Jazzism-redactie bog 8, Het slotakkoord
De laatste uurtjes. Nog voordat publiekslieveling Charles Bradley een noot heeft gezongen, krijgt hij al een luid gejoel bij het noemen van zijn naam. Samen met zijn swingende old school funksoul, met zijn Extraordinaires-mannen, krijgt hij de tent- zowel binnen en buiten- helemaal plat met zijn innemende, hese en rauwe stem en uitbundige performance. De pure doorleefdheid druipt er vanaf. Er is al zoveel gezegd en geschreven over deze man die zoveel meer is dan een incarnatie van James Brown, wat toe te voegen? Niet meer dan dat ook NSJ hem omhelst met duizend armen.
Het is niet druk bij Mississippi want iedereen is natuurlijk bij Sting, maar Ebo Taylor’s mix van Ghanese highlife en afrobeat hakt er meteen in. En niemand staat meer stil. Taylor’s Ghanese beat gaat jaren terug maar is zeer authentiek en swingt als een Afrikaanse sneltrein. Vooral de percussionist (op djembe en panlogo’s, Ghanese drums) stuwt de boel op. It is a privilege to be here, zegt Ebo tegen het publiek. Het wordt langzamerhand wat drukker en de 77-jarige Taylor houdt het tempo vakkundig hoog.
De Braziliaanse multi-instrumentalist Hermeto Pascoal sluit in de Madeira zaal af met een bijzonder optreden. Pascoal, die samenwerkte met Miles Davis, speelt met zijn groep een vorm van Braziliaanse jazz die onder andere sterk beinvloed is door stijlen uit het noordoosten van Brazilie waar Pascoal vandaan komt. Zoals de forro bijvoorbeeld. Er zijn solo’s op het Braziliaanse percussie-instrument de pandeiro, Pascoal speelt wonderlijke stukken op de toetsen maar ook op gebruiksvoorwerpen als een theepot en soms zelfs speelgoed. Het lijkt weird maar is tegelijkertijd zeer ingenieus. Pascoal’s vrouw Aline Morena, zangeres en gitariste, heeft een wel zeer bijzondere manier van zingen waarin zij als een operazangeres lijkt te scatten. Ze is een ware stemkunstenares. Pascoal eindigt met een zeer inventieve improvisatie. Dan is een groot deel van het publiek al op weg naar de uitgang maar dat mist dan wel de muzikaal-artistieke en soms geestige vondsten van dit Braziliaanse genie.
We sluiten deze editie van het festival af met superster Sting. Met zijn geroutineerde band speelt hij uiteraard veel (Police)hits, maar ook minder bekend werk van onder meer zijn Dream of the Blue Turtles plaat. Hij speelt wat op safe en geeft zijn muzikanten bij vlagen ruimte om te improviseren, zoals de jonge violist Peter Tickell en toetsenist David Sancious.
Dat zien we graag meer, gelukkig komt dat later in de show, waar alle bandleden even los gaan. Het was spannender geweest als hij songs als Every breath you take en Roxanne meer in de stijl had gespeeld van zijn liveplaat All This Time, met een jazzy touch. Het is nu een tikje te voorspelbaar.
Branford Marsalis, die eerder op de dag zelf al had opgetreden, komt nog op voor de solo bij Englishman In New York maar verder blijven een echte verrassingen of spannende wendingen uit. Wel tekent Sting voor een hoge energie en grote muzikaliteit en is daarmee de waardige afsluiter van een uitbundige, overvolle en zeer geslaagde editie van North Sea Jazz.
Kwaliteit was er overal te vinden, in alle diversiteit die dit festival zo kenmerkt. Weinig missers genoteerd, in tegenstelling tot een groot aantal toppers. De weersomstandigen bleken ideaal, lekker buiten, heet binnen….en als er ergens een minpuntje uit te graven was, dan was het wel de grote drukte bij de concerten. Zo was het lastig om bij je favoriete concerten te komen zonder er al niet een half uur eerder te gaan staan etc. De prijs van het succes, als dit het is nemen we die graag voor lief.
Op naar volgend jaar North Sea Jazz 2014, wij hebben er nu al zin in!
Jazzism: Angelique van Os, Rik van Boeckel, Kees Smallegange, Jan Jasper Tamboer, Dietmar Terpstra & Paul Evers
