En zo is het opnieuw een warme dag, op een even warme start van het North Sea Jazz Festival 2017. Wij, team Jazzism, zijn er klaar voor: het belooft een van de beste edities ooit te worden, met een evenwichtig programma vol grote publiekslievelingen, die op de randen van jazz, pop & soul met succes opereren. En de upcoming acts in een veelvoud aan stromingen, sommigen al groter binnen pure jazz kringen, sommige hele grote jazzklassiekers en anderen nog fris en fruitig aan het begin van hun veelbelovende carriére. Let the music speak!
Hoe kan een festival nog heter worden? Door het extra te laten opwarmen. Laat dat maar aan de jongens van KOFFIE over. In een jungle aan timbales , conga’s en ander trommelwerk steeg de strakke en speelse afrobeat van de groep boven zichzelf uit van speelvreugde. Met veel werk van het nieuwe album Huntu en voldoende ruimte voor instrumentale acrobatiek, is KOFFIE de perfecte festivalopener.
Hoewel de funkfaam van de uit Brooklyn afkomstige Lettuce ook Nederland bereikte, puilt de Nile niet uit. Toch is menigeen duidelijk blij de band eindelijk live aan het werk te zien. Puttend uit alle hoeken van de funktraditie zet Lettuce een erg strakke set neer. Lettuce is zo’n band die, geïnterpoleerd door spacende opbouwstukjes, graag naar een kookpunt toewerkt. Dat sommige composities niet meer zijn dan exploitatie van diverse funkcliché’s, maakt dan niet uit. Halverwege, tijdens Blast Off, komt de gewenste damp dan toch voorzichtig naar boven. Kookt de Nile nog niet, dan toch zeker het pocheerpunt! Tijdens afsluiter Squadlive weet de band er dan toch nog een paar graden bovenop te gooien, niet in de laatste plaats door een geweldig opgebouwde solo van moderne-versie-van-Maceo Parker saxofonist Ryan Zoidis. Als opener staat Lettuce dan misschien niet geheel ideaal, en is het meer een band om je funkend de nacht te trekken, maar we zijn in ieder geval wakker! Binnenkort terug voor een clubshow?
Ook zagen we Wayne Shorter optreden met zijn nieuwste album, Emanon, een prestigieus project van zijn kwartet en een symfonieorkest. Hierbij staat mythologie centraal en die drama ademt de muziek zonder twijfel. De uitvoerende rol van Shorter is beperkt: hij speelt slechts korte frases op sopraansaxofoon. Logisch, gezien zijn inmiddels hoge leeftijd. Maar wat hij speelt is raak en doordacht, zoals vanouds. Het Belgische strijkorkest speelt met verve.
Af en toe breekt Shorter even los van het orkest met zijn vertrouwde kwartet (John Patitucci, Danilo Perez, Brian Blade) en dat is even een verademing. De stukken zijn namelijk wel wat zwaarmoedig om lang te blijven boeien. Daardoor is er mogelijk ook veel onrust en beweging in de zaal: publiek komt en gaat.
Een mix aan maskerades
Wat ook niet helpt is de chaos die door flink aangescherpte veiligheidsmaatregelen ontstaat. Lange wachtrijen buiten en binnen is het dringen voor de zalen. Al is de Hudson te groot voor de spetterende Suite for Ma Dukes, een eerbetoon aan de te vroeg overleden MC J Dilla van producer Carlos Nino en arrangeur, dirigent en violist, Miguel Atwood-Ferguson en diens orkest. Atwood-Ferguson werkte voorheen met Outkast en Sly Stone en toont met frisse, aanstekelijke arrangementen en een stevige beats van drummer Jamire Williams (Robert Glasper, Christian Scott) dat de cultstatus van J Dilla nog altijd springlevend is en zijn muziek zich prima leent voor een orkestrale vertolking. De uit samples opgebouwde tracks blijven swingend met live instrumenten en af en toe is er een korte climax, zoals Williams die in ongenadige solo door de Hudson raast. Wat wel wat ontbreekt bij het concert is de interactie en hoge energie, die dergelijk repertoire bijna vereist. Dat is te merken in de zaal, want ondanks het strakke en uitdijende spel komt de zaal niet los.
Tot slot voor nu Grace Jones, een icoon en nog altijd zichzelf. Met een mix aan maskerades en diepe beats start zij in de Nile, ‘maar’ 20 minuten te laat. Maar Grace is feitelijk geen festival artiest en al na vier liedjes stroomt de zaal leeg, net zo hard als die daarvoor volstroomde. Zonder haar vaste schare excentriekelingen in de zaal maakt Grace toch een wat onzekere indruk, ondanks die Sly & Robbie-achtige meesterlijke band.
Team Jazzism : Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers. Foto’s : Daniël de Borger.
