Op de afsluitende zondagmiddag was het verrassend druk op het Lieve Vrouwekerkhof. Aan de voet van de Lange Jan bracht Shirma Rouse haar boodschap van liefde en respect voor een afgeladen plein. Shirma’s gospel, afgewisseld met songs van de grote Aretha Franklin, gingen er, excuus, we kunnen er niet omheen, in als Gods Woord in een ouderling.
Door Dietmar Terpstra, fotografie Cees Wouda
Lees ook
Amersfoort Jazz dag 1, met Deborah Brown
Amersfoort Jazz dag 2: feest met Trijntje Oosterhuis
Amersfoort Jazz dag 3: de stad als podium
Even verderop, op de Groenmarkt, stond eerste de tamelijk abstracte muziek van Marit van der Lei Nextet op het programma. Ze is geinspireerd door Kenny Wheeler en Cecile McLorin Salvant, en werd terzijde gestaan door een fenomenale band, met onder meer conservatorium talent Award 2018-winnar Prashant Samlal op gitaar, en Kika Sprangers op saxen. Het werd een showcase van de nieuwe en de subtiele jazz van haar band, en verrassend genoeg zat het volle plein ademloos te luisteren, naar deze toch beslist niet hapklare muziek.
Daverend slotakkoord van het festival was weggelegd voor zangeres Sanne Rambags, pianist Sjoerd van Eijck en trompettist Koen Smits. In de propvolle Sint Aegtenkapel, waarvan de akoestiek wonderen deed voor de sferische muziek van het trio, zaten de mensen ademloos te luisteren naar de uitgesponnen improvisaties. Het was spannend om te horen en te zien hoe de drie musici naar elkaar luisterden en op elkaar reageerden, elkaar de tijd gunden, en elkaar ruimte gaven. Noorse fjorden, daar moesten we volgens de organisatie aan denken, en dat klopte wel zo ongeveer. Intieme luistermuziek, opmerkelijk om te zien dat zoveel mensen daar belangstelling voor hadden. ’t Is overigens geen wonder dat Rambags dit jaar Young VIP is, en in die hoedanigheid intensief langs de podia trekt. Goedemorgen, wat een geluid komt er uit die 25-jarige…
