Drummers zijn de nieuwe goden in de jazzmuziek. Ze zijn technisch goed en spelen melodieus, met verschillende ritmen, en gebruiken elektronische beats. Mark Guiliana, Kendrick Scott, Makaya McCraven, Justin Brown, Moses Boyd, om er maar een paar te noemen. Hun inspiratie halen ze uit het verleden, bij drummers als Elvin Jones, Tony Williams en Art Blakey.
Art Blakey
Art Blakey (1919 – 1990) is een van de meest invloedrijke muzikanten in de jazz. Samen met drummers Max Roach en Kenny Clarke stond hij aan de wieg van de bebop. Charlie Parker en Dizzy Gillespie waren hun compagnons op sax en trompet. Begin jaren vijftig was Blakey de huisdrummer van Blue Note. Daar leerde hij Horace Silver kennen, met wie hij zijn eerste trio-opname maakte.
Jazz Messengers
In 1947 richtte Blakey The Messengers op, een niet erg succesvol octet. Pas in 1954 werd het anders, toen Horace Silver voor het eerst ging opnemen met een blazerssectie. Trompettist Kenny Dorham en tenorsaxofonist Hank Mobley vormden samen met bassist Doug Watkins en Blakey de band. Het begin van The Jazz Messengers met Blakey als leider. Later viel de band uiteen vanwege het drugsgebruik van Blakey. Hij drukte geld achterover en betaalde zijn bandleden soms in drugs. Silver was de enige niet-verslaafde muzikant in de band en wilde op die manier niet verder. Hij vertrok en nam de muzikanten mee. Blakey bleef achter met de naam. De jaren daarna bleef hij spelen met Art Blakey and The Jazz Messengers in verschillende bezettingen met vooral jonge muzikanten.
Lee Morgan
In 1958 kwam de ommekeer. De jonge Lee Morgan kwam bij de Jazz Messengers en Blakey vroeg tenorsaxofonist-arrangeur Benny Golson een nieuwe band te formeren. Golson gooide alle junks eruit, regelde een opname bij Blue Note en een tournee door Europa. Met nummers van Golson als Whisper Not, Along Came Betty en Moanin’ van Bobby Timmons gingen ze van start. De tournee in Europa werd een groot succes. De opnamen in Parijs getuigen daarvan. In deze bezetting maakten Art Blakey and The Jazz Messengers memorabele platen. Ook toen Wayne Shorter de plek innam van Golson werd dat doorgezet.
Wynton Marsalis
In 1964 verliet Shorter de band. In de daaropvolgende periode werd Blakey minder populair. Zijn spel was voorspelbaar geworden en er waren nieuwe drummers ten tonele verschenen. Met Thelonious Monk nam hij in 1971 nog een trioplaat op. Die twee voelden elkaar perfect aan en Blakey drumde heel subtiel op die plaat. De rest van de jaren zeventig trad Blakey op met zijn Jazz Messengers. Hetgeen soms treurig oogde en pijnlijk klonk. In 1980 was hij opeens terug, strak in het pak met trompettalent Wynton Marsalis in de band. In de laatste tien jaar van zijn carrière genereerde Blakey opnieuw enige roem.
Op 15 december verschijnt Jazzism 6 met een mooi portret van een andere legendarische drummer: Buddy Rich.
