Brad Mehldau koos verwonderlijk voor ouder materiaal aangevuld met standards. Slechts een enkele track uit de nochtans uitstekende nieuwe cd ‘Seymour Reads The Constitution!’. Als teaser voor een komende tournee?
Door: Georges Tonla Briquet
Foto’s: Gent Jazz/Bruno Bollaert
Zie ook: Oorverdovende stiltemomenten op pianodag Gent Jazz
Er waren dit jaar trouwens opmerkelijk veel pianisten aanwezig. Zo tekenden ook Jason Moran en Vijay Iyer present en dat nog wel op dezelfde dag. Een droomaffiche voor wie houdt van complex gelaagde composities en jazz boordevol doorgedreven intellect. Helaas wat overkill zo vlak na elkaar. Zeker omdat nadien nog eenzelfde tsunami van informatie en vooral decibels volgde van Dan Weiss met onder meer Craig Taborn en Trevor Dunn aan zijn zijde. Een adrenalineshot van electro progrock met extra Zappa-vitaminen. Trompettist Ambrose Akinmusire hield het (dezelfde dag!) gelukkig bij een akoestische aanpak zonder daarom minder overtuigend te klinken.
John Scofield
Met in de rangen John Scofield, Jack DeJohnette, John Medeski en Scott Colley is Hudson een echte supergroep. De heren outten zich als heuse retrotrippers aan de hand van nummers die ze ontleenden aan onder meer Jimi Hendrix en Bob Dylan. Met ellenlange versies toverden ze de tent anderhalf uur lang om in The Fillmore (San Francisco) van eind jaren zestig. De nieuwe Grateful Dead?
Sun Ra
Chico Freeman was dit jaar de man op de affiche om naar uit te kijken. We verwachtten een stomende verwijzing naar zijn connecties met onder meer Sun Ra en Dizzy Gillespie. De rauwe en ongepolijste vorm van free vermengd met loeiharde bop bleef echter grotendeels afwezig. Hij bracht een soort mikado-jazz van swing, bop, soul en funk doorvlochten met bluesballads. Een hecht spelende band die echter enkel het laatste kwartier de hel deed losbarsten.
Uiterst sympathiek concert was dat van Pharoah Sanders. Respect voor zijn onvermoeibare inzet maar het was zijn sidekick Nicholas Payton die voor het vuurwerk zorgde.
Wilde exorcisten
Bij de Belgische delegatie lag de focus niet bij de jonge hippe garde maar kreeg de vorige generatie nog eens de verdiende aandacht. Mocht de testosteron-jazz van Sal La Rocca, Jeroen Van Herzeele, Lieven Venken en Erik Vermeulen uit New York komen, stond dit kwartet aan de subtop. Het trio van Too Noisy Fish ontpopte zich eveneens tot wilde exorcisten met een mash-up van Chopin, Coltrane en Missy Elliott. Een mokerslag uit de hel van Meat Loaf met een hoge graad van absurdisme. Meest verrassende en gedurfde zet was de passage van Fundament, een twaalfkoppig ensemble rond vrijbuiter Peter Jacqmain met tuba’s, contrabassen, baritonsaxofoons en bassaxen.
Zo viel er dan toch nog wat anarchie te bespeuren in Gent, een aspect dat in de huidige jazzscene te dikwijls ontbreekt.
