Wat kun je verwachten van Festival International de Jazz de Montréal als je North Sea Jazz gewend bent? Deze vraag stelde ik mezelf luttele maanden geleden toen ik het vliegtuig instapte om de oceaan over te vliegen. Montreal staat bekend om haar steenkoude winters, maar ook om haar roemruchte festivalseizoen met Festival International de Jazz de Montréal als ultiem hoogtepunt.
Vanuit het oude centrum loop je zo het stadse ‘festivalterrein’ op: tien dagen lang muziek op 34 verschillende binnen- en buitenpodia, waar alleen ‘Place des Festivals’ al ruimte biedt aan 25.000 mensen. De combinatie tussen gratis en betaalde concerten zorgt voor een uiterst gemêleerd publiek: jong en oud, man en vrouw, op zoek naar de diversiteit die de hedendaagse jazz ons te bieden heeft.
Na de openingsdag waar Canadese bands als The Franklin Electric, Milk & Bone en Cœur de Pirate centraal staan, is The Bad Plus de eerste formatie op het sfeervolle podium van Gesù – Centre de Créativité. Barstensvol energie sluit de zaal het trio in de armen tijdens dit ijzersterke optreden, waar vooral drummer Dave King het verschil maakt. Later op de avond wordt duidelijk dat het dé avond van de drummers is: tijdens een meesterlijke zoektocht naar een bijna duistere combinatie van hardbop, funk en pop, bewijst drummer Justin Tyson waarom hij onder leiding van Robert Glasper in Théâtre Maisonneuve staat.
The Bad Plus
Daar waar de hoofdacts voornamelijk in de namiddag en avond geprogrammeerd staan, staat overdag La Petite école du jazz centraal. Kleinere muziekliefhebbers staren onder toezicht van hun ouders met gespitste oren en open mond naar de educatieve show die onder leiding van Victor-Jacques Ménard op de planken staat. Soms gewaagd, maar vaak herkenbaar, worden deze toekomstige jazzhelden klaargestoomd om hand in hand met hun ouders de festivalgang te vervolgen. Zo staat er een vader met zijn zoontje te dansen bij Cory Henry, die samen met zijn Funk Apostles Club Soda volledig plat speelt. De venue, die wat weg heeft van de Max in de Melkweg, kent een gevarieerd programma met artiesten als Somi, Ron Sexsmith, Her, Jacob Collier en Flavio Coelho. De twee laatstgenoemden doen wat betreft dansbaarheid niet onder aan Cory Henry, het Canadese publiek blijkt als een blok te vallen voor zowel de uiterst charmante Coelho als multi-instrumentalist en Quincy Jones protegé Collier.
Een absoluut hoogtepunt is het optreden van Charles Bradley, even verderop in Metropolis. De zaal wordt volledig meegenomen door de intense emotie in de show van Bradley. De zanger, bij wie eind vorig jaar nog maagkanker gediagnostiseerd werd, is energieker dan ooit tevoren. Het is bijna een understatement om te zeggen dat Metropolis Bradley adoreert, de liefde in de zaal is tweerichtingsverkeer!
De andere binnenlocaties, stuk voor stuk magnifiek aangekleed en belicht, staan in het teken van de meer jazzgeoriënteerde artiesten zoals Vijay Iyer, Gwilym Simcock, Ravi Coltrane, Mark Guiliana, Lisa Simone en Phronesis. Vooral de Deens-Britse formatie onder leiding van bassist Jasper Høiby uit Kopenhagen maakt indruk. Het powerjazztrio geniet zichtbaar van hun eigen optreden en combineert subliem samenspel met een lach en een traan, overgenomen door het publiek in Monument National.
De verwachtingen waargemaakt
Het contrast met de grote pleinen kan niet groter. Waar aandacht, concentratie en subtiliteit centraal staan op de binnenpodia, staan de buitenpodia garant voor feest. Zodra de nacht invalt zorgen concerten van het Afro-Braziliaanse groovecollectief Bixiga 70, de folk- en rootsband Pokey LaFarge, de in Quebec ‘wereldberoemde’ funkformatie The Brooks en Pat Thomas & Kwashibu Area Band voor een grandioos spektakel. Alsof dit nog niet genoeg is, staat 1 juli in het teken van het 150-jarige bestaan van Canada. Voor de gelegenheid is een 24-koppige band opgezet om samen met Carly Rae Jepsen, Men Without Hats, Radio Radio en Muzion een overweldigende show neer te zetten. Alhoewel het een ietwat commercieel tintje heeft, zorgt het collectief voor een onvergetelijke avond vol dans, vuurwerk en muzikaal geweld.
Anderson .Paak
Festival International de Jazz de Montréal is een cadeau voor zowel de artiesten als de inwoners van de grootste stad van Quebec. Onder de indruk en zichtbaar geëmotioneerd sluit Anderson .Paak in stijl het festival af met een waanzinnige show. Het uitzinnige publiek staat op zijn kop en er klinkt nog tot laat in de nacht gejuich als een reprise van Come Down wordt ingezet in een van de vele muziekbarren. De verwachtingen zijn meer dan waargemaakt, het festival het is één groots stadsfeest waar iedereen bij hoort. Tien dagen lang muziek, tien dagen lang feest, een ware uitputtingsslag vol muzikale energie. Of de oversteek het waard was? Absoluut! Onder het credo van ‘beelden zeggen meer dan woorden’ laten we het hierbij…
{gallery}montrealjazz2017{/gallery}
