Wederom staan singer-songwriters centraal; dit keer met veel rock ‘n roll en Americana: Kat Edmondson, de Vlaams/New Yorkse Trixie Whitley en ster Elvis Costello, waarbij laatstgenoemde onvoldoende overtuigt.
Tekst: Angelique van Os
Fotografie: Tom Beetz
De bescheiden Kat Edmondson stond vorige week nog in een intieme, maar overvolle Yenisei-zaal op North Sea Jazz, waar ze met haar ingetogen Texaans- doordrenkte speelwijze en country/blues-geluid indruk maakte op het publiek. Voor het hoofdpodium van Gent zijn haar ingetogen voorkomen en dito songs een fijne opwarmer, maar komt de artieste te weinig tot haar recht. Haar luisterliedjes zijn eerder geschikt voor een concertzaal en niet voor een tent waar mensen dwars door haar nummers heen praten.
De zangeres brengt naast eigen stukken diverse songs uit The Great American Songbook, beïnvloed door musicals met Fred Astaire, Ginger Rogers en Judy Garland. Haar vocalen klinken enerzijds warm en sfeervol met een breekbare kopstem in ballads, anderzijds klinkt ze nasaal en geknepen in wat meer mid-tempo songs. La petite dame heeft een charmante uitstraling en roept nostalgie op met haar dromerige eerlijke liedjes, die je meenemen naar het Zuiden van haar Texaanse roots. Artistiek gaat het na enige nummers wel wat vervelen, mede omdat de nummers dynamisch niet tot een climax leiden en de band wat vlak klinkt.
Gentse lieveling
Het contrast tussen de onbekende en lieflijke Edmonson en de Gentse lieveling Trixie Whitley kan bijna niet groter. De singer-songwriter met het omvangrijke volume is terug op haar geboortegrond en duidelijk kind aan huis op het festival. Ze groeide deels op in New York en draait, ondanks dat ze slechts een twintiger is, al een behoorlijke tijd mee. Whitley begint sterk solo met een soulrock ballade en geeft daarna gas met haar band. Haar power sound klinkt mooi warm en zuiver, met een hees kraakje in de hoogte, dat toeneemt halverwege de set.
Haar energieke muziek is erg rock-georiënteerd, met een soulvolle twist en een duister randje. De jazzraakvlakken zijn ver te zoeken: geen improvisaties, geen jazzy timing of grooves die enigszins in de buurt komen. In Gent kan het blijkbaar allemaal.
Sneltreinvaart
De slotavond is uitverkocht, en dus is de tent bomvol met zo’n 5000 man, helemaal wanneer Elvis Costello en zijn Imposters op de bühne verschijnen. Er wordt in hoog tempo verder gerockt, met een bescheiden glansrol voor het orgel van Steve Nieve.
Costello is al snel drijfnat van het zweet doordat de nummers elkaar in sneltreinvaart opvolgen. Het houdt de energie hoog, hoewel het tegelijkertijd ook wat onpersoonlijk overkomt, alsof hij zijn setlist afwerkt. Hij zoekt weinig interactie met het publiek, tot halverwege de set, waar hij gelijk meer respons krijgt.
De muzikant klinkt als vanouds slepend bluesy, zijn teksten veelal onverstaanbaar. Hoe meer de show vordert, hoe meer hij onder de toon zit en vals zingt. Ook qua timing zit hij er soms behoorlijk naast. Zijn opzwepende of juist intieme nummers komen wisselend tot zijn recht. Costello draait al drie decennia mee op topniveau, zich bewegend in verscheidene genres. Dat siert hem. Vanavond komt zijn muzikale bezieling weinig uit de verf.
Vocalisten
Buiten de tent drinken en kletsen honderden mensen aan tafeltjes en volgen ze Costello via tv-schermen. Meer dan andere dagen lijkt het publiek eerder voor de sfeer te komen, dan voor de muziek. De zaterdag sluit dan ook af met een hoog rock’n roll-gehalte en weinig jazz.
Terugblikkend op het tweede weekend Gent Jazz ligt het accent opvallend veel bij vocalisten. Qua balans was het wellicht beter geweest om per avond minimaal één instrumentalist toe te voegen aan het programma, zoals op de vrijdag het geval was. Commercieel is het waarschijnlijk een slimme zet geweest. Hoewel, de grote namen, Madeleine Peyroux en Costello, overtuigden onvoldoende en hadden vocaal het nakijken vergeleken bij José James, Jamie Cullum en Trixie Whitley. En ondanks al die vocale kwaliteiten, gaat toch de meeste lof naar bassist Avishai Cohen en band, die het meest imponeerde.
