Jazzism op het North Sea Jazz Festival
Blog 3
En zo heeft iedereen zijn hoogtepunten van de eerste dag North Sea Jazz beleefd. Wij van Jazzism probeerden op zoveel mogelijk plekken te zijn, ook al was het soms proppen.
Eerst nog maar even over Carlos Santana, die een 2 uur durende show weggaf, met Larry Graham als gast en dus uiteindelijk toch niet de kleine prins uit Philly, Prince. Die was toch in de buurt (Montreux) en was al even ingehaakt bij Graham’s show zelf, maar haakte daarna met zijn imposante gevolg weer af….T was wel even spannend. Razenddruk , dat wel bij Santana. Geroutineerd begon hij met een medley waar o.a. George Harrison’s ‘ While My Guitar Gently Weeps’ in opdook. Het leek wel alsof Carlos Santana daarmee een statement wilde maken. Een vreemd statement want gedurende het hele optreden ging hij zich te buiten aan gitaarsolo’s zoals we die van hem kennen. Dat was in klassiekers als Black Magic Woman en Gypsy Queen geen punt maar Tito Puente’s Oye Como Va werd toch wel erg dichtgetimmerd met soli en dat gold zeker ook voor Corazon Espinado dat van latin rock zo ongeveer in latin hardrock veranderde. Mooi waren wel de hit Maria Maria ( van Supernatural) en de Cubaanse bolero die plots overging in een latin zes achtste. En toen kwam Larry Graham erbij en gingen de heren als het ware op hun gitaren tegen elkaar opbieden in een melange van bluesrock en rock & roll: te lang en te veel.
Van Carlos naar de Israëlische klarinettiste Anat Cohen…ach, het kan allemaal op NSJF. Zij is
winnaar van de Paul Acket Award en om e.e.a. makkelijk te maken, de zus van Avishai Cohen, de trompettist, dus niet de alom bekende bassist …) en trad aan in zaal Yenisei. Mooie spannende complexe composities die toch herkenbaar en vormvast bleven tekenden haar spel. Cohen bopt en mixt dit met moderne klanken. In de hoogte klinkt het instrument soms wel wat dun en de vele toonladders zijn minder interessant qua improvisatie, maar haar techniek en harmonische kennis zijn subliem. Terechte prijswinnaar.
Steve Coleman trok ook massaal publiek met zijn intellectualistische en complexe spel vol bezweringen, terwijl in de Amazon de classy Diana Krall aantrad. La Krall leidde haar songs persoonlijk in zoals Let it Rain uit 1928, een nummer uit The Great American Songbook dat ze vond in de platencollectie van haar vader. Hierdoor kwam de tekst beter over, ze dwong om te luisteren en verkleinde de afstand van de enorme zaal met haar lage warme stem. Ze gaf iets meer gas met het bluesy Temptation van Tom Waits, maar avontuurlijk of eigenzinnig was haar set niet, wel vol klasse.
Over naar later op de avond: Thundercat, de bassist bekend van Flying Lotus, freakte lekker met zijn trio, hij baste alles vol, heel harmonisch en tegelijk ritmisch en accenten leggend. Daarmee laveerde dit trio tussen high energy freak-soul en spacey tunes, heel bijzonder. En tot slot natuurlijk het inmiddels veelbesproken collectief uit Brooklyn , Snarky Puppy. Met de sterke ritme- en blazerssectie vormde de band een sterk uniform geheel, fris en avontuurlijk met opzwepende thema’s. Hoewel de composities nog niet erg uitgesproken zijn en SP nog zoekende lijkt, druipt de spanning en dynamiek ervan af. Uiteindelijk belanden we middernacht bij dubstepproducer Mala in Cuba, die door de Engelse producer Gilles Peterson uitgenodigd was om naar Cuba te komen. Die sound bracht hij deze nacht terug, met timbales, vijf conga’s, een DJ en een keyboard. Moderne ritmische soundscapes en Afro-Caribische dancegrooves voerden ons naar een laatste hoogtepunt.
Het was weer mooi zo, deze overdaad aan muziek op deze eerste dag NSJF.
Op naar de zaterdag!
Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Jan Jasper Tamboer, Kees Smallegange, Dietmar Terpstra, Paul Evers.
