Jazzism Redactie blog 5
Good old Chick Corea (72 reeds) treedt aan met zijn nieuwe band, The Vigil, een beetje op Return To Forever leest geschoeid. Complexe structuren en harmonieën vonden we bijna te virtuoos, struikelend over de tellingen, echte musicians musicians muziek, waar een drummer als Chris Dave zijn tong bij af zou likken….
Nee, dan even parkeren bij het plaatsje dat naast Norah Jones, Madeleine Peyroux en Melody Gardot zou kunnen worden ingenomen door de Amerikaanse singer-songwriter Kat Edmonson. Haar stem doet een beetje aan Duffy denken, maar ze heeft haar zaakjes en songs goed op orde. De Amerikaanse lieflijke zangeres brengt een ode aan songs van de American Songbook en The Beach Boys (Pet Sounds). Mede door haar zware Texaanse accent heeft ze een eigen geluid. Muzikaal misschien niet heel spannend maar wel met een mooi timbre gebracht. De interpretatie van songs is interessant, omdat Edmonson durft te spelen met ruimte en minimalisme er een eigen countryswing aan geeft, waarmee ze de zaal weet te betoveren.
De stevige soulrock van Gary Clark jr., sterk beïnvloed door Jimi Hendrix, blies het puliek bijna letterlijk de Maaszaal uit. Ondanks het harde volume bleef de band prima overeind en toonde Clark zijn klasse als zanger en gitarist. Al scratchend op zijn gitaar als een vette hiphop dj, stal hij de show en ging daarna volledig los in een minuten durende solo, waarmee hij de zaal op z’n kop zette.
We hadden graag willen vertellen hoe mooi het concert van Maalouf, het trompetwonder uit Libië maar woonachtig in Parijs, was. Of Margriet Sjoerdsma met haar Eva Cassidy project: helaas, overvol. Gelukkig hebben we daar een van de projecten van John Zorn, waar altijd plaats is. Want weinigen zijn bestand tegen het trash-metal geweld van razende toppers als Medeski op toetsen en Mike Patton als zanger: grunge jazz op zijn allerbest!! Superstrak en enerverend gespeeld door Trevor Dunn op bas en de werkelijk weergaloze Joey Baron op drums: fenomenale Templars (Tempeliers).
Ook bij Joris Roelofs was meer plaats. Hij kiest steeds meer voor de basklarinet in plaats van de altsax, een bewuste keuze, altijd te loven. Hij onderzoekt daarmee alle mogelijkheden van het instrument en kent zichzelf een steeds vrijere rol toe hiermee. Zijn materiaal? Modern creative, zoals dat nu heet, zijn trio bestaat uit Amerikanen (Roelofs werkt veel in USA), als improvisator is Roelofs pas echt in zijn element: een boeiende set.
Meer vrije geïmproviseerde muziek was er naast jarige job Jon Zorn niet zoveel te bespeuren. Saxofonist Tim Berne vormde met zijn kwartet Snakeoil een uitzondering. Lange scheurende noten, drukke lijnen die Berne afwisselde met het schelle klarinetspel van Oscar Noriega, terwijl pianist Matt Mitchell en drummer Ches Smith stevige tegenstemmen en ritmen speelden. Het samenspel tussen beide blazers, druk van blad lezend, was niet altijd even strak. Of was dat juist de bedoeling? Complex was het wel. Eigenzinnig ook. Mooi? Eerder avontuurlijk….
De up-coming Britse zanger Kwabs bracht heel andere koek: een mix van soul, pop, electro en vette beats. Mooie warme stem met laag timbre dat iets weg heeft van Donnie Hataway. Goede dynamische band die nog wel wat statisch oogt. Kwabs zelf bespeelt het publiek als sterke frontman en zet een goede show neer met mooie teksten, rijke melodieën en aanstekelijke mid-tempo grooves. Jamie Cullum wandelt kort na zijn eigen optreden naar voren om de zanger te beluisteren en hem aan te moedigen. Dat geldt ook voor vocaliste Gretchen Parlato, die naast hem staat. Dat is ook zo tof aan North Sea, musici kunnen (soms anoniem) zelf ook een beetje genieten van de potpourri van stijlen en artiesten. Houd Kwabs in de gaten; zonder meer één van de verrassingen van NSJ 2013!
Dan is het tijd voor een potje world: Eliane Elias Quartet met Randy Brecker en Joe Lovano. De Braziliaanse pianiste/zangeres Eliane Elias start met een Gilberto Gil song, daarna volgt Randy Brecker op trompet in een Chet Baker-tribute. Brecker speelt kleurrijke frases over Elias’ warm klinkende pianospel dat ook gekenmerkt wordt door die mooie Braziliaanse swing. Waarna Joe Lovano inspringt in die lichte Braziliaanse jazzswing. Na een hommage aan Baden Powell, met zacht fluwelen stem gezongen door Eliane Elias komt de set tot een fraai einde.
Tot slot Bassekou Kouyate uit Mali, de meester op n’gori, het viersnarige instrument uit zijn land, dat hij elektrisch heeft versterkt en die ook bespeeld wordt door zijn zoons en broer. Er is niet vaak traditionele muziek uit Mali met een moderne twist op North Sea Jazz en Bassekou bewijst met zijn meesterlijke spel en zijn magistrale snijdende solo’s, dat hij er zeer terecht stond. Zijn Afrikaanse bluessolo deed aan Ali Farka Toure denken, maar wereldmuziekkenners weten dat de roots van de Amerikaanse blues juist in West-Afrika liggen. Toch vraagt Bassekou zeer vriendelijk aan het publiek: ‘Do you like blues?’ Uiteraard een bevestigend antwoord. Zijn zoons springen ondertussen al spelend over het podium, zijn jonge neef geeft een weergaloze solo op de tama, de kleine talking drum, en het tot dan toe zittende publiek veert daarna in zijn geheel op en wordt het één groot dansfeest!
Op naar de nacht! Morgenochtend daarvan een verslag.
Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Jan Jasper Tamboer, Kees Smallegange, Dietmar Terpstra, Paul Evers
