Ook tijdens Noorderslag gaat Jazzism op zoek naar jazz- en soul gerelateerde artiesten en bands. Het is dan ook mooi om te zien dat elk jaar dergelijke acts meer terrein winnen op het evenement, zoals Jungle by Night, Maison du Malheur, Kypski, Sven Hammond en Typhoon.
Tekst: Angelique van Os
Beeld: Bart Heemskerk
In de Grote Zaal bijt New Cool Collective zelfs het spits af met Guus Meeuwis. Samen brengen ze een ode aan Hollandse popmeesters, zoals Doe Maar, Boudewijn de Groot, Herman van Veen en Toon Hermans. Gelukkig krijgt een wat gezapig stuk als De Waarheid (Marco Borsato) halverwege een NCC swinglatin twist. Meeuwis valt met zijn beperkte bereik wel af en toe door de mand bij diverse songs.
Instrumentenorgie
Van big band naar de one man show van Frank Wienk alias Binkbeats in de Kleine Zaal. Hoewel, bij het aantreffen van het podium lijkt het een ware instrumentorgie. Binkbeats is een multi-instrumentalist, die met zijn looptechniek een hele bandsound weet neer te zetten. Van zang, gitaar, beats, troms tot toetsen en xylofoon. Zijn Beats Unraveled is een ware hit op YouTube, met meer dan 70.000 views in drie dagen tijd. Live is het ook intrigerend om te zien hoe de producer/muzikant een song opbouwt en tot een climax brengt. Enig nadeel is dat de show na elk nummer even stil valt omdat hij nieuwe loops moet programmeren. Dat haalt de vaart uit het concert.
Binkbeats’ muziek is veelal instrumentaal en ritmisch. Ondanks dat hij steeds bezig is en er continu kleine nuanceverschillen zijn, is de verrassing er na een paar nummers wel een beetje af en oogt de performance wat statisch. Het is dan ook een hele opgave om in je eentje een kritisch publiek te blijven boeien.
Het NPO Radio 6 podium krijgt ook steeds meer belangstelling. Het is lekker druk tijdens de eerste act, Gosto. Evenals Binkbeats zijn deze jongens ook beïnvloed door onder meer Flying Lotus. In hun mix van elektronica en akoestisch samenspel zijn verder invloeden te horen van James Blake, Thom Yorke en Jeff Buckley. Het geheel levert een dromerige, donkere en kleurrijke sound op. Naast eigen nummers brengt de groep een verrassende frisse interpretatie van de standard Angel Eyes, waaraan alles – behalve de tekst- is veranderd. De band klinkt verder enerzijds eigentijds met lekkere warme gitaarrifs, anderzijds is de sound wat passe, gedateerd. De zang van frontman Roel Vermeer is daarnaast wisselend, niet altijd constant in zijn kwaliteit. De funky bassist Reindert Kragt springt het meest in het oog.
Opvallende verschijning
Een uurtje later kondigt Radio6 dj Angelique Houtveen haar protegé Sarah-Jane aan, waarvoor ze –volgens eigen zeggen- erg zenuwachtig is. Het nieuwe Radio6 talent was de afgelopen weken al veelvuldig te horen op de zender en Houtveen volgt de voormalig achtergrondzangeres van Glennis Grace en Sabrina Starke al lange tijd. Sarah-Jane is een opvallende verschijning: enorme opgestoken haardos, uitbundige make-up en traditionele Afro-kleding. Haar stevige soul/ r&b stem heeft een flink bereik, maar is wel erg gladjes en haar glissando’s en frasering zijn over de top. Misschien komt dat –los van smaak- doordat ze veel met internationale (r&b) artiesten heeft gewerkt. En niet de minste: ze deed ook de after show van D’Angelo en nam een nummer op met Rita Marley.
Uiteraard heeft ze gezien haar achtergrond ook prima backingvocals (die ook amuserend dansen) en een vette band. Het totaalplaatje klopt. We gaan ongetwijfeld meer van deze act horen.
De energie is ook hoog bij de stevige soul-rock van Sven Hammond en zijn mannen. Zoals we de vijfkoppige groep kennen van andere festivals, klinken er scheurende (bas)gitaren, raast Sven over zijn toetsen, leeft Joost Kroon zich uit achter de drums en overtuigt frontzanger Ivan Peroti met gemak. Plankgas en gaan; niets aan toe te voegen.
Popprijs
Uiteraard wordt er een poging gedaan om een glimp op te vangen in de Grote Zaal tijdens de bekendmaking van de Popprijs winnaar 2014, maar alle entrees barsten uit hun voegen. Al snel klinkt er boegeroep wanneer blijkt dat The Common Linnets de prijs krijgen. Het is geen verrassing, aangezien de band naast hun succes op het Songfestival, uitgebreid in binnen- en buitenland tourde, een EBBA Award in de wacht sleepte en ze het best verkochte album van 2014 in eigen land presenteerden. Een terechte winnaar dus, en eigenlijk had Ilse de Lange de prijs al veel eerder moeten krijgen.
Belofte
Als het nieuws zich verspreid heeft, verhuizen we naar de Kleine Zaal. Ruim twintig minuten voor aanvang wordt het hier bomvol. De ster van Kovacs rijst. We zijn benieuwd in hoeverre de zangeres is gegroeid ten opzichte van haar performance op North Sea Jazz, afgelopen jaar. Ze wordt aangekondigd als de sensatie van het jaar, alle ogen zijn op haar gericht. En het is al snel duidelijk dat deze dame samen met haar sterke band misschien net zo groot kan worden als Caro Emerald of Kyteman. Enig groot verschil – los van de muziek- is dat Kovacs nog wat timide oogt. Misschien is het haar imago om nauwelijks interactie met het publiek te hebben, om mysterieus in zich zelf gekeerd op het podium te staan? Vocaal overtuigt Sharon Kovacs met gemak dankzij haar donkere en hypnotiserende klanken en haar geheimzinnige verschijning, met wederom de herkenbare bontmascotte om haar heen gedrapeerd.
De mix van pop noir en soul is mooi in balans; het zijn sterke songs. En Kovacs imponeert met een cover van Shirley Bassey’s Diamonds are forever van de gelijknamige James Bond film. Ze treft de flinke uithalen zonder enige moeite en geeft haar band voldoende ruimte, zoals een prominente rol voor de violiste. Laat dat debuutalbum maar komen!
Man on Fire
De verrassing van de avond is de opzwepende r&b en soulpop van nieuwkomer Dillenburg. Weer zo’n sterke act uit Rotterdamse contreien, met bekend gezicht achter de toetsen, Alexander van Popta. Frontzanger Miguel Dillenburg heeft een naturelle uitstraling, mooie flexibele stem en strakke band. Geïnspireerd door onder andere helden als Michael Jackson en Justin Timberlake, maakt hij herkenbare catchy liedjes, zoals de single Man on Fire. Maar Dillenburg is niet in een hokje te stoppen; zijn interesse is breed en dat hoor je terug in zijn muziek. We gaan hem ongetwijfeld veel terug zien tijdens het komend festivalseizoen, zowel op jazzy festivals als popevents.
Nog zo’n bandje dat hard aan de weg timmert is The Cool Quest (Radio6 Soul & Jazz Talent). Hun mix van 90’s hiphop, drum ’n base en soulfusioninvloeden (o.a. Snarky Puppy) staat als een huis. Zanger/rapper Vincent Bergsma draagt de band met verve, alsof hij nooit anders heeft gedaan. Verder zijn er aardige features voor saxofonist Arjen Schipper, die met zijn warme melodieën en lijnen een eigenzinnige twist aan het geheel geeft. De band houdt het tempo hoog, stukken vloeien goed in elkaar over. Het is een lekkere live-act, met als enig minpuntje dat er wat te weinig variatie is tussen de zang en raps. Als de groep hier meer mee doet dan levert het ongetwijfeld meer dynamiek op.
Noorderslag 2015 was een mooie veelzijdige editie, waarbij duidelijk is dat genres en stijlen steeds minder belangrijk zijn, maar dat het draait om goede muziek dat niet altijd van ver hoeft te komen.
