Het is bijna zeventig jaar geleden dat Huddie William Ledbetter, beter bekend als Lead Belly, overleed. Vergeten is hij niet. Zijn huiveringwekkende levensgeschiedenis is als een thriller waarin vrouwen, drank, bloedige en langdurig bestrafte criminaliteit een dominante rol spelen. Songs als Goodnight Irene, Pick A Bale Of Cotton en Take This Hammer hebben de tand des tijds doorstaan.
Door de jaren heen waren popiconen nooit bescheiden als ze het over Lead Belly hadden. Zo coverde Keith Richards voor zijn album Crosseyed Heart (2015) de song Goodnight Irene weer eens. In The Tonight Show met Jimmy Fallon lichtte hij toe: “Ik wilde een klassieke, oude Amerikaanse folksong doen en dit nummer kwam in mijn gedachten nadat Tom Waits me een boek over de man had gegeven. Toen ik erin keek kwam mijn roadie binnen met een net aangeschafte twaalfsnarige gitaar, Lead Belly’s instrument. Meteen kreeg ik het gevoel dat ik, net als Tom, Goodnight Irene moest opnemen.”
Het is maar een van de vele uitingen van bewondering vanuit de popwereld. Zo vatte George Harrison bondig samen: “No Lead Belly, No Beatles”. Sommige hits uit de popgeschiedenis worden dusdanig met de uitvoerende artiest geassocieerd dat je vergeet dat Lead Belly’s origineel eraan ten grondslag ligt. Denk aan Midnight Special, de megahit van Creedence Clearwater Revival (1969) of de akoestische uitvoering van Black Girl door Nirvana (1993). De lijst van covers is lang.
Lees het hele artikel in het november/december nummer van Jazzism.
