Blues Village Grolloo beleefde dit weekend de vierde editie van het festival dat het dorp definitief op de wereldkaart van de blues heeft gezet. De aftrap voor dit succes werd in 1964 genomen door Hollands grootste blueslegende Harry Muskee, die zich begin jaren ‘60 in Grolloo vestigde en daar samen met de al even legendarische bluesgitarist Eelco Gelling Cuby + Blizzards oprichtte.
Tekst Roland Huguenin, Foto’s Joke Schot
(klik op de foto voor een vergroting)
Ook dit jaar bestond het programma uit een aantrekkelijke mix van jonge talenten als Gary Clark Jr., Danielle Nicole, St. Paul and the Broken Bones en Delgres, en de grote namen Van Morrison, ZZ Top, Curtis Salgado, Jonny Lang en Lynyrd Skynyrd.
Bij aankomst in de Hoofdstraat baadt de enorme ‘Barbie-roze’ festivaltent in het zonlicht. Op het terrein heerst de joviale sfeer waar HIBF inmiddels patent op heeft. Iedereen verheugt zich op twee dagen ‘genieten met volle teugen’. Dat gaat zeker gebeuren met tien acts waar alles in zit. Liefhebbers kunnen zich laven aan de grote smeltkroes van blues, folk, country, roots, R&B, gospel en soul. Hoewel bluespuristen er van gruwen, is bijna niemand vies van uitstapjes naar hardrock, swing of funky grooves.
Trampled Under Foot
Zangeres en bassiste Danielle Nicole is de eerste artiest die haar remmen mag losgooien. Met haar trioformatie brengt ze een meeslepende blues-sound met rauwe randjes. Broeierige muziek die stevig tegen de bluesrock aanschuurt. De symfonisch opgezette arrangementen leveren een lekker breed geluid op. Nicole zingt als een bluesvrouw pur sang.
Curtis Salgado
Singer-songwriter Curtis Salgado werd dit jaar 65 en kent alle ins en outs van blues, R&B en soul. Door de jaren overwon hij ernstige ziektes en steeds keerde hij herboren terug om zijn publiek te overweldigen met zijn aanstekelijke enthousiasme. In Grolloo windt deze entertainer het publiek om zijn vingers met een veelzijdige show. Met zijn heldere, iets hese stemgeluid gaat hij voluit in zijn meeslepende songs. Zijn flirtende falsetstem is onweerstaanbaar. Vaste gitarist Alan Hager stuurt zijn gitaar met speels gemak door alle denkbare sounds en steelt zijn eigen show.
Wonderboy Jonny Lang
Jonny Lang zag op zijn twaalfde een optreden van een plaatselijke band en was zo enthousiast dat hij gitaarlessen nam en korte tijd later zelf op het podium stond. Zijn songs laveren over extatische golven die hij doorbreekt met zijn hartstochtelijk gezongen teksten en surrealistische blueslicks. Hij legt zoveel gevoel in zijn stem dat hij soms een beetje over de top gaat. Wonderboy Jonny Lang ís the blues. Met zijn uitbundige optreden steelt Lang de harten van het publiek.
Het werk van Van Morrison (1945) ligt dicht bij de blues, want hij groeide op met artiesten als Howlin’ Wolf en Sonny Boy Williamson. Hij smeedde een eigen genre waarin hij jazz, Keltische roots, soul en folk vermengde. Als singer-songwriter begon hij in de band Them, waarvoor hij de hit ‘Gloria’ schreef.
Keltische roots
Het werk van singer-songwriter Van Morrison (1945) ligt dicht bij de blues, maar hij smeedde een eigen genre waarin hij blues vermengde met jazz, Keltische roots, soul en folk. In Grolloo kijkt iedereen reikhalzend uit naar dit concert. Achteraf zijn de meningen verdeeld over Morrison’s intenties, omdat geen verbaal contact maakte met zijn publiek en iedereen laat gissen naar de betekenis van zijn gezichtsmimiek. Vaststaat dat hij een onderhoudend concert geeft. Hij komt op in een stijlvolle blues brother outfit. Bijgestaan door een goed geoliede 8-koppige band, laveert Morrison door zijn gehele repertoire en speelt veel van zijn bekende songs. Zonder ingesleten routine, zingt hij ontspannen alsof het hem geen enkele moeite kost. Alles is raak. Dat is het ongrijpbare mysterie van zijn unieke talent. Het publiek zingt- en klapt uitbundig mee.
ZZ Top
De avond eindigt met een stijlvolle anticlimax. Een muur van geluid is de handelswaar van ZZ Top. Niets wordt aan het toeval overgelaten. In hun entourage zijn alle attributen in tweevoud vertegenwoordigd: Twee mannen met baarden die op zuurstokkleurige gitaren spelen, met neonbuizen omhulde microfoonstandaards, immense geluidsboxen en een drumkit met bass drums waarin lichtgevende maskers zijn gemonteerd. Één drummer maakt het trio compleet. ZZ Top maakt pure fun-blues. Hun weergaloze performance maakt de act.
Tweede dag
Op de tweede HIBF-dag vallen er rond het middaguur nog buien, maar als de poorten om 14:00 opengaan, breekt de zon door en blijft het de rest van de dag heerlijk weer.
Nadat de virtuoze gitarist Pascal Danaë zich als sideman in de kijker had gespeeld, besloot hij zijn hart te volgen en ging zich richten op de gepassioneerde blues zoals die klinkt in Guadeloupe, de contreien van zijn roots. Zijn muziek is een mengeling van Afrikaanse ritmes, Caribische sounds en de broeierige bluessound uit de zuidelijke staten van Amerika. Danaë zingt in het Creools en pakt in zijn teksten terug naar de thema’s van de oorspronkelijke zwarte bluesmuziek. Zijn band is genoemd naar Louis Delgres, een zwarte officier uit Guadeloupe ten tijde van Napoleon.
Delgres is een enthousiaste band met een aanstekelijke drive. In hun muziek worden complexe ritmes vertaald naar opzwepende grooves. De basnoten worden gespeeld op een sousafoon die sensationeel wordt bespeeld door Rafgee. Drummer Baptiste Brondy staat garant voor vuurwerk. Het dak gaat eraf met gepeperde blues die zijdelings lonkt naar zydeco, reggae en rock.
Sensatie Eric Gales
Toen hij op zijn vierde op gitaar begon, leerde Eric Gales van zijn oudere broers door Jimi Hendrix beïnvloede licks en nummers spelen. Hij is rechtshandig maar bespeelt zijn instrument lefty upside down, net zoals Hendrix dat deed. Gales is zijn legendarische voorbeeld trouw gebleven en speelt regelmatig eerbetonen. Daarnaast ontwikkelde hij zijn eigen bluesy stijl.
Weer-ga-loos
Met een verse sigaret tussen zijn lippen geklemd loopt hij rond over het podium. Hij neemt nog even tijd om wat te roken voordat hij losgaat op zijn Fender Stratocaster. Gales trakteert Grolloo op een sensationeel concert. Het virtuoze spel van Gales is delicaat, zijn muziek is weer-ga-loos. De reacties uit het publiek variëren dan ook van muisstil tot gejoel en gejuich. Gales is ook een innemende blaag. Op een ontwapenende manier hitst hij het publiek op om zijn kunsten toe te juichen. Terecht, want hij geeft alles van zichzelf. Aan het einde van zijn show is hij tot tranen toe geroerd door de positieve bijval die hij krijgt.
In Nederland was zijn talent tot voorkort een goed bewaard geheim. Daar heeft Gales nu voorgoed verandering in gebracht. Hij gaf een legendarisch concert waar HIBF geschiedenis mee schrijft.
Het 8-koppige St. Paul And The Broken Bones werd door singer-songwriter Paul Janeway en bassist Jesse Phillips bedacht als ‘rock and roll soul band’. Een vocale act die hoge verwachtingen wekt. De gelikte sound komt goed uit de verf. De strakke arrangementen hebben een zuigende werking. Ook de veelal in falset gezongen vocalen van Janeway zijn indrukwekkend, maar worden overschaduwd door zijn vreemde gedrag. De voorman dwaalt in een zwarte glittercape over het podium. Dit komt over als een slechte grap die de aandacht afleidt van waar het om te doen is: een muzikale act.
12 Years A Slave
Gary Clark Jr. staat te boek als een virtuoos gitarist. Op zijn twaalfde begon hij op te treden in een lokale club. Zijn muziek is ook te horen in vele films, waaronder ‘12 Years a Slave’. In de tent wordt het licht gedempt zodat de intieme setting van een nachtclub ontstaat. Clark slaat één iconisch akkoord aan. Verder niets. Het publiek is geëlektrificeerd en reageert met gejuich.
Loom, beloftevol, goed getimed en met gevoel voor drama bouwt hij zijn eerste nummer op. De hypnotiserende sound van Clark wekt associaties met het werk van Prince en Lenny Kravitz. Zijn spel is ingetogen, abstract en subtiel. In zijn indrukwekkende solo’s laat hij zijn gitaar ronken. Clark lijkt een beetje te verzanden in al te lyrisch spel. Zijn goede vriend Eric Gales is niet te beroerd om hem een zetje te komen geven.
Legendarisch
Roemrucht en wellicht iconisch is de legendarisch band Lynyrd Skynyrd, die in de jaren zeventig de Southern rock op de kaart zette. In 1977 kwamen drie bandleden om het leven bij een vliegtuigcrash. Tien jaar later hernam de band zich. Johnny van Zant nam de vocalen over van zijn omgekomen broer Ronnie. Gitarist Gary Rossington is nog het enige bandlid van de oorspronkelijke bezetting. Lynyrd Skynyrd heeft de uitstraling van het podium volledig naar eigen hand gezet. HIBF-logo’s hebben plaats gemaakt voor een immense Amerikaanse vlag waarin de bandnaam in reliëf is uitgehouwen. De show draait om episch gitaargeweld, dramatische zang en het klaterende honky-tonky pianospel van Peter Keys. Groots en meeslepend spektakel. Deze all American band is absoluut de uitsmijter van het festival.
Eerbetoon aan Harry Muskee
Aan het eind van de avond maakte organisator en presentator Johan Derksen bekend dat HIBF in 2020 van donderdag 11 t/m zaterdag 13 juni wordt afgerond met een driedaagse editie. Dat zal een best of worden, waarbij artiesten uit de voorgaande edities terugkeren naar Grolloo.
Derksen memoreert nog eens dat het festival is ontstaan als een eerbetoon aan Hollands grootste blueslegende Harry Muskee, de oprichter Cuby + Blizzards. HIBF brengt volgend jaar een live reünie
