Ibrahim Maalouf maakt jazz, klassiek, pop, hiphop en filmmuziek. Op zijn nieuwe album S3NS verrast hij met een prominente rol voor Zuid-Amerikaanse muziek.
Albumopener Una Rosa Blanca van Ibrahim Maaloufs elfde studioalbum S3NS begint met kristalheldere, popachtige pianoakkoorden, waarover hij met zijn trompet een aanstekelijke melodie inzet, zo nu en dan fijn melodisch schurend door een subtiel geplaatste kwarttoon. Maalouf ten voeten uit, zou je kunnen zeggen. Dan opeens, via een sample van een speech die Obama gaf in Havana, transformeert het nummer in een levendige latinsong, met een hoofdrol voor de Cubaanse pianist Harold López-Nussa.
Ibrahim Maalouf is vooral bekend van kwarttoontrompet
Ook op andere momenten duikt op S3NS een sterk Zuid-Amerikaanse invloed op, waarbij naast López-Nussa prominente gastrollen zijn weggelegd voor pianisten Alfredo Rodriguez en Roberto Fonseca, saxofonist Irving Acao en violist Ylilian Canizares – allen afkomstig uit Cuba.
Met het op de voorgrond zetten van zijn Zuid-Amerikaanse en Cubaanse connectie voegt Maalouf weer een laag toe aan zijn toch al rijke muzikale palet, waarop eerder jazz, pop, hiphop, rock klassiek en filmmuziek een plaats vonden. Welke muzikale uithoek Maalouf ook verkent, altijd duikt die kenmerkende, zangerige kwarttoon op in zijn solo’s. Zijn vader bedacht het vierde trompetventiel, waarmee Maalouf tonen kan spelen die nét tussen die van de traditionele ‘westerse’ muziek inzitten. “Met de trompet kun je alle muziek spelen. Zolang je maar openstaat voor andere culturen en de mensen die je tegenkomt.”
De trompettist wil alles geven als hij live speelt
Maalouf maakt een feest van elk optreden, maar neemt dat tegelijkertijd heel serieus. “Ik neem het nooit voor lief, want wat ik doe is in de basis hetzelfde als elke muzikant die in de straat zijn hoed neerlegt. Nu ik ben een van de gelukkigen die succesvol is. Maar wie weet wat er over tien jaar gebeurt? Misschien ben ik dan ook weer die muzikant in de straat. Daarom moet ik elke keer als ik op het podium sta alles geven. Ieder concert kijk ik naar de mensen voor me en bedenk me dat er minstens een persoon daartussen staat voor wie het zijn eerste of laatste concertbezoek is. Voor hen moet het onvergetelijk zijn. Dat is een verantwoordelijkheid die ik voel: ik ben er niet alleen om plezier te maken.”
(foto: Yann Orhan)
