Miss Anita Baker, de meest begenadigde soulzangeres van de jaren tachtig en negentig, geeft dit jaar haar farewell toernee. In vergelijking met veel andere veteranen op North Sea is ze nog jong (61) maar de vocale prestaties die zij levert vragen topconditie.
Door Kees Smallegange, beeld Daniël De Borger
En die heeft ze naar eigen zeggen niet meer. I’m too old for, this klinkt het geregeld uit haar mond maar wat wij horen aan zang is nog altijd van wereldklasse.
De hoogst virtuoze vocale wendingen, die uniek zijn voor Anita, komen nog altijd net goed uit en worden en masse meegezongen of gemimed. Enige echte bezwaar lijkt haar repertoire. Hoe ijzersterk wij die liedjes ook vinden – Sweet Love, No One In The World, Angel – zij zingt ze al ruim dertig, vrijwel zonder variaties. De paar latere albums die ze sinds de doorbraakplaat Rapture (1987) maakte leverden nauwelijks extra publieksfavorieten. Haar hele presentatie verraadt dat ze neigt daar cynisch over te worden. Ze slaakt vreemde kreten tussen de liedjes door en kletst maar een eind raak. Hilarisch, zeker maar het vormt een vreemd contrast met haar zo stijlvolle zangwerk. Dat ze middels een vervroegd pensioen de eer aan zichzelf houdt siert Anita in hoge mate.
Jacob Banks
Op plaat is de Brits/Nigeriaanse soulzanger Jacob Banks een grote aanwinst maar live komt hij niet helemaal uit de verf. Zijn diepe, rauwe tenorstem is te eenvormig om echt te boeien en ook de minimale, rockachtige begeleiding geeft weinig meerwaarde. Hij staat ook op het een na grootse podium van dit festival en dat is voor hem nog te hoog gegrepen. Daardoor onstaat er ook veel onrust in de zaal van kletsende mensen en publiek dat eerder vertrekt wat een optreden nooit helpt.
Ook wij gaan elders kijken naar de nieuwe sensatie The Internet, een neo soul formatie uit L.A., geleid door de licht androgyne zangeres Syd- voormalig Syd The Kid. De show trekt veel jong en hip publiek dat alle liedjes woord voor woord kent en dit gezelschap zichtbaar adoreert. Het is vooral deze wisselwerking die het optreden grote meerwaarde geeft want de groep zelf is niet heel uitbundig of indrukwekkend aanwezig. Bovendien wordt de zang van Syd gemankeerd door belabberde geluidstechniek. Het levert ons lichte verwarring op. Hebben wij nu iets helemaal niet begrepen?
Tower Of Power
Het funkinstituut The Tower Of Power uit Oakland, California stond hier vaker en speelt nu al ruim een halve eeuw! Deze bezetting kent zelfs nog drie van de originele leden, bandleider/saxofonist Emilio Castillo, baritonsaxheld Steve ‘The Funky Doctor’ Kupka en drummer David Garibaldi. Helaas kan bassist Francis ‘Rocco’ Prestia wegens zijn gezondheid niet meer mee op toernee. Het kost flink wat tijd voor de geluidsbalans op orde is maar eenmaal zover, stoomt de machine als vanouds.
De groep heeft vrijwel vast repertoire en het publiek vindt dat prima. Soul With A Capital S, You’re Still A Young Man en uiteraard het TOP lijflied What Is Hip?, ze komen allemaal in sneltreinvaart voorbij. Dat wordt versterkt door de nieuwe zanger uit Memphis, Marcus Scott, een relatieve jongeling wiens (over)enthousiasme een beetje in de weg staat van de muziek. De ijzersterke composities en melodieën doen hun werk zelf wel, daar hoeft hij met net iets te frequente, hoge en schelle uithalen echt niet overheen te gaan.
