De verwachtingen waren hoog gespannen voor het eerste optreden van het Avishai Cohen Trio in Leiden. Zeker na de release afgelopen februari van zijn nieuwe album From Darkness waarmee hij weer dezelfde hoge kwaliteit haalt als Almah dat hij opnam met een strijkerskwartet. Wie de Israëlische bassist hiermee tijdens Jazz Middelheim 2014 heeft gezien, herinnert zich dat hij de mix van jazz en klassiek ook live overtuigend weet neer te zetten.
Door Rik van Boeckel
Foto: Joke Schot
Alleen met pianist Nitai Hershkovitz en drummer Daniel Dor was Avishai Cohen even overtuigend. Wat een meester is hij op zijn instrument dat hij met grote souplesse en creativiteit op de voorgrond weet te plaatsen, de ene keer sterk groovend, de andere keer ingetogen zwevend boven een tapijt van subtiele melodielijnen. De vaak repetitieve patronen op de piano van Hershkovitz en het expressieve stuwende drummen van Daniel Dor vormden een veelzijdige basis voor Cohen’s fraseringen. Van From Darkness werden onder andere Halelyah, de titeltrack, Lost Tribe, Ballad For An Unborn en Amethyst gespeeld. Hershkovitz’ golvende en licht tintelende spel op de piano riep soms associaties op met de Spaanse grootmeester Chano Dominguez en latin pianist Michel Camilo. Het trio weet als geen ander het spel van dynamiek te spelen: van heel verstild naar groovende staccato noten en explosieve, hoekige drumriddims.
Cohen gebruikte de contrabas ook als percussie-instrument. Voor hem is het ritme heel belangrijk, hij liet zijn vingers dansen over de snaren, soms helemaal gebogen plukkend aan de onderkant van die snaren. Mooi om te zien waren ook de gebaartjes naar elkaar, de non-verbale communicatie tussen de drie musici als ze ruimte namen om te improviseren. Communiceren met het publiek deden ze nauwelijks maar dat gaf niet. Als Cohen soleerde op de bas, Daniel Dor een ritmisch verhaal vertelde via de brushes, dan zeiden ze al genoeg. Tijdens de toegiften maakte het trio de overstap van een uitmuntend staaltje dynamische jazz naar Cubaanse muziek. Cohen zong in het Spaans over Havana. Zijn zang is vooruitgegaan want bij eerdere optredens vond ik die niet echt overtuigend. Echt Cubaans zoals bij wijlen maestro Cachao werd het niet maar de Caribische saus die het trio over hun muziek gooide was wel sterk. Cohen kreeg er het publiek door uit de stoelen. Ook de laatste toegift had een Latijns Amerikaans tintje. Het was het slot van een waar muzikaal feest.
