Sinds twee jaar is het International Jazz Laureate Festival een onderdeel van Jazz Amersfoort. Festivals van over de hele wereld dragen musici aan die in eigen land aan de weg timmeren, om ze zo een kans te bieden zich te presenteren aan een internationaal publiek van liefhebbers en professionals.
Door Dietmar Terpstra, fotografie Nico Brons
Alex Hirlian’s Arcing Wires is dit jaar afgevaardigd door Australië, drummer Hirlian won daar vorig jaar een prestigieuze jazzprijs. Arcing Wires is een fusionband die inspiratie put uit het werk van Kneebody, Donny McCaslin en Avishai Cohen. Het optreden in Amersfoort was het Europese debuut van de band, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dat voor de band aan de vroege kant kwam. Ok, Hirlian is een technisch begaafd drummer, maar hij leek meer met zichzelf en zijn drumpatronen bezig dan met zijn band. Bassist Nick Henderson, ogenschijnlijk het prototype van de blije hippie, is het ankerpunt van de band waar twee gitaristen en saxofonist Nish Manjunath, die zijn sax door een batterij electronica joeg, op kunnen bouwen.
Maar nimmer werd de band meer dan de som der delen. Techniek, ambitie en af en toe spitsvondige composities konden niet voorkomen dat het optreden stug verliep. De bandleden vormden geen geheel, chemie was er amper, en de show bleef steken in goede bedoelingen. Het kan natuurlijk heel goed zijn dat de zenuwen de Arcing Wires parten speelden, zaterdag krijgt de band een herkansing in een andere zaal. Eind van het jaar komt het debuutalbum van Arcing Wires uit. Nog een half jaar om de zaak op de rit te krijgen.
Trijntje Oosterhuis
Over draagvlak in de samenleving hoeft het festival zich waarschijnlijk geen zorgen te maken. Vantevoren was niet al teveel ruchtbaarheid gegeven aan het feit dat Trijntje Oosterhuis ook kwam optreden, en dat bleek ook helemaal niet nodig. Geheel op eigen kracht zorgde de charismatische zangeres er voor dat het centrale plein in de stad. De Hof, zwart zag van de fans. Met Xander Vrienten op bas en de jonge Kick Woudstra op drums had de diva weinig moeite om de menigte om haar vingers te winden. Jazz, funk, soul en pop, Oosterhuis is van alle markten thuis en zo de geschikte persoon om een muzikaal feestje te bouwen op de vrijdagavond.
Gadi Lehavi
Geheel andere koffie werd er geserveerd in de monumentale Sint Aegtenkapel, waarschijnlijk de mooiste en akoestisch beste concertzaal van Nederland. Daar kwam de jonge Israelische pianist Gadi Lehavi een soloconcert verzorgen. Ruim een uur lang improviseerde het verlegen ‘Wunderkind’, dat al pluimen op de hoed kreeg van Bobby McFerrin, Ravi Coltrane en Chick Corea, op het snijvlak van jazz, klassiek en minimal music. Het nadeel van een festival is natuurlijk dat iedereen naar believen in en uitloopt, en dat verstoorde af en toe de focus. Voordeel is dat veel mensen kennis kunnen nemen van dit moois. Bijzonder nerveus was de drieentwintigjarige bij aanvang, veel soloconcerten schijnt hij niet te geven. Maar die zenuwen verdwenen gaandeweg als sneeuw voor de zon, en al snel werd hij een met zijn vleugel. Een klaterend slotapplaus was zijn deel.
Zaterdag en zondag is Gadi Levadi nog te zien, met onder meer Subtext en tijdens de Grande Finale World Jazz From Israel.
