Gladys Knight stond hier, na jaren afwezigheid twee jaar geleden ook al. Zo hecht en overtuigend als toen is het vanavond niet. Ze zit dan ook midden in een moordend toerschema en dat op inmiddels 75-jarige leeftijd. En Lauren Hill, die stak verrassenderwijs in goede vorm, blijkens het verslag van onze Jazzism-correspondent.
Door Kees Smallegange, beeld Daniel De Borger
Haar show start wat verlaat en de band vergast ons op net iets te veel flarden valse en foute synths, die alle strijkers en blazerspartijen vervangen. Maar de klasse van Gladys – ze is immers The Empress Of Soul – straalt daar dwars doorheen. Er zijn diverse liedjes uit haar Motown tijd, wat gebruikelijke covers en een meesterlijke uitvoering van License To Kill. Even vermakelijk zijn haar praatjes, grappen en grollen tussendoor. Deels ingestudeerd, deels spontaan, het maakt niet uit. Ook op dit vlak is ze de allerbeste, vooral omdat ze er zelf nog zichtbaar zoveel lol in heeft. De medley van American Songbook standards had voor ons niet gehoeven, ze heeft zat eigen klassiekers. Haar nog altijd niet tanende vocale kracht en souplesse blijft een mirakel. Al die wonderschone fraseringen en Gladys’ fameuse vibrato raken immer recht in de ziel. Zelfs in haar bijna doodgedraaide lijflied, het verplichte slotakkoord Midnight Train To Georgia.
Janelle Monae
Het totaalspektakel van zangerse Janelle Monáe zorgt voor een scheiding der geesten in de grootste zaal van North Sea. Volgens veel vaderlandse pop-critici maakte zij het beste popalbum van afgelopen jaar met Dirty Computer. Haar show is net zoveel choreografie, visueel vertoon als muziek. En de aanvankelijk nogal bombastische wal van geluid doet veel vroegkomers, vooral van de wat oudere generatie bezoekers, al snel weer vertrekken. Volhouders worden vergast op veel kledingwisselingen, zowel van Janelle als haar vier danseressen, zo nu en dan uitmuntende zang, flarden Prince en een langzaam maar zeker wat fraaiere geluidsbeleving. Die focus op het visuele is kwetsbaar, wat vooral blijkt als halverwege de visuals achter haar een tijdje wegvallen. Dan blijft er eigenlijk maar weinig over. Zeldzaam hoogtepunt is Pynk met de ladies gestoken inde inmiddels befaamde pussy pants. Wonderlijk is wel dat, terwijl deze show veel gaat over gender en sexualiteit het niet echt opwindend wil worden. Daarvoor is Janelle net iets te streng. Ook tegen het publiek dat ze op het podium nodigt om hun ‘juice’ te tonen. Op het eind staan eindelijk de muzikanten een keer frontaal op het hel witte plankier waarmee het even heerlijk funky wordt. Janelle maant het publiek op het allerlaatst, al ver na de haar toebedeelde speeltijd, om door de knieen te gaan. Dat lukt matig dus besluit de meesteres zelf de zaal in te gaan om alsnog haar zin te krijgen. Een actie die uiteraard tot grote vreugde leidt en een bizar fotobombardement van de rond haar aanwezigen.
North Sea heeft een flink risico genomen met het boeken van Ms. Lauryn Hill, de ex-Fugees rapster en zangeres. Sinds ze na zo’n tien jaar mediastilte weer is gaan optreden levert dat zeer wisselvallige shows en komt Lauryn geregeld (veel) te laat op. Ms. Hill is dus wijselijk als laatste geprogrammeerd. Wonder boven wonder arriveert ze gewoon op tijd en ook inhoudelijk overtreft ze royaal de bescheiden verwachtingen. Haar stem klinkt aanvankelijk wat hees en raar hoog maar ook dat herstelt zich prima. De kledingkeuze is zonderling, vooral door de storend wapperende slierten aan haar plompe gele gewaad maar haar voordracht en introducties maken een min of meer coherente indruk. Niet meer van wereldklasse zoals ten tijde van haar tot nu toe enige studioalbum The Miseducation eind jaren negentig, toen ze een van de belangrijkste soulstemmen van haar generatie was. Maar wel weer met hoop op misschien toch ooit weer eens nieuw plaatwerk. Diverse ons onbekende, nieuwe (?) songs staan krachtig naast de licht verbouwde tracks van dat beroemde album. Vooral ook door de drie uitmuntende achtergrondzangeressen die vlak achter haar staan. Wij wensen vurig dat Ms. Hill de gunstige vorm van deze alleszins meevallende slotshow vast weet te houden. En dat ze, wie weet, ooit weer eens tot volle glorie mag herstellen.
