Het allerlaatste album van Gil Scott-Heron verscheen precies tien jaar geleden, en de producer cq initiatiefnemer ervan – Richard Russell, baas van XL en multi-miljonair – viert het tienjarig jubileum niet alleen met de opdracht voor een herbewerkingsalbum van Makaya McCraven (zie recensie elders), maar ook met een heruitgave van I’m New Here.
Maar dan wèl als dubbelalbum, met maar liefst tien bonustracks, die allemaal indertijd overbleven omdat hij het oorspronkelijke album kort (28,5 minuten) en krachtig wilde houden. Kant 3 en 4 vormen dus samen eigenlijk een nieuw posthuum Gil Scott-Heron album, waarop hij is te horen als verteller (check Jazz Interlude), als dichter (check King Henry IV) en als zanger (check Richie Havens’ Handsome Johnny, of de afsluiter My Cloud), steeds met een – feilloos geregistreerde – stem die Mac Rebennack’s of Tom Waits’ stem doet verbleken. In amper een half uur windt Scott-Heron je helemaal om zijn vinger met zijn diepe en superpersoonlijke hersenspinsels. En als je dan daarna kant 1 en kant 2 weer eens draait, ervaar je opnieuw de pracht en de kracht van dit muzikale document: zoals hij Robert Johnson’s Me And The Devil vertolkt! Of het ontwapenende I’ll Take Care Of You! Sinds Herman Brood weten we in Nederland, hoe aangrijpend een muzikale junk kan overkomen, maar wat Gil Scott-Heron er van bakte op zijn zwanenzang… dat is echt griezelig goed! Check vooral ook het Gil Scott-Heron profile in Jazzism 2 van dit jaar.
Sjeng Stokkink
