Patchouli Blue
PIAS
Jazz
Bij de ultieme beleving van de muziek van Patchouli Blue stel ik mij een concert voor van Bohren & Der Club of Gore op een matig uitgelicht podium van een zaaltje in een door krimp getroffen provinciestad. Het publiek bestaat uit een handvol luisteraars die gebukt gaan onder het leven. Na afloop verdwijnen ze in de troosteloze nacht en bestendigen hun grauwe gedachten met goedkope vodka. Op één na, de moeder van een van de bandleden die elk concert van haar zoon bijwoont. Haar onvoorwaardelijke aanwezigheid vertegenwoordigt de hoop. Verwirrung Am Strand, Glaub Mir Kein Wort, Tief Gesunken, de veelzeggende titels zijn een mix van slowjazz en ambient met een aardedonkere ondertoon. Het past allemaal goed bij de doodskoppen op de hoes. Maar ook de in bloei staande bloem is terug te horen. Mijn tip: drink er vodka van een goed merk bij.
Emil Roes
Rein de Graaff
Sippin’ At Bells Timeless Zoals pianist Rein de Graaff (1942) bij zijn inmiddels spaarzame concerten elke keer zegt: “Wij spelen alleen maar jazz uit de
