Muziek is geen wedstrijd. Toch zijn er albums die behoren tot de beste ooit. Na Kind Of Blue gaan we door naar het volgende onmisbare album: Headhunters (1973) met Herbie Hancock.
Een mooi bruggetje, want Miles staat bij Herbie bovenaan als het gaat om muzikanten die hem beïnvloed hebben. Naast Donald Byrd dan. “Voor Miles was niets transparant en voorspelbaar, het moet altijd actueel en fris zijn”, vertelde Herbie in 2010 aan Jazzism. “Die gedachte heb ik de rest van mijn leven vastgehouden.” Afgelopen weekend stond Hancock nog op het podium van het nieuwe Rockit festival in Groningen. Omringt door geroutineerde muzikanten als Terrace Martin, toonde hij zijn kunnen vooral op piano en keyboards. Nog altijd actueel en fris.
Iedere maand in de Jazzism-nieuwsbrief de monumenten in de muziek door Coen de Jonge.
Herbie Hancock – Headhunters (1973)
Rockjazz bestond al een tijdje, onder meer door de verrichtingen van Miles Davis. Maar pianist Herbie Hancock ontdekte een nog geraffineerder gebruik van elektronische middelen. Na deze plaat werd het gebruik van synthesizers een geaccepteerde gewoonte in de muziek. Dit album uit 1973 – met hits als Watermelon Man en Chameleon – werd een begrip, en de groep Headhunters groeide uit tot een model voor vele anderen. Niet in het minst door de treffende saxpartijen van Bennie Maupin. En de plaat klinkt alsof hij gisteren werd opgenomen.
Vorige keer:
Miles Davis – Kind Of Blue (1959)
De jazzplaat aller jazzplaten. In 1959 kwam de trompettist in de studio om daar geschiedenis te schrijven. De bevestiging van de ‘modale’ jazz. Dat had niets te maken met middelmatigheid, maar met het improviseren op toonladders. De plaat werd een icoon voor de jazzontwikkeling. Een groep met tenorsaxofonist John Coltraine, altsaxofonist Cannonball Adderley, de pianisten Bill Evans en xxx Kelly, bassist Paul Chambers, drummer Jimmy Cobb … Dit is het album dat iedere jazzliefhebber in de kast moet hebben staan. Al meer dan 50 jaar een doorslaggevend succes.
