De laatste loodjes op de zaterdagavond van North Sea Jazz… en zeker niet de zwaarste.
Hoewel? Het zusje van Beyoncé treedt aan met een band vol jonkies en een opvallend album op zak. De meningen waren al verdeeld en deze live show doet niet anders. De reacties variëren van geweldige show tot een pretentieuze aanfluiting. Onze deskundige ter plaatse oordeelt negatief: de vooral door een lichtshow gedomineerde performance van Solange blijkt een misser. De kleding, de pasjes, de koortjes – het klopt allemaal net niet. De op de plaat veelbelovende songs komen live niet over en het publiek houdt het gaandeweg ook voor gezien. Neemt niet weg dat er om ons heen ook andere geluiden te bespeuren zijn.
Uiteraard is er genoeg Nederlands talent te vinden op North Sea Jazz, zoals het uitdagende Rogier Telderman Trio, met verder Guus Bakker (b) en Tuur Moens (d). De pianist maakt in 2015 al indruk met zijn debuutalbum Contours, waardoor hij buiten Nederland ook goed aan de weg timmert. Niet alleen vanwege zijn eigen herkenbare sound, lyrische spel en warme melodieën, maar ook omdat hij jazz mixt met klassiek en popinvloeden, zoals het stuk Scatch. Met zijn dynamische ritmesectie werkt hij toe van ingetogen minimalisme, naar een volle en rijke climax waarbij deze mannen een drie-eenheid vormen. We zijn benieuwd naar dat nieuwe album dat in aantocht is.
Een andere bekende Nederlandse topartiest staat in de Hudson: Tineke Postma. Samen met een allwomanband is dit improviseren op topniveau. Postma is geen onbekende bij deze dames, met sommigen van hen werkte ze al eerder samen. En die musici op het podium zijn niet de minsten, zoals Renee Rosnes (p), Anat Cohen (klarinet), Ingrid Jensen (trp), Allison Miller (d) en Cecile McLoren Salvant. Het repertoire had wellicht wel iets hedendaagser en spannender mogen zijn. Indrukwekkend is het intermezzo van Cecile McLoren Salvant, de vrouw met de uiterst flexibele stem, die met dissonante uithalen bijna out of key zingt en daarmee een unheimisch gevoel oproept. Loepzuiver en zeer dynamisch. De Hudson is er stil van.
Buiten, bij het Mississippi Square hangt een hele andere vibe met de charismatische verschijning van bassist annex vocalist Miles Mosley. De aanvoerder van de West Coast Get Down, een invloedrijk collectief uit de L.A.-scene van hedendaagse muzikanten als Kamasi Washington en Cameron Graves, rockt er op los met zijn aanstekelijke mix van soulvolle funk met jazzy touch. Ondanks dat zijn stem niet verkeerd is, wordt het na een aantal stukken een tikje voorspelbaar. Dat geldt ook voor het repertoire. Dat zit ‘m in herhaalde stops, blazersriffs, melodie en harmonie. Het mag de pret echter niet drukken en hij maakt het goed wanneer hij later in de set de energie opvoert door strak strijkend met een repeterende puls uitbundige glissando’s te spelen. Door de distortion en het felle spel ademt zijn basstijl de spirit van Jimi Hendrix. Helemaal wanneer hij vervolgens een cover van het icoon speelt. En houdt pianist Cameron Graves in de gaten, die gaan we onder eigen naam nog wel terugzien op North Sea Jazz.
De jazz fusion van Herbie Hancock is altijd van hoog gehalte geweest en ook nu in de Amazon tovert de meester de meest bijzondere sounds uit zijn piano en synthesizer. Met drummer Vinnie Colaiuta, gitarist Lionel Loueke, bassist James Genus en multi-instrumentalist Terrace Martin (keyboard, sax) aan zijn zijde krijgt Hancocks fusion nieuwe dimensies door het veelvuldig gebruik van bijzondere sound effects en stemvervorming. Op een gegeven moment zingt Loueke ritmisch met zijn mond klikkend, vervormt ook nog het geluid van zijn gitaar die hij soms als percussie-instrument hanteert en vraag je je als toeschouwer af hoe hij dit voor elkaar krijgt. Muzikaal technische hoogstandjes dus met af en toe flarden van oud werk, als Actual Proof uit de jaren zeventig, zijn meest bekende. Herbie staat er vanouds weer helemaal !
Daarna naar de Congo waar Richard Bona met Mandekan Cubano een warme en broeierige Afrikaanse salsa sfeer creëert. Associaties met het legendarische Africando komen bovendrijven, maar de uit Kameroen afkomstige Bona put wel uit een andere Afrikaanse bron en met Mandekan Cubano uit de polyritmische rijkdom van Cuba. De gebroeders Quintero spetteren op hun conga’s, bongo’s en timbales, Richard Bona zingt onder andere het welbekende Mandinga van wijlen Rubén González. De propvolle Congotent danst, Richard Bona geniet er zichtbaar van en wij van Jazzism gaan de tent voor vandaag langzaamaan sluiten.
Het was weer een mooie dag, kwa weer en kwa North Sea Jazz gehalte. Met acts als De La Soul en No Name heeft ook de hiphop een eigen podium gekregen en zo groeit NSJF mee met de ontwikkelingen in de muziek. Terecht. En onvermeld mag niet het bijzondere optreden van Pink Oculus blijven, volstrekt orgineel en futuristisch en gewoon uit ons eigen landje. Dat belooft wat. Op naar de afsluitende zondag.
Team Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers.
