We vervolgen North Sea Jazz met een grote belofte, die nu al wordt ingelost: Jeangu Macrooy. Die jongen is ontzettend gegroeid op de planken als rasperformer, met dito uitstraling. Met een trits aan sterke songs en een prettige band achter zich, weet hij met zijn emotionele voordracht en diepe stemgeluid goed te raken. Daar gaan we zeker veel meer van horen.
Na Snarky Puppy’s succesverhaal is het nu de beurt aan de uit de band voortkomende soloprojecten. Vorig jaar stond Cory Henry nog hier in de Congo (inmiddels geüpgraded naar de Maas!), nu is het de beurt aan collegatoetsenist Bill Laurance. De rustige Engelsman is dan misschien niet zo’n showman als Henry, maar op zijn eigen manier weet ook hij het publiek te boeien. Het is knap hoe hij, ondanks de soms behoorlijk sfeervolle pianopassages, precies de juiste balans weet te vinden met meer groovy elementen, waardoor hij de aandacht erbij houdt. Een nummer als Ready Wednesday – ook bekend in de uitvoering van Snarky Puppy – rolt er moeiteloos uit. Leuk om te zien: de gastrol voor KOFFIE-percussionist Steven Brezet, inmiddels een vaste waarde tijdens menig Snarky-gerelateerde NL show.
Trombone Shorty is zoals gebruikelijk weer zijn energieke zelf. Zijn trombone lijkt inmiddels bijzaak te worden want hij zingt vandaag meer dan we hem ooit eerder hebben zien doen. Zijn stem is duidelijk hoorbaar gegroeid en ontwikkeld en ook de band is in topvorm. Met hun basis in de funk van New Orleans is dit de best mogelijke moderne variant anno 2017, met een hoge toegankelijkheid.
Op Congo Square spelen The Roots of the Music Marching Crusaders. Het is afvaardiging van 13 leden van deze veel grotere marching band uit New Orleans. De blazers en slagwerkers roepen de sfeer op van marching bands uit de stad. Dan is het op naar het Mississippi podium waar het Rotterdamse CaboCubaJazz hun bijzondere mix van Cubaanse en Kaapverdische muziek laat horen. De band, opgericht door congaspeler Nils Fischer en de Kaapverdische pianist Carlos Matos, maakt er een waar feestje van. Met nummers van hun albums Riqueza y Valor en Corason Africano, gezongen door de Rotterdams/Kaapverdische zangeres Dina Medina en de Colombiaanse zanger Alberto Caicedo. Tussen de Latin grooves en melodielijnen door zingt Dina Medina een prachtige morna, de aan fado verwante nationale stijl van Kaapverdië. Het is mooi en ontroerend en ze wordt uiteraard begeleid door Carlos Matos. En daarna barst meteen het Latin feestje los. Fischer laat het publiek de Cubaanse clave klappen. Met bassist Yerman Aponte (Puerto Rico), trompettist Joe Rivera ( Puerto Rico), trombonist Pablo Martínez (Spanje) en drummer Armando Vidal (Cuba) erbij gaat het publiek al dansend uit zijn dak. Fischer laat onnavolgbare congaroffels horen en eindigt samen met Armando Vidal met een superstrak percussie/drumduet.
Jeangu Macrooy
Het was een jongensdroom: met een ongekend communicatievermogen overdonderde Londens toetsen-drumduo Yussef Kamaal in hoog tempo menig club. Warme, aan jarenzeventigjazzfunk referende Fender Rhodes van Kamaal Williams, gekoppeld aan de hypnotiserende drums van Yussef Dayes die evenveel uit diezelfde periode leende als uit de Engelse drum ’n bass- en breakbeatscene. En toen barstte het: het duo besloot zonder elkaar verder te gaan. De tourdata werden onderling verdeeld, en zo speelt vanavond drummer Dayes met een eigen trio (bij sommige nummers aangevuld met trompet) het repertoire van het album Black Focus.
En dan blijkt het zowel het muzikantschap van – in dit geval – Dayes én het reportoire zo sterk dat ook Dayes alleen kaarsrecht overigens blijft staan. Voormalig bandmaatje Williams bewees op Best Kept Secret het alleen te kunnen en ook bij Dayes is het vanaf de eerste noten raak: je voelt dat hier vanavond iets gebéurt. Met een ingespannen blik laat Dayes zijn ritmes vloeien onder de bas en toetsen. Soms laat hij een nummer stilvallen, bijna plagerig, waarna de bevrediging extra groot is als de groovetrein weer op gang komt. Dayes is zo’n zeldzame drummer én keihard kan grooven én muzikaal kan schilderen met dynamiek, soms met niet meer dan alleen zijn hihat. Er zijn meer verrassingen: de toch al niet onverdienstelijke bassist die zich daarnaast een soulvolle gitarist toont. Terwijl de rest het podium verlaat speelt hij solo een stuk dat zich het best laat omschrijven als Hendrix meets OutKast. Naadloos sluiten daarna Dayes en de toetsenist aan. Meteen erna volgt een nummer dat qua sound en stampende ozwependheid niet zou misstaan in een donkere, Londense club. Yussuf Kamaal is dood, leve Yussef Kamaal. Kunnen er alsjeblieft meer van dit soort bandjes opstaan? Nu al een van de hoogtepunten van NSJF 2017!
Team Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Iddo Havinga, Paul Evers.
