Gitarist Grant Green (1935-1979) was in de jaren zestig een van belangrijkste gezichten van het label Blue Note.
Door: Coen de Jonge
Zo stond hij bijvoorbeeld in 1961 niet minder dan negentien keer in de studio, waarvan zes keer als leider. Kon hij lekker vaak naar mevrouw Lion om een voorschot te vragen, een uitvloeisel van de minder gezonde hobby die hij er op na hield, en die uiteindelijk tot zijn vroege dood zou leiden.
Grant (met zijn agressieve, sterk ritmische en toch soepele en eloquente speelwijze) was gedurende zijn leven vrijwel alleen in de Blue Note-studio te vinden. Slechts een handvol albums werd door andere labels uitgebracht, waarop hij meestal als sideman opereerde. Een iconische jazzgitarist die dol op Charlie Parker was, met een sterk op de blues leunende stijl.
Sonnymoon for Two (album: First Session, 1960/2001)
Een compositie van Sonny Rollins op het debuutabum van Grant Green voor Blue Note. Dat is te zeggen: de opname is uit 1960, maar het album kwam pas in 2001 uit. Blue Note hield de release tegen ten faveure van een andere plaat, Grant’s First Stand (1961).
Miss Ann’s Tempo (album: Grant’s First Stand, 1961)
Het officiële debuutalbum voor Blue Note. Een verzameling van killer grooves met een enorm swingend orgeltrio. De organist is Baby Face Willette, de drummer Ben Dixon. Soul jazz! riepen we vroeger.
Alone Together (album: Green Street, 1961)
Hoewel hij de blues in al zijn vezels had, speelde Grant lyrisch genoeg om in een ballad te overtuigen. Zoals in deze standard, met bassist Ben Tucker en drummer Dave Bailey.
On Green Dolphin Street (album: Gooden’s Corner, 1961)
Green werkte vaak samen met pianist Sonny Clarke, en het album Gooden’s Corner was een van hun mooiste. Wat een synergie! Plus de grootheden Sam Jones (bas) en Louis Hayes (drums). Zo konden swingen als razenden, maar ook een fraaie ballad spelen.
Oleo (album: Oleo, 1962)
Ach, wat een prachtig album weer. Dezelfde bezetting, dus weer met Sonny Clarke. Met dit aan Sonny Rollins ontleende titelnummer. En ook een prachtig My Favorite Things. Raar genoeg pas uitgebracht in 1980, eerst in Japan. Vreemde kronkels bij de Blue Note-managers.
Just A Closer Walk With Thee (album: Feelin’ The Spirit, 1962)
Zes oude gospels in dit album, maar dan gespeeld in het idioom van moderne jazz. En met een integer resultaat. Met een prachtbezetting: pianist Herbie Hancock, bassist Butch Warren, drummer Billy Higgins en tamboerijnspeler Garvin Masseaux.
Idle Moments (album Idle Moments, 1963)
Een van Grants topplaten. Staat op een lijst met de meest essentiële hardbop-albums. Met tenorist Joe Henderson, pianist Duke Pearson, vibrafonist Bobby Hutcherson, bassist Bob Cranshaw en drummer Al Harewood. Een klassieker.
Search for the New Land (album: Lee Morgan, Search for the New Land, 1964)
Het titelstuk van een creatief album van trompettist Lee Morgan. Grant Green was een veelgevraagd sideman, en de reden is hier heel goed hoorbaar. En daarbij ook nog Wayne Shorter, Herbie Hancock…
Speak Low (album: I Want To Holds Your Hand, 1965)
De Beatles sloegen ook toe in jazzland, vandaar dit titelstuk. De rest bestond uit meer jazzgerelateerde standards. Gespeeld door weer een rij topmensen: tenorsaxofonist Hank Mobley, organist Larry Young en drummer Elvin Jones. Maar de Beatles-song klonk ook heel spannend…
Sookie, Sookie (album: Alive!, 1970)
Eind jaren zestig was Grant Green minder actief omdat hij bezig was met afkicken. In 1969 raakte hij weer verbonden aan het Blue Note-label, maar muzikaal had hij zijn koers verlegd. Minder hardbop, meer funky soul jazz. Acid jazz, zou je ook kunnen zeggen. Dit album staat aan het begin van die nieuwe aanpak. Het nummer werd zelfs gesampled door Madonna…
