Noorderslag 2020 staat evenals de afgelopen edities in het teken van hiphop en urban. Zelfs op het terugkerende NPO Radio2 Soul & Jazz podium ligt hierop de nadruk. Gelukkig is er ruimte voor avontuur, bij Son Swagga.
Tekst: Angelique van Os, fotografie: Jorn Baars, Angelique van Os
Na een aantal edities van afwezigheid is het NPO Radio2 Soul & Jazz podium weer terug. De eerste act in de CBK-zaal die is omgedoopt tot Soul & Jazz stage van NPO Radio2, is het eigenzinnige Greyheads. De bandleden eisen direct alle aandacht vanwege hun ludieke verschijning door beige werkoveralls te dragen, aangevuld met 3-D brillen die groots op hun neuzen pronken.
De inmiddels vijfkoppige Rotterdamse band (bestaande uit louter internationale muzikanten) maakte vorig jaar al indruk op diverse jazzpodia met hun stevige mix van hiphop en urban grooves, elektronica en future fusion. Het openingsstuk begint lekker met stuwende grooves en strakke breaks. Het twee nummer is wat vlakker, maar in het derde nummer excelleert de groep en werkt toe naar een uitbundige climax. Ook in de daarop volgende songs zet Greyheads een overtuigende set neer, waarbij het onmogelijk is om stil te staan. Alleen zonde van het brommende, doffe en harde geluid.
Gaidaa
Dat urban hot is, blijkt ook op het NPO Radio2 podium. Er is beperkt jazz te bespeuren. Ook hier ligt nadruk op urban met soul- en hiphop-invloeden. Zo ook met de tweede act: Gaidaa. Deze jonge, van orgine uit Soedan afkomstige zangeres, heeft een wat hees soulgeluid, goede frasering en soms een scherp randje. Het is opvallend dat er flink wat semi- buitenlandse acts op dit podium staan. In Greyheads spelen ook voornamelijk internationale muzikanten die, bijvoorbeeld, studeren (of dat hebben gedaan) in Rotterdam.
Er is al zo weinig ruimte voor jazzy soul-acts op dit festival, dat de vraag rijst of dit niet ten koste gaat van Nederlandse groepen waar Noorderslag voor bedoeld is. Niets ten nadele van deze prima artiesten. Hoe dan ook, Gaidaa windt gemakkelijk de zaal om haar vinger met haar naturelle, vriendelijke uitstraling. Muzikaal gezien wordt het na een aantal songs wat voorspelbaar, vooral qua tempi en opbouw, en doordat Gaidaa veelal binnen hetzelfde bereik zingt. Deels zit ‘m dat ook in de instrumentatie. En toch heeft ze iets hypnotiserends, en een fijne sound, waardoor de zangeres en haar band blijven boeien.
Pax en Broos
We blijven in de CBK-Zaal; dit keer met Pax the Humanoid. De rapper kennen we nog van Kyteman, evenals toetsenist Niels Broos. Nu staat hij met zijn eigen band op de planken. Het publiek zijn de mannen van Kytopia niet vergeten, want de zaal barst uit z’n voegen. Wederom overheersen vette baslijnen, stuwende grooves en beats. De sound van Pax’ raps is dik en overtuigend, maar de stukjes zang zijn veelal vals. In sommige stukken krijgt de band wat meer muzikale vrijheid, wat de songs gelijk naar een hoger niveau tilt.
Popprijs
De uitreiking van de Popprijs ontpopt zich tot anticlimax. Namen als De Staat, Krezip en Duncan Laurence gonzen in de wandelgangen, maar nee, winnares is Floor Jansen van de Finse metal band Nightwish. Dat zag het publiek niet aankomen gezien de matte reacties. Ook is de zangeres niet in de gelegenheid om de prijs persoonlijk op te halen, dus na een kleine tien minuten is het moment voorbij.
Son Swagga
Rond middernacht keren we terug naar het NPO 2 podium. Dit keer vult het negenkoppige Son Swagga het podium met zijn psychedelische mix van afro-funk, fusion en spirituele jazz. Afgelopen jaar stond de band al op North Sea Jazz. ”Eindelijk echte muziek” roept iemand hard uit het publiek. Daarmee doen we de andere acts wellicht tekort, maar feit is dat de muzikaliteit een stuk hoger ligt bij de act van frontman en toetsenist Felix Back. Niet gek ook gezien de samenstelling, met leden van Jungle by Night, Gallowstreet en Kauw, bands die zich de afgelopen jaren flink hebben ontwikkeld. Strakke blaasriffs wisselen elkaar in hoog tempo af, waarbij iedereen uit het hoofd speelt. En dat is knap, want het zijn geen gemakkelijke partijen. Wel houdt de intonatie soms te wensen over, maar dat ligt vermoedelijk aan het matige geluid.
De Afro-beats en funky grooves staan als een huis en de muzikanten geven elkaar waar mogelijk ruimte om te improviseren. Baritonsaxofonist Dirk Zandvliet blaast daarbij de longen uit z’n lijf. Na al het non-stop vuurwerk, neemt het collectief gelukkig ook even gas terug met de semi-balled Sage. Om vervolgens weer als een sneltrein door te denderen. Zonder twijfel de meest energieke, interactieve en interessante band van de avond.
