Jazzism Redactie-blog
Dinsdag 9 juli
Montreux Jazz is een festival met een geheel eigen sfeer. Door de ligging van de stad aan het Meer van Genève en het vooral Franstalige publiek zou je kunnen denken dat je op een Frans jazzfestival bent. Niets is minder waar, dit is zuidwest Zwitserland, het kanton Vaud, waar de Jura grenst aan de Alpen en de zomerse temperaturen voor een mediterrane ambiance zorgen. Verder richt Montreux Jazz zich net als North Sea Jazz bij ons op diverse muziekstijlen. Wyclef Jean, Bobbie Womack, Trixie Whitley, Leonard Cohen, ‘Sugar Man’ Rodriguez gingen bijvoorbeeld aan Kurt Rosenwinkel, Paolo Conte en Randy Crawford vooraf. En aan Charles Bradley die tijdens mijn derde en laatste avond een gepeperde versie van James Brown-achtige soul ten gehore bracht in de Jazz Club.
Dat het festival zich niet alleen op de oudere bezoeker richt maar ook het jonge publiek naar zich toe wil trekken, blijkt uit de programmering. Zondagavond traden er rapacts op in het Jazz Lab, dinsdag waren dat elektronische acts zoals de Berlijnse DJ Kalkbrenner. Voor het Jazz Lab waren geen kaarten meer te krijgen. Voordat de optredens begonnen had een deel van het publiek zich in de tientallen eettentjes aan het meer genesteld. Met een prachtig uitzicht op de majestueuze Alpen aan de overkant van het meer.
In de Jazzclub werd afgetrapt door de drie jonge Canadezen van Badbadnotgood. Ze zijn deels geinspireerd door Daniel Lanois’ Black Dub. Met keyboard, drums en gitaar brachten ze muziek die moeilijk te plaatsen is. Jazznoise, de Sonic Youth van de jazz, het zijn zomaar een paar kwalificaties die je op het drietal uit Toronto zou kunnen loslaten. Ze wisselden heavy stukken met rustige passages af, de dynamiek was erg goed. Maar door de deels fragmentarische aanpak viel er in de nummers niet echt een duidelijke lijn te ontdekken.
In het Auditorium Strawinsky liet de jonge Franse zanger en regisseur Woodkid horen hoe het wel moest. De baardige uit Reims afkomstige Woodkid ziet er met zijn korte broek en pet enigszins uit als een hiphopartiest. Toch is hij eerder een zanger. Hij zingt in het Frans en is op dit moment een grote hype in Frankrijk en het Franstalige deel van Zwitserland. Met het Sinfonietta de Lausanne zette hij een daverende show neer, met onder andere de toevoeging van slagwerk a la Slagerij van Kampen. Als je een vergelijking wilt trekken, zou je hem de Franse Kyteman kunnen noemen! Maar Woodkid gaat verder. De bijzonder knappe filmische achtergrondprojecties maakten zijn optreden ook nog tot een visueel spektakel. Dat is niet verwonderlijk voor een man die video’s produceerde voor Lana Del Rey en Rihanna.
De in 1948 geboren soulman Charles Bradley maakte vervolgens zijn nog recente faam meer dan waar in de Jazz Club. Met vooral songs van zijn laatste album Victim of Love. Het is alsof je naar een revival van de jaren zestig soul luistert. Vooral de gelijkenis met James Brown is opvallend, niet alleen in Bradley’s muziek maar ook in zijn kreten. In Brooklyn trad hij ooit als Black Velvet op in een James Brown tribute show. Invloeden zijn er ook van Otis Redding, Marvin Gaye en The Temptations. Voordat Bradley opkwam zette zijn jonge begeleidingsband al een pittige groove in met een jaren zestig mix van pop, soul en surfrock. “This guy is a victim of love”, zo kondigde toetsenist Mike Deller Bradley aan. Bradley begon met The World Is Going Up In Flames van zijn eerste album No Time For Dreaming (2011). Van Victim of Love zong hij onder andere de titelsong, You Put A Flame On It en Confusion. Bij die laatste song speelde Mike Deller geluiden uit een fictieve computergame waarop Bradley mimisch begon te bewegen als een figuur uit zo’n game. Victim of Love heeft bij Bradley niet alleen een trieste betekenis maar zeker ook een andere. “I think you are going to make a baby tonight”, zo richtte hij zich op een jong stel voor in het publiek. En na afloop hugde hij met de mensen die vooraan aan tafeltjes zaten. Dat was zeker hartverwarmend. Belangrijker is echter dat bij Bradley de jaren zestig-soul weer tot leven komt in een nieuw jasje!
Jazzism/Rik van Boeckel
