En zo schieten we, nog altijd even warm, de zaterdag in. Stand van NSJF 2017 tot nu toe: veel kwaliteit en diversiteit. Prachtige verwijzingen naar onmisbare bronnen als Monk & Miles en een veelkleurig palet aan aanstormende of gearriveerde namen uit de diverse genres: grenzeloosheid en kwaliteit heersen.
De zaterdag start in de Congo erg veelbelovend in met Bokanté, de groep rond Snarky Puppy leider/bassist Michael League en zangeres Marika Tirolien, die in het Creools en Frans zingt en het publiek opzweept met haar swingende performance. De diversiteit aan muzikale achtergronden van de achtkoppige band laat zich goed horen in de uitgedachte composities met veel ruimte voor individuele soli. Alle musici komen aldus flink aan bod en toch blijft het een klasse groepsprestatie.
Het Britse Dinosaur behoort tot de nieuwe lichting moderne jazzformaties uit de UK, als GoGo Penguin en Mammal Hands. Aangevoerd door trompettiste Laura Jurd gooiden ze vorig jaar al hoge ogen met hun debuutalbum en dat blijkt niet onterecht. Live schuwt het kwartet invloeden uit jazz, minimal, rock, folk en electronica niet en hoewel de spanningsboog niet altijd even goed wordt vastgehouden, blijft dit Dinosaur een veelbelovend groepje.
Over naar diva Norah Jones in de Amazon, die achter de piano start met een paar prachtige songs van haar laatste album Day Breaks (2016) zoals Sleeping Wild en Don’t Be Denied, die pop en country met elkaar verbinden. Norah heeft er de stem voor, ze zingt ze mooi en ingetogen, begeleid door een jonge vierkoppige band met een voorname rol voor de voortreffelijke gitarist Jason Roberts. Ook zingt ze Sinkin’ Soon van Not Too Late, de beste song tot dan toe. Ze komt pas los als ze vanachter de piano vandaan komt, eerst de elektrische en dan de akoestische gitaar pakt en het schitterende Sunrise zingt. Jones is er nog steeds, blijkt.
Norah Jones
Dan is het tijd naar de Cubaanse pianist Roberto Fonseca in de Congo te gaan. Fonseca die met zijn band perfect Afro-Cubaanse muziek met jazz weet te mixen presenteert zijn laatste album Abuc (Cuba achterstevoren geschreven), begint met Cubano Chant en het publiek in de afgeladen Congo gaat meteen los. Fonseca tovert de noten razendsnel uit zijn toetsen, je hoort dat hij ook percussionist is. Hij laat het publiek mee klappen bij Family. Helaas staan de bas en de blazers hier te hard. Het mooist is Contradanza del Espiritu, dat mooi en subtiel wordt opgebouwd. Vervolgens geeft percussionist Adil Gonzalez eerst op de djembé en daarna op conga’s gecompliceerde solo’s binnen een polyritmische compositie. Bij AfroMambo wordt het een Cubaans feest, op verzoek van Fonseca gaat iedereen uit de stoelen. Het optreden eindigt met Tierra Santa, gewijd aan de heilige grond van Cuba, de juiste afsluiter voor een zoals verwacht ijzersterk optreden.
Wij suggereren uiteraard dat we dit hebben afgedwongen met onze coverstory, maar de werkelijkheid is natuurlijk andersom. Wat Gladys Knight vanavond presteert is een totale masterclass in muziek, liefde en het totale menszijn. Wij schreven al dat wanneer Gladys zingt je haar direct gelooft en zij bewijst dat en nog veel meer. The Empress of Soul maakt een directe hart-connectie met alles wat ze doet, of het nu wonderschoon zingen is of eindeloos kletsen. Zowel haar eigen repertoire als de vele covers die haar carrière larderen zijn 100% geloofwaardig. We kennen momenteel geen andere artiest die ons zo tot het diepste van onze ziel weet te raken. Gladys is echt.
En daarmee sluiten we deze eerste zaterdagblog af. De rest volgt, want de avond belooft nog zoveel goeds voor de ware muziekliefhebber.
Team Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Paul Evers.
