Het Nederlands/Nieuw-Zeelandse My Baby heeft de licht ondankbare taak al vroeg te openen in de grootste, deels lege zaal. De groep is evenwel zo ervaren dat het hen hoorbaar helemaal niet uit maakt.
Door Kees Smallegange, beeld Daniel De Borger
In een paar jaar tijd heeft My Baby vier uitmuntende albums gemaakt en honderden optredens gedaan, over de hele wereld. Het trio rond Joost en Cato van Dijck (drums/zang) plus gitarist Daniel ‘Dafreez’ Johnston is voor de gelegenheid uitgebreid met een driekoppige blazerssectie en toetsen/zang van de al even onvolprezen Daniel Von Piekartz.
Daardoor klinkt het toch al zo veelzijdige repertoire van My Baby nog rijper en rijker en lijkt het zelfs alsof ze altijd zo aantreden. Er zijn, zoals vaker, diverse korte odes aan funklegende Sly Stone maar verder is hun stijl nauwelijks meer exact te benoemen. Het levensgrote geluid, hier gelukkig perfect afgesteld, bevat flarden psychedelica, rock, funk, dance en soul in een onnavolgbaar sterke mix. Geheel eigen dus, zoals overal reeds beweerd wordt. Een oeroud cliché maar in dit geval dubbel en dwars waar.
Mahalia
De jonge Britse soulzangeres Mahalia meldt het meteen maar: ze is bijna een week haar stem kwijt geweest en vandaag is de eerste dag dat ze weer wat geluid kan produceren. Aan inzet en charme geen gebrek maar het is al na een paar liedjes niet meer om aan te horen. Ook het zeer matig ingestelde geluid van de begeleiders, die vooral meespelen over een al even beroerd klinkende backing track met allerlei effecten wil daarbij niet helpen.
Macy Gray
Bij soulzangeres Macy Gray is het evenmin feest. Al na het eerste liedje gaat Macy er bij zitten en klinkt een ellenlang instrumentaal intro van Still Waters Run Deep. Ze draagt een olijk kleurig ballenpak en probeert ons aan te sporen tot dansen en gezelligheid maar haar gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Liefst zou ze hier helemaal niet staan lijkt het. Haar van nature toch al niet zo soepele zangstem klinkt vandaag nog rauwer en vlakker dan voorheen. Dat wordt deels opgevangen door een prima zangeres die recht achter haar staat op een verhoging maar het vormt een wonderlijke contrasterende vertoning. Na meer dan een half uur gloort er toch nog enige warmte en dynamiek in haar voordracht maar het voelt als too little, too late.
The War & Treaty
Het album Healing Tide van The War And Treaty was een van de hoogtepunten vorig jaar in het roots segment. De groep is gevormd rond echtelieden Michael Trotter (zang/toetsen) en Tanya Trotter (zang) die we nog kennen als Tanya Blount. Zij zong mid jaren negentig nog poppy r&b maar is inmiddels uitgegroeid tot een volbloed souldame met veel blues- en gospelinvloeden. Irak-veteraan Michael vond pas later in de muziek zijn redding van een oorlogstrauma. Wat start als een iets te uitbundig schreeuwfestijn groeit uit tot een zeldzaam persoonlijk en emotioneel geladen vertoning. Vooral wanneer het tempo van de liedjes zakt en het duo in Hold Me One More Time zingt over Tanya’s overleden moeder. Het is geschreven door Michael die verantwoordelijk is voor vrijwel al het prima repertoire en het zou ons niet verbazen als hij vroeg of laat een grote hit produceert. De stem van Michael laveert van diepe blues a la B.B. King tot de rauwste gospel in de lijn van Reverend Julius Cheeks. Hun connectie met de veelal jonge bandleden is hartverwarmend en ook het publiek sluit dit zeer geengageerde duo volledig in de armen.
n.
