“Er zit zeker een verschil tussen mijn beide albums. Niet bewust, maar als natuurlijke evolutie. Mijn eerste album schreef ik vier jaar voor de release, terwijl Incontri grotendeels ontstond in de maanden voorafgaand aan de opname. Mijn tijd in New York was een transformerende ervaring, vol muzikale uitwisselingen. Ik schreef met specifieke muzikanten in gedachten, wat de sound beïnvloedde. Een ander verschil is de rol van mijn stem. Waar deze op het eerste album een bijrol speelde, vormt mijn stem nu het centrale element. Het schrijven van teksten veranderde mijn aanpak en gaf het album een frisse, nieuwe dimensie.”
Was de master zang nodig om je stem vol vertrouwen te gebruiken?
“Ja, absoluut. Dankzij de Vocal Master kon ik naar New York, wat een inspirerende ervaring was. Het hielp me focussen op mijn stem, iets wat eerder secundair bleef door mijn pianostudies. Die twee jaar gaf ik mijn stem prioriteit. Dat heeft me niet alleen technisch vooruitgebracht, maar zorgde ook voor een routine om mijn stem te trainen. Nu voelt mijn stem even essentieel als de piano, zowel in mijn professionele als creatieve leven. Wat ik probeer te doen, is mezelf niet in één hokje plaatsen. Ik hou van veel verschillende dingen en wil niet vastzitten in één muzikale identiteit. Mijn muziek klinkt steeds anders, en ik speel ook graag originele stukken van anderen. Daarnaast werk ik aan een project met een vriend dat compleet anders is. Als artiest wil ik vrij zijn om stijlen te verkennen en inspiratie te vinden in wat met me resoneert.”
Hoe zijn de composities voor dit album tot stand gekomen?
“Ik wilde mezelf in een nieuwe setting plaatsen na mijn eerste album, dat een traditionele pianotrio-bezetting met tenorsaxofoon had. Ik vond de combinatie van tenor en stem prachtig, maar wilde met andere kleuren experimenteren. De fluit leek me een natuurlijke keuze, omdat deze goed mengt met de stem. Ook het idee van een extra zangeres sprak me aan. Niet om iets revolutionairs te doen, maar om mijn eigen muzikale wereld te verbreden. Ik speel vaak met saxofoon en trompet, dus dit was een frisse benadering. De combinatie van fluit en twee stemmen voelde organisch, bijna als een samensmelting. Bij het componeren dacht ik meteen aan specifieke musici. Toen ik een bepaald nummer schreef, wist ik dat Līva (Līva Dumpe, red.) daar perfect bij paste. Net als bij Katia (bedoel je: Ketija? De fluitiste op het album) (Ketija Ringa Karahona, red.) gebeurde alles heel natuurlijk. Het was een spontaan proces waarin kleuren en klanken op hun plek vielen.”
De combinatie van fluit en en jouw stem is een prachtige vondst.
“Ja, ik wilde iets dat dynamisch compatibel was. Hoewel in muziek veel combinaties mogelijk zijn, voelde ik dat fluit en stem echt mooi samensmelten. Daarom koos ik deze kleur voor mijn album. Toch heb ik ook nummers met tenorsaxofonist Claudio (Claudio Jr De Rosa, red.), omdat ik zijn geluid enorm waardeer en we een sterke muzikale connectie hebben. Het samenstellen van een album is een balans tussen cohesie en verrassing. Ik wilde afwisseling creëren met zachte fluit- en zangstukken en intensere saxofoonmomenten met Ben (Ben van Gelder, red.) en Claudio. Zo blijft de luisterervaring boeiend. Ik denk daar bewust over na, omdat ik als luisteraar zelf snel afgeleid raak. Daarom zoek ik naar dynamiek en variatie, zodat elk stuk zijn eigen wereld heeft. Mijn doel is een album dat de aandacht vasthoudt – van begin tot eind, zonder voorspelbaarheid.”
‘Price’ opent het album op een rustige toon, maar de tekst is confronterend. Wat wil je hiermee zeggen?
“Ik schreef dit nummer in New York, een stad die me zowel inspireerde als vervreemdde. Alles is er door mensen gemaakt – de geluiden, de schermen, de wolkenkrabbers. Midden in die kunstmatige wereld voelde ik hoe ver we verwijderd raken van de natuur. De tekst gaat over hoe we de natuur uitputten en hoe zij onvermijdelijk zal reageren. De slotzin – maar wat zal de prijs zijn? – stelt die vraag direct. We nemen, maar wat geven we terug? Ik zie mezelf niet als activist, maar dit onderwerp houdt me bezig. In New York voelde ik sterk dat er iets fundamenteel mis is. Met dit nummer wilde ik dat gevoel vastleggen en delen.”
Waar gaat ‘145th Street’ over, het nummer dat je met Ben van Gelder opnam?
“Dit nummer is vernoemd naar de straat waar ik in New York woonde. Het vangt de dynamiek en chaos van de stad, vol spanning en dissonanten. Ik hoop dat je, als je het hoort, iets van die energie voelt. Ik schreef het tijdens een compositieles bij Jane Ira Bloom. Haar vrije improvisatiebenadering was nieuw voor me en heeft het stuk sterk beïnvloed. Het was een spannend experiment. Tijdens het schrijven dacht ik dat Ben goed zou passen bij dit stuk. Hij was mijn compositiedocent tijdens mijn master piano en ik wilde altijd al met hem spelen. Dit nummer leek perfect voor hem. Mijn intuïtie klopte – hij speelde fantastisch en gaf het stuk precies de juiste energie.”
Wat zijn je plannen voor het komende half jaar, nu het album uit is?
“Ik wil mijn focus leggen op de Nederlandse scene en meer optredens regelen. Live spelen staat centraal. Daarnaast denk ik na over een nieuw album, maar zonder het te forceren – het moet op een natuurlijke wijze ontstaan. Ik wil met meer mensen samenspelen en vaker op het podium staan. Er gebeuren al mooie dingen: mijn optreden op het Transition Festival voelde als een grote mijlpaal. Twee jaar geleden leek zo’n festival een ultiem doel, en nu sta ik er gewoon.”
Tekst: Annie van der Velde
