Sterke momenten genoeg voor de jazzcats in Gent, zelfs met grote internationale namen. Geen evidentie, gezien dergelijke concerten tijdens het festivalcircuit dikwijls uitdraaien op gladde promokansen. Met Pentadox, Gonzalo Rubalcaba, Terence Blanchard (foto) en Fred Hersch was het wel vier keer raak.
Door Georges Tonla Briquet, beeld Bruno Bollaert
Pentadox
In een promoclip voor het festival poneerde James Holden (die hier daags voordien nog optrad): “Jazz is about freedom and experiment”. Een stelling die pianist Bram De Looze, saxofonist Sylvain Debaisieux en drummer Samuel Ber reeds een tijd ter harte nemen en ook daadwerkelijk uitvoeren.
Aan de hand van basisstructuren gingen ze op zoek naar manieren van wisselwerking via totale vrijheid. Een cerebraal spel van uitersten zonder dat ze ook maar een enkel moment de mist in gingen. Dit was geen vrijblijvende freeflow maar een uitgestippeld parcours met een achterliggende visie. De drie extra gastmuzikanten (cellist Lester St Louis, contrabassist Nick Dunston, trombonist Weston Olencki) vulden op de juiste manier aan. Heel sterk was dat dergelijke aanpak overeind bleef in de immense concerttent. Wie reeds aanwezig was zo vroeg in de namiddag bleef geconcentreerd luisteren naar wat deze jonge wolven brachten. De geldprijs die ze wegkaapten als winnaar vorig jaar, is merkelijk goed besteed. Wordt vervolgd, liefst zo snel mogelijk.
Gonzalo Rubalcaba Trio
De Cubaanse pianist is ondertussen een vertrouwde gast in Gent. Stijlvol in een strak wit pak gestoken zette hij meteen aan met een explosief vuurwerk van ritmen en tempoversnellingen. De muzikale origine van zijn thuisland werd heel ingenieus verwerkt in de composities. Het publiek smaakte vooral de solostukken van de drie muzikanten. Zeker van een bassist die onmiskenbaar het hele oeuvre van Jaco Pastorius in huis heeft. Het intimistische solonummer van Rubalcaba als afsluiter was de kers op de taart.
Terence Blanchard
Ondanks of net dankzij een andere bezetting dan oorspronkelijk aangekondigd, palmde Terence Blanchard moeiteloos het publiek van Gent Jazz in. Met onder meer pianist Gerald Clayton en drummer Jeff Watts haalde hij natuurlijk echte virtuozen in huis. Gitarist Charles Altura ontpopte zich als een neefje van Julien Lage en Kurt Rosenwinkel. De solo’s van elk groepslid volgden elkaar in razendsnel tempo op. Elke vorm van elektronica bleef voor de gelegenheid achterwege, dit was zuiver akoestische jazz in de beste traditie. Blanchard flaneerde rustig rond op het podium maar had alles en iedereen onder controle. Met een funky uitvoering van Art Blakey’s ‘Moanin’’ als orgelpunt.
Fred Hersch & WDR Big Band
Het was toch wel even schrikken toen aangekondigd werd dat de frêle muziek van Fred Hersch ingekapseld zou worden in een bigband idioom. Maar dat was buiten Vince Mendoza gerekend. De ondertussen legendarische orkestleider schreef arrangementen die het lyrisch en broze karakter van Hersch zijn composities volledig respecteerden. De onlangs verschenen cd met de veelbetekenende titel ‘Begin Again’ illustreerde dit reeds volop. Live werden alle sterke eigenschappen op de juiste manier geaccentueerd en bleven stukken als ‘The Big Easy’, ‘Out Some Place’, ‘Havana’ en zelfs ‘Pastorale’ helemaal overeind. Dit was dan ook de WDR Big Band. En Fred Hersch midden dit alles? Die bleef er heel rustig bij, afwisselend in de rol die hem toebedeeld was maar vooral schitterend eenvoudig en o zo doeltreffend en pakkend dankzij het vederlicht toucher, zijn handelskenmerk. Een grote meneer. Zoals de Britse dj en labelbaas Gilles Peterson nog duidelijk maakte: “Music doesn’t get any better than jazz”. Het bewijs werd hier geleverd.
Een definitieve omschrijving van jazz bood het festival niet, wel straffe muziek boordevol vrijheid en experiment. En daar draait het net om in jazz.
