Jazzism redactie blog 6
En zo liep ook de tweede dag op North Sea Jazz ten einde. Dagklapper John Legend startte niet geheel verrassend in op het podium van The Roots, die daarvoor acte de presence hadden gegeven: ijzersterk.
Questlove & co hadden sowieso al een flinke mashup neergezet met de halve geschiedenis van de soul en pop. Daarna zette Legend zijn eigen set neer en deed dat, meer nog dan voorheen, met flair en zelfvertrouwen. Minder achter de piano, upfront en met een mooie mix aan hits en nieuw materiaal, van zijn binnenkort te verschijnen nieuwe album. Niet te vermijden dit, gewoon heel erg overtuigend. Vooral als hij het klein houdt en weet te raken achter de piano, met een prachtige interpretatie van Simon & Garfunkel’s Bridge Over Troubled Water: ontroerend mooi.
Presentator Kees van Boven hield het kort maar krachtig bij de aankondiging van de laatste act in de Hudson: twee meesters op hun instrumenten waar de vrolijkheid vanaf druipt. De fenomenale flamencogitarist Tomatito en de jazz/latinpianist Michel Camilo speelden een mooie selectie van hun gezamenlijke albums Spain en Spain Again en van een nog uit te komen CD: Spain Forever. Dat betekent bij deze unieke samenwerking een integrale reis naar de flamenco, jazz, latin en tango zoals in Piazzola’s Libertango. Wat een vloeiend samenspel, wat een technische souplesse, dynamisch ook en ondanks de drukke dialogen en het strooien met vele noten vulden ze elkaar sterk aan.
Het tweede nummer namen ze gas terug en brachten ze de zaal in vervoering met romantische en mediterrane klanken, zo beeldend en vol emotie, dat de muziek haar eigen verhaal vertelde. Het mooist waren nog de rustige stukken, de dromerige lyrische ballades waar velen hun ogen bij sloten, sommigen zelfs liggend op de grond. Alsof Tomatito en Camilo je via de subtiele nuances in hun spel meenamen naar een andere wereld. Ook later in de set speelden ze als vier handen op een buik: sterk ritmisch, strak melodieën dubbelend en altijd elkaar ruimte gevend om te improviseren. Jazz van de bovenste plank.
De Yenisei blijft een probleemzaal: constant vol en lange rijen. Zelfs aan het einde van de avond met Becca Stevens en Tillery. Laatstgenoemde bestaat naast Stevens uit die twee andere fraaie vocalisten, Gretchen Parlato en Rebecca Martin. De New Yorkse vrouwen vormen een interessant trio; heel puur met drie stemmen, alleen begeleid met gitaar en ukelele. Martin leek helaas niet zo goed bij stem; ze klonk hees, krakerig en onzuiver soms, wat ten koste ging van de driestemmigheid. De liedjes zijn klein, verhalend en intiem; soms fluisterend bijna. Ze hebben wel lef, deze avontuurlijke singer-songwriters.
Van een minimale naar een maximale bezetting bij het 22-koppige Re:Freshed Orchestra. De energie van de Rotterdammers was zoals verwacht hoog. Het hiphop- soul-, funk- jazzrock- collectief met eigentijdse arrangementen van onder meer Jay-Z, Sly & Family Stone en Nina Simone, schudde het wat verzadigde publiek op het Mississippiplein al snel wakker; compleet met danspasjes en al. Het waren vooral de blazers en rapster/vocaliste Esperanzah PinkOculus die eruit sprongen. De strijkers verzopen helaas een beetje in het geheel. Een mooi NSJ-debuut en waardige afsluiter van deze dag.
Op naar de slotdag, met een vol programma voor de boeg. We hebben er (nog altijd) zin in!
Jazzism : Angelique van Os, Rik van Boeckel, Jan Jasper Tamboer, Kees Smallegange, Dietmar Terpstra, Paul Evers
