JAZZISM OP NORTH SEA JAZZ
Onze eigen saxreus Benjamin Herman brengt veel werk van zijn schitterende nieuwe album, met zanger Daniel von Piekartz. Sfeervol, intiem, grenzend aan het beste vocale werk van Chet Baker, die sfeer: meesterlijk ingetogen gebracht en Daniel is, met zijn unieke vrouwelijke vocalen, een uniek talent. Tel erbij op dat dit zijn debuut is in deze formatie en er is sprake van een kleine sensatie. Alleen is de Madeira zaal extreem vol dus drukkend warm.
Over sensatie gesproken: dat is Sharon Kovacs nog niet, als opkomend artiest. Maar ze heeft het in zich: de stem, de looks, de songs. Wij zeggen: ergens tussen Wende en de campy Caro is een plekje vrij. Mooi toegankelijk songmateriaal, vrouwelijk strijktrio, een beetje Bollie Holiday-frasering in haar stem en haar berenmuts, Kovacs gaat er komen.
Over naar de warse bigband van Darcy James Argue, vol klinkend koper en complexe melodie-structuren: met zijn verbinding tussen verleden en heden brengt Darcy creatieve jazz voor de 21 eeuw. Het repertoire bestaat uit uiteenlopende stijlen: van modern klassiek, Cubaans georiënteerd, tot poprock gemixt met traditionele invloeden. En opvallend: er spelen vier jonge vrouwelijke instrumentalisten mee. Het siert dirigent en artistiek leider James dat hij zoveel verstilde momenten opzoekt en kleine secties of een enkel instrument centraal stelt, om vervolgens het hele orkest naar een climax te brengen. Dat zie je weinig bij big bands.
Het Daptone-label brengt een ouderwetse soulrevu van 2 ½ uur: een revu in oude stijl , de oervorm anno 2014. Het geluid is ook helemaal sixties en de band-bezetting is groots in aantal en stijl. De doorleefde Charles Bradley is koning en de koningin van de retro soul is natuurlijk Sharon Jones. Wat een wilskracht, wat een toewijding: zo maakt de jonge garde van nu kennis met het hart van de soul, een oerkracht die nooit verloren gaat.
Gitarist Nir Felder maakte al indruk met zijn debuutalbum Golden Age. Op het openingsnummer na, dat wat rommelig oogde, is hij live ook in vorm, met zijn catchy frisse melodieën, zijn beeldende ietwat melancholische composities en virtuoze solo’s die toewerken naar uitbundige climaxen. Hij geeft zijn sterke dynamische kwartet, Nate Smith (d), Mat Pennman (b) en Aaron Parks (P) veel ruimte, waardoor er een interessant spanningsveld ontstaat met de warme heldere gitaarsound als rode draad. Het is alleen jammer dat hij niet in een betere zaal speelt met een beter geluid, dan zou zijn muziek meer tot zijn recht komen. Yenisei-zaal blijft ongeschikt voor dergelijke acts.
Het contrast is groot met het funky groovende Electro Deluxe. De Franse band die bekend staat om z’n flirts met hiphop en rock, legt nu vooral de nadruk op soul en funk. Dat gaat ze prima af en de samenwerking met onder andere Ben l’Oncle Soul en C2C is goed te proeven in hun muziek. Frontman James Copley is een echte showman: expressiviteit (inclusief gekke bekken), springen, dansen en het publiek opzwepen behoren tot zijn act, waarbij het soms net wat over de top is. Zijn mooie lage stem is goed technisch onderlegd. De drie blazers annex achtergrondzangers gooien visueel ook de nodige swung in het geheel. Kortom, lekkere feel good muziek die vermakelijk is om naar te kijken.
Dit voor nu. Op naar de finale van North Sea Jazz 2014!
Het Jazzism team: Angelique van Os, Rik van Boekel, Kees Smallegange, Paul Evers, Eric Waterschoot (foto)
