JAZZISM OP NORTH SEA JAZZ FESTIVAL
Redactie blog dag 1/ 2
In de immense Nile staat the lonely wolf …..alleen: Seasick Steve…Steve op gitaar en drummer- swampy bluesrock uit de VS, lekker puur en pittig, rauw! Speelt in countryrock style voor een vrouw uit het publiek een lovesong.
Hij speelt op zelfgefabriceerde gitaren die hij regelmatig omwisselt. Zoals een handmade steelguitar waarop hij een soort handjive rock speelt. Die gitaar ziet eruit alsof hij het hout waarvan die gemaakt is zelf uit een boom heeft gehakt. Later speelt hij op zijn Hubcap gitaar, genoemd naar zijn nieuwe album Hubcap, deze heeft de vorm van een banjo maar klinkt niet zo!
Dan is de overgang naar het Michiel Borstlap trio nogal….groot, zoals zoveel op dit brede smaakfestival. De inmiddels verstilde muziek van Borstlap komt mooi uit de verf. Hij speelt een nummer van album 88 en zijn in september uit te komen album Reflective nl. Change… Easy jazz met Borstlap reflecterend op de tonen van de piano, druk en dan weer vertraagd, enigszins als filmmuziek. Nummers als Levantine brengen een subtiel oosters sfeertje, Michiel is gewoon gaaf zoals hij is.
Dan het powertrio Medeski Martin & Wood. Daar ging veel autoriteit van uit, muziek straalde een zekere noodzaak uit. Zware grooves, muziek is dwingend, af en toe zelfs Emerson Lake & Palmer, met orgel erbij. Funkrock van een powertrio, vooral als contrabas wordt ingewisseld voor electrische basgitaar, veel effecten op de toetsen, een technisch wondertrio.
De drukte betekent nu ook opstoppingen in de gangen; geen Laura Mvula dus voor meerdere Jazzism-recensenten, helaas. Gelukkig loopt de soundcheck uit van de Noorse trompettist Mathias Eick en is er nog plek. Binnen no time zijn alle stoelen gevuld en gaan mensen hinderlijk in het gangpad staan. De dromerige gelaagde soundscapes en fluwelen tonen van de trompettist nemen je mee naar een andere wereld vol rijke melodieën, mysterieuze oosterse vergezichten en spooky atmosferen, soms met een duister (distortion) randje.
Eick bouwt met zijn speciale effecten en loops intrigerende herhalende motieven en climaxen op. Zijn elektrische band gaat mee in die dynamiek en spanning. Uitbundige chemie die volgende keer minstens in de Hudson gehoord moet worden!
De verwachtingen zijn hooggespannen voor de Australische Hiatus Kaiyote die volgende week haar album presenteert en net getekend schijnt te zijn door Sony. De zangeres was echter niet lekker bij stem, klonk hees en bepaalde noten kwamen teveel uit haar tenen. Haar frasering was soms wat over de top en haar teksten waren onverstaanbaar. Ze werd ook behoorlijk weggeblazen door de harde beats en drum’n bass-ritmes. Het geluid van de spacey band klonk niet mooi in balans. Pas tijdens een ballad met alleen piano kwamen de kwaliteiten van Kayote naar voren. Ze had wel een band met potentie en eigen sound, maar komt te weinig uit de verf.
Niettemin: straks meer….Santana & Prince? Steve Coleman? Thundercat? Snarky Puppy?
Jazzism: Angelique van Os, Jan Jasper Tamboer, Rik van Boeckel, Kees Smallegange
