Jazzisme redactie blog 7
De dag begint voor ons met, naast een blik op de gelikte Las Vegas soul show van Charlie Wilson (Remember Whoops Outside Your Head, dat trouwens niet gespeeld werd), de even weergaloze als bijna irritante groepssessie van drummer Chris Dave.
Het is duidelijk zíjn band , Dave stuurt, draait, vertraagd en versnelt binnen elke maatsoort die maar denkbaar is, om uiteindelijk toch steeds weer in het spoor te komen, zodat zijn groep hem nog kan volgen: respect! Briljant dus eigenlijk, maar ook tamelijk egocentrisch en lastig als groep te duiden, deze Chris Dave show. Maar voor een beetje muziekliefhebber: genieten!
NSJF vliegt voorbij, zo lijkt het. We vervolgen met twee Nederlandse toppers: Oosterse en mystieke klanken van Levantasy in de intieme Volgazaal en ‘ouderwets’ geïmproviseerd avontuur van ICP.
De mannen van Levantasy hebben er zin in. Vooral drummer Vincent Planjer en Tony Overwater zorgen voor een opzwepende opening, met stuwende ritmes en veel dynamiek. Het scala van Oosterse blaasinstrumenten als zurna, shehnai en shofar, maar ook de hobo van Yoram Lachish zorgen voor een mooie afwisseling in sound. Het samenspel met Rembrandt Frerichs is sterk en de pianist heeft een mooie pulserende feature, met hoekig klassiek getint spel in het tweede stuk, wat fraai overliep in de derde compositie.
Voor het eerst spelen ze een aantal nieuwe stukken, die wellicht nog wat moeten groeien, maar ongetwijfeld een mooi vervolg zijn op het sterke debuutalbum. Lof voor deze mannen die klein, open en ruimtelijk spelen en constant een beeldende dialoog met elkaar aan gaan.
Van Oosterse visioenen en reizen naar de Madeira, met Han Bennink letterlijk als middelpunt. Het samenspel tussen de blazers klinkt soms wat rommelig. Afzonderlijke dialogen tussen bijvoorbeeld Wolter Wierbos en violiste Mary Oliver worden met de herkenbare ICP humor gebracht.
Het is wat spijtig om Misha Mengelberg zo afwezig achter de vleugel te zien zitten. Zijn herkenbare signatuur komt bij vlagen tot z’n recht. Guus Janssen zit een beetje verstopt achter de blaassectie, die Mengelberg ondersteunt. Michael Moore scheurt zoals vanouds maar echt imponeren doet het ICP niet.
En nu naar de Friese flamencomix van Nynke Laverman in de Congo tent. Mediterraanse Friese stijl zo noemt Nynke haar genre. Nu met flamencogitarist Javier Limon (Mariza, Yasmin Levy) zingt ze nummers van haar nieuwe album Alter (Altaar). Met flamencogitaar, accordeon, marimba en slagwerk.Zo zingt ze met passie Nei Hus ( Thuis) en gaat ze helemaal op in het accordeonspel van Oleg Fateev.
“Met dit album ben ik thuis gebleven in tegenstelling tot mijn vorige albums,” vertelt Nynke het publiek en bekent dat ze nooit eerder op North Sea is geweest. Ze zingt, begeleid door Limon, o.a. een eerbetoon aan de onlangs overleden dichter Tsjebbe Hettinga met het door hem geschreven Friese gedicht Eftereach (ook op Alter) dat via zijn stem uit de luidsprekers komt waarna ze er zingend op doorgaat in een ontroerend mysterieuze sfeer.
Het is aardig vol bij het uit Austin afkomstige Calexico dat in 2012 het sterke album Algiers lanceerde. Met oonder meer het broeierige Para dat ondanks de matige geluidskwaliteit in de Maas redelijk overeind bleef. Na wat landerige southern grooves komt Calexico tot leven in hun vertrouwde idioom ( voor de duidelijkheid: geen TexMex) in bijvoorbeeld No Te Vayas. Met een fraaie trompetsolo van Jacob Valenzuela. Calexico bleef uiteindelijk geroutineerd overeind.
Tot slot voor nu even een grote verrassing: Tim Wes, het jonge sax talent. Hij stelt niet teleur, in de Mississippi buitentent, samen met een ongekend grote en strakke band: volle bezetting met blazerssectie, dubbel toetsen, dubbelgitaar etc. en de jonge Wes als een volleerd entertainer. Legt even makkelijk zijn roots bloot uit de jazz en soul als dat hij zijn eigen werk speelt: wat gaan we hier op de vaderlandse podia nog een plezier aan beleven!
Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Jan Jasper Tamboer, Kees Smallegange, Dietmar Terpstra, Paul Evers.
