‘Ik ben blij dat ik bij de eerste genodigden hoor. En zo te zien komt er wel een volgende editie’, gaf Joshua Redman zijn eerste indruk prijs van So What’s Next?, het gloednieuwe en uitverkochte festival dat op 12 oktober plaatsvond in Muziekgebouw Eindhoven. De Amerikaanse saxofonist verwoordde daarmee wat halverwege de avond al vast stond: Nederland heeft er een aansprekend jazzfestival bij.
Tekst: Koen Graat
Foto: Eric Waterschoot/BCM
Het officieuze startschot van So What’s Next? werd gegeven door Eric Vloeimans’ Gatecrash. De groep van de trompettist laveert met stuwende ritmes, dynamische solo’s en moderne effecten tussen verschillende stijlen en paste daarmee perfect binnen de insteek van het festival: een nieuwe generatie muzikanten die laat horen hoe veelzijdig jazz kan zijn. Het was dan ook tekenend dat de hippe Vloeimans zo’n beetje de oudste muzikant uit de line-up was.
Kwinkslag
Samen met zangers Gregory Porter en José James behoorde Joshua Redman tot de headliners. Hij was de enige exponent van de ‘Amerikaanse jazz’ en met zijn eigen kwartet leunt hij vrij zwaar op die traditie. Dat leek dus niet helemaal binnen de filosofie van het festival te passen, maar wat maakt het uit? Redman gaf een waanzinnige set weg. Van de eerste tot de laatste noot van het concert speelde zijn kwartet met een overgave en intensiteit zoals eigenlijk alleen Amerikanen dat kunnen.
Indrukwekkend was ook het optreden van collega-saxofonist Marius Neset. De jonge Noor wordt gezien als een van de grootste Europese talenten. Hij blaast met een rock-‘n-roll-attitude, is ritmisch onnavolgbaar, maar blijft tegelijkertijd zeer toegankelijk door de vele herhalende lijnen die hij subtiel en minimalistisch verschuift.
Jazz met een kwinkslag was er van Tin Men and The Telephone, het Nederlandse trio dat op hoog niveau improviseert rondom loeiende koeien of de irritante geluidjes van een vastlopende Windows-computer.
Onweerstaanbaar
Een van de tendensen in de jazz is de opmars van de grotere collectieven. Ook in Eindhoven ontbraken ze niet. De Amerikanen van Snarky Puppy balanceerden op het randje van clichématige kitsch, maar tuimelden er net niet overheen waardoor de weloverwogen opgebouwde nummers iets onweerstaanbaars kregen. Re:Freshed Orchestra is een van de leukste Nederlandse bands op het snijvlak van jazz, funk, hiphop en alles wat er verder muzikaal voorhanden is. Beide collectieven speelden de zaal finaal plat.
Naast alle euforie over deze eerste So What’s Next? waren er de onvermijdelijke kinderziektes. Zo kwamen de spannende, weidse postrockjazz van het Noorse Mørk en de opstuwende solo’s van het Britse Kairos 4tet niet helemaal uit de verf als gevolg van oneerlijke concurrentie met achtergrondlawaai. Dat neemt niet weg dat Joshua Redman helemaal gelijk heeft: een vervolg kan niet uitblijven.
