Het was een lekker vol programma afgelopen zaterdag 14 oktober op Mondriaan Jazz in Den Haag. Gelukkig ook mooi in tijd op elkaar afgestemd zodat je bijna elke act kon zien. Vooral het uit het Britse Norwich afkomstige Mammal Hands en het Noorse Rohey bleken de grote smaakmakers.
Een nieuwe festival op een bekende plek. Het Paard in Den Haag was afgelopen zaterdag het terrein waar steeds afwisselend in de grote en kleine zaal optredens plaats vonden. Nieuwe jazz, wat meer traditionele jazz en zelfs een kruisbestuiving tussen minimaal, eigentijds en jazz, het stuiterde lekker alle kanten op. Op voorhand zag het programma er sober uit, geen grote namen in ieder geval, maar vaak blijken dat de leukste festivals te zijn. Kom maar op, laat je maar verrassen. Het festival begon al om half 3 met optredens van pianist Rembrandt Frerichs en zijn trio die een speciaal aan Mondriaan opgedragen set speelden. Tegelijkertijd draaide de veelbesproken, sterke docu-film Chasing Trane over jazzlegende John Coltrane. De grote golf publiek kwam pas voor headliner Ravi Coltrane in de grote zaal.
Ravi Coltrane
Coltrane, de zoon van John en Alice, had de opdracht gekregen om het wereldbekende Canto Ostinato, van de Nederlandse componist Simeon ten Holt, naar een jazzinterpretatie te vertalen. Opvallend om te zien dat Ravi, als saxofonist, de basis vooral liet leunen op de vier geweldige vibrafonisten die hem wel vaker vergezellen. Canto Ostinato is een intrigerende compositie waarin herhaling van muzikale lijnen de basis is en dit werd knap naar vibrafoon vertaald. Hoe ambitieus ingezet en hoe intrigerend vertaald het ook was, het bleef toch een moeilijke bevalling. Goed dat het rond dit tijdstip in het programma geplaatst was, want het was best een lange zit. Het vibrafoonspel werd na verloop van tijd wat eentonig. Het spel van Coltrane was wisselend; dan weer mooi dan weer doelloos. Soms te vrij in improvisatie om op de compositie aan te sluiten.
Moonchild
Moonchild kwam in de kleine zaal op het juiste moment. Hun van elektronica doortrokken souljazz was een lekker losse aangelegenheid met geweldig spelende muzikanten. Zangeres Amber Navran mag dan niet de meest opvallende stem hebben, ze heeft wel een leuk podiumuitstraling. De band bezoekt wel erg bekend muzikaal terrein. Maar ze brachten een fijne verrassing toen ze van elektronisch overstapten naar een blazerssectie. Twee bandleden speelden sax en een trompet en de drummer drumde vrolijk door.
Forq
In de grote zaal speelde vervolgens Forq. De band werd een paar jaar geleden door ‘opper Snarky Puppy’ Michael League mede opgezet. Maar begin dit jaar verliet hij deze ook alweer, na het opnemen van hun derde album. Ook zonder League heeft Forq geweldige muzikanten en het spelplezier komt zeker over. Het is alleen dat het compositietechnisch allemaal nogal vlak en voorspelbaar is. Op het podium al wel beter dan op de albums, omdat ze hun individuele kwaliteiten beter voor het voetlicht kunnen brengen. Halverwege het optreden ben je daar ook wel mee klaar. Helaas niet mijn ding …
Mammal Hands
Van een geheel andere orde was het optreden van Mammal Hands uit het Britse Norwich. Wat een geweldig optreden gaf dit trio. Wat blijft die opzet van sax, piano en drums toch een kleurrijke. De linkerhand van toetsenman Nick Smart maakt dat je de bassist maar weinig mist. Ze bouwen de composities laag over laag op en bouwen ze uit tot bijna transachtige klanken. Jazz en elektronica krijgen de exact juiste coherentie, adembenemend. Vaak startend met een pianomotief van Jordan en doorgezet door Nick op sax die steeds met heerlijk vrij spel het motief extra kleur dan wel tegendraadsheid meegeeft. De broers hebben in jeugdvriend Barrett een erg fijne drummer die met steeds weer verrassend spel de composities naar nieuwe hoogten duwt. Het blijft steeds weer een feest de band hun composities te horen op en uitbouwen. Vooral de nieuwe composities als Black Sails brachten de zaal helemaal in vervoering. Ze speelden meer verpletterend mooie nummers van hun nieuwe album Shadow Work (uit op 5 november). Geweldig optreden deze van Mammal Hands en het eerste echt muzikale hoogtepunt van de avond.
Nate Smith
In de grote zaal speelde vervolgens drummer Nate Smith met zijn band Kinfolk. Het was weer even terug naar meer traditionele jazz. Er werd een mooie set gespeeld, een tikje voorspelbaar soms en mij niet helemaal kon overtuigen.
Rohey
Vervolgens was je in de kleine zaal bij Rohey volledig aan het goede adres. Zij flikten wat Mammal Hands daarvoor lukte: De zaal precies dat geven wat er nodig was. Opwinding! Wat een geweldig zangeres is Rohey Taalah en wat een goede band heeft ze om zich heen staan. Ongelooflijk dat ze nog maar een plaat uit hebben en nu al zo verbluffend overtuigend spelen. En alsof het hen ook nog eens super gemakkelijk afgaat. Rohey is ook weer zo’n band die we de komende jaren tot volle bloei zien gaan komen. Met Taalah als adembenemend goede zangeres met de perfecte podiumersoonlijkheid en een groep muzikanten die nu al elke compositie tot grote hoogten en met lekker veel improvisatie, weten te duwen. Nog veel beter dan ze op plaat hebben vastgelegd. Kan niet wachten tot de nieuwe plaat er is. Daarvoor nog maar even een keer in een grotere zaal terugkomen en het publiek weer net zo omver blazen.
La Tene
Mooi bijkomen was het daarna bij La Tene , de nieuwe band van drummer Cyril Bondi, vooral bekend als percussionist van het veel te vroeg uit elkaar gegane Plaistow. Hij heeft een zeer opvallend gezelschap bij zich met vooral oude authentiek instrumenten waarbij de Franse Alexis Degrenier de belangrijkste componist. In een mix van folk, elektronica, drone en die eerder genoemde authentieke instrumenten (zoals de hurdy gurdy) creëren ze met hun repetitieve muziek een haast tranceachtige sfeer die een prachtig apotheose van de avond vormde. Snel laten terugkomen ook dit trio. Zeer voor herhaling vatbaar.
