De derde dag van So What’s Next? doet het festival haar naam nog meer eer aan. Verdeeld over elf locaties in de Eindhovense binnenstad rond Het Muziekgebouw en Dynamo valt er op de zondagmiddag van ruim dertig optredens te genieten. De artiesten zijn over het algemeen heel nieuwe namen.
En het was die (koop)zondagmiddag dat voetbalclub PSV daar amper een kilometer vandaan een nog groter voorschot op de titel neemt al zo razend druk in de stad. So What’s Next? heeft er geen last van of profiteert er wellicht een beetje van mee. Al zal het voor de passant zonder passe-partout even wennen geweest zijn aan Bram Stadhouders & The Barrel Organ op het Catharinaplein. De jonge, zeer getalenteerde gitarist speelt daar met het grootste verplaatsbare dansorgel mee. Bij vlagen klinkt het sprookjesachtig. Speels, al improviserend, komt hij regelmatig tot prachtige resultaten, al blijft de combinatie met het orgelspel niet alledaags en hebben we ook wel een beetje met de muzikant, daar in zijn eentje buiten in de kou.
Het is keuzes maken voor het publiek dat rond loopt en zoveel mogelijk sets van al dat aanstormend talent wil meepikken. In de foyer van het Muziekgebouw valt er te genieten van een zeer energiek optreden van het op het Rotterdamse Conservatorium ontstane Marutyri. Het meest opvallend aan de instrumentale jazzrock, die dit achttal van het bijna te kleine podium afblaast, is de enorme drive waarmee dat gebeurd. De drummer en percussionist vechten menig robbertje uit zonder dat ze elkaar in de weg zitten. Het lijkt eerder dat ze elkaar uitdagen om er nog een schepje bovenop te doen. Voeg daar soms een gierende gitaarsolo bij, inventieve toetsenpartijen en fraaie jazzy akkoorden op de bas in een aantal strakke composities met een kop en een staart en u snapt dat het feest dan bijna compleet is. De drie blazers zorgen dan gedoseerd voor de kersen op de taart. Lekker bandje! (lees verder na de foto van Marutyri)
De Main Hall van Dynamo is helemaal volgelopen voor Tank And The Bangas, een collectief uit New Orleans met Tarronia ‘Tank’ Ball als absoluut middelpunt. Er valt niet naast te kijken. Niet alleen is haar voorkomen imposant, ook is ze niet op haar mondje gevallen. Ze zingt, rapt of brengt poëzie van de straat, terwijl haar band soul, funk, hiphop, rock, jazz en gospel tot iets explosief dansbaars mengt. “Bounce, bounce”, zo luidt haar eerste boodschap. Het publiek eet meteen uit haar hand en stuitert. De saxofoon brengt soms wat lucht en vrijheid, maar nooit lang, want Tank heeft zich voorgenomen dit deel van Eindhoven plat te walsen. Jammer dat achterin de zaal de zware bastonen al te overheersend zijn zodat veel van de soms wel degelijk aanwezige subtiliteit in deze band compleet verloren gaat. (lees verder na de foto van Tank And The Bangas)
Compleet anders is de sfeer op misschien wel de mooiste locatie tijdens deze ‘kroegentocht’: wielercafé De Velosoof, op het terrein van de Gasfabriek. Daar treedt in zijn eentje zanger/cellist Gabriel Royal op. Deze in Oklahoma geboren, in Brooklyn wonende artiest was voorheen vaak in de metrostations van New York te vinden. Gehard als straatmuzikant, tot zijn huidige manager hem daarvan bevrijdde en Royal nu ook zijn jazzy serenades in concertzalen laat uitvoeren. Dat deed hij op dag 1 van So What’s Next op uitnodiging van curator Kovacs in Het Muziekgebouw, dat doet hij zondagmiddag tussen de fietsen, wielershirts, bierdrinkende supporters en in een geur van gefrituurde bitterballen met verve in De Velosoof. Zijn spel is prachtig, zijn stem prettig, zijn babbel sympathiek. En die eigen popliedjes, met zowel soul als jazz daarin, gaan er in als Kwaremont van de tap.
De vanuit Liverpool opererende zanger XamVolo brengt een mix van neo-soul en jazz. Hij is fan van Erykah Badu en met haar deelt hij de vocale uitspattingen die hij tijdens zijn stevige set in de foyer van Het Muziekgebouw laat horen. XamVolo zou ook gewoon een prima rockzanger zijn in een muzikaal aan Living Colour-gerelateerde band, maar laat in Eindhoven toch ook horen dat hij zijn hart ook verpand heeft aan r&b, met soms een vleugje gospel. (Lees verder na de foto van XamVolo)
Een andere vocale ontdekking luistert naar de naam Moses Sumney. Vanwege de gebruikte elektronica en stemvervormingen doet hij soms denken aan een zwarte James Blake. Sumney deed in 2016 van zich spreken door zijn bijdrage aan het succesalbum van Solange, dit jaar is hij zelf ‘the talk of the town’ dankzij de release van zijn debuutalbum Aromanticism. Er zijn stuwende basklanken, een saxofonist legt accenten, maar het is de vaak ook nog door de mangel gehaalde fraaie kopstem van Sumney die het optreden tot een bijzondere ervaring maakt. Veel onderhuidse spanning in fraai opgebouwde composities. In de meest uitgeklede songs waar romantiek en liefde niet altijd hand in hand gaan wordt het geheel soms erg broos, de elastieken stembanden van deze gevoelige zanger slepen hem overal doorheen. In de solo gebrachte song Plastic (alleen de aankondiging dat de song over recyclen handelt leverde al applaus op) hanteert hij de gitaar en krijgt hij opnieuw Dynamo terecht helemaal stil. (lees verder na de foto van Moses Sumney)
Er spelen op momenten soms wel zeven artiesten tegelijk, verdeeld over al die locaties. Als afsluiter van So What’s Next? zou je kunnen kiezen voor de funky mix van hiphopbeats, jazzy grooves en de nodige toeters en bellen van het vanuit Rotterdam opererende Greyheads. Elektronica en ouderwets vakwerk op traditionele instrumenten, met sterk solistisch werk op onder meer trombone en sax, zorgen voor een dansbare cocktail om daarna dansend te stad te betreden.
Al kun je er ook nog voor kiezen om op een meer stemmige manier de avond te betreden. Stil genietend vanwege het virtuoos vrije spel van het Vlaamse trio De Beren Gieren met die van origine Nederlandse pianist/componist aan het hoofd van de rijkelijk gedekte notentafel: Fulco Ottervanger. De tot stadscomponist van Gent bekroonde Ottervanger bezit samen met de even meesterlijk musicerende Lieven van Pée (contrabas) en Simon Segers (drums) het vermogen om al improviserend het publiek uiteindelijk in euforie achter te laten. Vrolijk of aanstekelijk klinkt een titel als De Belofte Treurwals wellicht niet, het spel in tracks van de grotendeels van het nieuwe album Dug Out Skyscrapers stammende album vol vreemde titels blijkt wel degelijk uiterst genietbaar. De Beren Gieren voegen een machtig mooi en uiterst boeiend nieuw hoofdstuk aan het eigenzinnig samengestelde boek over geïmproviseerde jazz toe. Met stukken die van voor tot achter miraculeus spannend in elkaar steken. Het trio deinst er ook niet voor terug om met ‘echte jazz’ dit door Ottervanger als heus cross-over festival betitelde So What’s Next af te sluiten. Rebel Jazz To Rebel Against. Zo is het maar net. Compromisloos en weergaloos virtuoos uitgevoerd. Ook daarvan kan een mens vrolijk huiswaarts keren.
