Met het optreden van de Noorse bassist Mats Eilertsen en zijn septet is meteen een van de hoogtepunten van de zaterdagavond van Jazz International Rotterdam genoemd.
Met zijn groep tekende hij in 2014 voor een compositieopdracht van het Noorse VossaJazz festival. Op het album Rubicon bracht hij een beeldend muzikaal epos en dat deed hij ook live. Met onder andere pianist Harmen Fraanje aan zijn zijde. Er werd vaak geïmproviseerd op bestaande arrangementen. In de compositie Lago zat enorm veel dynamiek, van verstild naar schreeuwerig. De fraaie twinkelende klanken van de vibrafoon (Rob Waring) contrasteerden mooi met de lichte rocksound van de gitaar (Thomas Dahl). De saxen en klarinet (Trygve Seim en Eirik Hegdal) kleurden het geheel bijzonder sfeervol in. In de compositie September viel de soms lichte toon op. Eilertsen zelf was op de contrabas het licht groovende middelpunt. Het leek af en toe alsof je naar een langgerekt muzikaal verhaal luisterde met veel cinematografische elementen erin verwerkt.
Thomas Pol
Bassist Thomas Pol schreef voor het door Jazz International geïnitieerde Pack Project nieuwe composities die hij liet horen tijdens het festival. Live duurde het even voor er een lijn te ontdekken viel in het optreden. Vanaf Deserted Beach werd het beter. Pol is een voortreffelijke bassist, bespeelde twee verschillende contrabassen en een basgitaar. Naast hem vielen vooral drummer Jamie Peet en trompettist Joël Botma op, de laatste was heel bepalend voor het geluid. Was bij Eilertsen het beeldende al aanwezig in de muziek, Pol voegde de op een scherm geprojecteerde visuals van Seppe Ovink toe. Na een gedurfde uitvoering van Charles Mingus’ Pithecantrophus Erectus nam Pol de basgitaar ter hand, stapte uit de comfortzone (opdracht van het Pack Project) en zong een popsong. Maar helaas heeft zijn stem weinig diepgang.
Clod!
De optredens van Eilertsen en Pohl waren in de grote zaal (Zaal 1) van LantarenVenster. In de foyer traden de Codarts Young Talent Big Band onder leiding van de Deense dirigente-componiste Kathrine Windfeld op en Alessandro Fongaro’s Clod! op. De jonge Italiaanse bassist Fongaro liet zijn band flink grooven op een mix van jazz en rock. Na een energieke start ruimde hij ook plek in voor solo’s van sonmige bandleden. Vooral tenorsaxofonist Nicolò Ricci viel hier op.
How Town
In zaal 2 was gelijktijdig How Town te zien met muziek van een geheel andere orde. Bassist/componist Lennart Heyndels, gitarist Matiss Cudars en drie zangeressen brachten een vreemde combinatie van vocale pop en bijna folkachtige muziek. Het meest interessant was het vocale gedeelte, namelijk het vaak ritmische spel van de vrouwenstemmen. Het werd uiteindelijk bijna hilarisch toen Heyndels en Cudars een pingpongbatje en -bal pakten, de bal op het batje lieten stuiteren en daarmee een ritme voortbrachten waarover de zangeressen woorden declameerden.
Marquis Hill Blacktet
Trompettist Marquis Hill, een bekende naam uit de jazzscene van Chicago, bracht in de grote zaal met klasse de traditionele zijde van de Chicago-scene tot leven. Met zijn Blacktet speelde hij onder andere Horace Silver’s Moon Rays en in een eerbetoon aan stadgenoot Herbie Hancock diens Maiden Voyage. Een glansrol was hier vooral weggelegd voor Joel Ross op vibrafoon en marimba. Ook drummer Makaya McCraven liet zich niet onbetuigd. Sowieso was het genieten van diens excellente en gevarieerde drummen. Hill zelf speelde niet heel expressief maar met zorg voor de nuances.
Koffie
De zaterdagavond werd in de foyer afgesloten door de Nederlandse band Koffie, bekend van hun swingende mix van afrobeat, jazz en funk. De band zette rustig en jazzy in waarna het feest losbarstte met Huntu, de titeltrack van hun laatste album. Huntu betekent ‘samen’ in het Papiamento en Koffie probeerde het publiek mee te laten zingen en dansen. Dat kwam echter pas langzaam los maar dat lag zeker niet aan de opzwepende muziek en de zeer dansbare ritmes van de band. Percussionisten Vernon Chatlein en Steven Brezet lieten zich goed horen en zetten gecompliceerde breaks neer. Tijdens de afrobeat slottrack Ippa stond een groot deel van het publiek te dansen. Zo werd de zaterdagavond van Jazz International feestelijk afgesloten.
