Langzaam kruipen we naar het einde van deze prachtige editie van North Sea Jazz toe.
Te beginnen met Artist in Residence Chick Corea. Hij gaat in de Amazon met het Trondheim Jazz Orchestra vooral terug naar vroegere tijden. Het orkest o.l.v. dirigent Erlend Skomsvoll volgt niet Corea’s arrangementen, maar heeft die herschreven. In een hele andere setting dan zaterdag met Bela Fleck begint Corea licht en luchtig met werk van Now He Sings, Now He Sobs uit 1968 en Crystal Silence uit 1973. Bijzonder goed is Spain, geïnspireerd op Miles’ sketches. Skomsvoll krijgt de ruimte om met Chick Corea en orkest eigen composities uit te voeren. Sissel Pettersen, zangeres van het vooral uit blazers bestaande orkest, zingt mooi hoog en die dromerige trompetsound mag er zijn. En het eerbetoon van de toetsenist aan collega Bud Powell uit 1997 is ronduit indrukwekkend.
Het regent orkesten op de zondag, want in de Darling staat het Britse Cinematic Orchestra dat al twintig jaar in verschillende bezettingen aan de weg timmert. De negenkoppige formatie experimenteert met soundscapes en meerstemmige saxloops, maar schakelt even gemakkelijk terug naar sensuele, ingetogen zang met Beverly Tawiah. Het ensemble laat zich niet in een hokje stoppen, gelukkig maar. De prominente sferen die Cinematic Orchestra neerzet, zijn wellicht nog bepalender dan de genres waarbinnen ze zich begeven. Een optreden van deze band is vooral een hypnotiserende ambienttrip, waar samples en repeterende motieven de boventoon voeren. Tikje bombastisch misschien, maar toch…
Dan is de overgang naar het delicate gitaarspel van de Oostenrijker Wolfgang Muthspiel prettig. Verfijnd en vol nuance speelt hij met zijn kwintet veel materiaal van zijn nieuwe album Rising Grace en doet dat buitengewoon verfijnd. Er is genoeg ruimte in zijn creative jazz met een tikje fusion om zijn bandleden te etaleren, maar Muthspiel houdt zelf met zachte doch duidelijke hand de regie. En laat een verbluft en verwend publiek achter.
Kovacs maakt haar opwachting in de Maas. De succesvolle zangeres krijgt de grote zaal zonder moeite gevuld en wekt nieuwsgierigheid op, want haar nieuwe album is in aantocht. De Wolflady met de rauwe, donkere stem brengt ook enkele stukken van haar debuutalbum ten gehore. Ze is duidelijk gegroeid ten opzichte van twee jaar geleden, toen ze nog wat verlegen overkwam, vlak voor haar plaat verscheen. Niet gek uiteraard, want er is nogal wat gebeurd afgelopen twee jaar, waaronder een European Breaking Border Award en 3FM Award, concertenreeks met het Metropole Orkest en een Europese tour.
Kovacs is goed bij stem en zet een overtuigende, strakke performance neer met haar nieuwe band, uitgedost met blazerssectie. De nieuwe stukken zijn gevarieerd, van donker en duister, tot soulfunk met fraaie blaas- en strijkarrangementen. Kom maar op met die nieuwe plaat!
Gisteren was het met Becca Stevens al opvallend dat ze geprogrammeerd stond in de kleine onrustige Yenisei-zaal, nu hetzelfde verhaal met Ambrose Akinmusire. Ook de trompettist is te groot voor dit podium en zijn muziek komt er te weinig goed tot zijn recht. Eigenlijk komt North Sea gewoon een goed podium te kort voor dergelijke acts. Ze zouden namelijk zeker niet misstaan in de Madeira. Wel fijn dat de NPO nu eindelijk ook filmt en aandacht schenkt aan dergelijke acts in de kleinere, avontuurlijkere zalen.
Akinmusire won niet voor niets in 2014 al de Paul Acket Award. Zijn muziek beweegt zich tussen verschillende werelden, van modern jazz, geïnspireerd door helden als Herbie Hancock, Terence Blanchard en Miles Davis. Echter heeft de Amerikaanse trompettist een volledig eigen signatuur, lyrisch, poëtisch in ballads en scherp virtuoos in uptempo stukken. Soms zijn de snelle stukken wel erg druk, op het vermoeiende aan bijna. Alles wordt volgespeeld. Wel strak, en Akinmusire geeft zijn band veel ruimte. Wel zonde dat hij halverwege een ballad plots wat cartooneske freejazzgeluiden en -uithalen produceert. Past niet bij de sfeer, tevens is het nummer wat langdradig.
Team Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange & Paul Evers.
