Melanie de Biasio vormt de topattractie op de bloedhete, super zonnige pianozondag van Gent Jazz. Na optredens van Joep Beving en Wim Mertens mag zij in de vooravond als laatste artiest het hoofdpodium betreden.
Tekst: Willem Jongeneelen
Fotografie: Bruno Bollaert
De mussen vallen op dat tijdstip nog steeds van het dak op de dag dat het kwik in de thermometer maar niet onder de dertig graden wil zakken. Ook Melanie de Biasio, de zangeres uit Charleroi, vertelt het, ondanks haar deels Italiaanse roots, bijzonder warm te hebben daar op het podium van die megagrote tent. Misschien is dat de reden dat ze een van haar meest intieme optredens tevoorschijn tovert. Anders dan op festivals met ze met een staand publiek moet dealen en tegen beats van andere podia op moet boksen, weet ze dat het publiek in Gent blij is dat ze in de schaduw mogen zitten en bereid is de tijd even anderhalf uur stil te zetten. Ze beschikt tevens over een weergaloze band die haar stemmingen naadloos volgt en meegaat in de stille modus van het moment.
Natuurlijk weet drummer Dre Pallemaerts hoe hij speels en avontuurlijk spelend stiekem toch heel strak richting een groovy climax kan gaan. Die groove is er vaak ook wel degelijk, maar het optreden blijft voor het grootste gedeelte toch vooral subtiel, zacht en uiterst intiem. Melanie mag dan nog zo zacht fluisteren of met haar lippen sensueel haar dwarsfluit strelen, ze houdt de spanningsboog wel constant in tact. De woorden van de liedjes van voornamelijk haar laatste album Lilies, zijn zelden vrolijk, de poëtische boodschap blijft veelzeggend en komt positief binnen. Ze smacht naar liefde. ‘Come rescue me.’
Hoe subtiel en vaak minimalistisch de muziek ook lijkt, het geluid is met machtige accenten van pianist Pascal Mohy en vooral stemmige geluidsdecors van Pascal Paulus op vintage synthesizers stiekem behoorlijk breed en uiterst sfeervol. Het optreden schrijdt traag, maar bloedmooi voort richting staande ovatie en toegift. Melanie geniet intens van haar succes, ook al wordt het optreden in Gent nergens zo intens als bijvoorbeeld op Jazz Middelheim twee jaar geleden. Wel maakt ze soms, tijdens een break, een vreugdesprongetje. Omdat lukt wat ze in haar hoofd heeft, en voelt dat de verbinding met het publiek er wel degelijk opnieuw is. In de toegift volgt No Deal. Er wordt geen verbond met de duivel gesloten of een knieval, laat staan concessie, gedaan. Het meeste swing heeft ze bewaard tot in de enige juiste afsluiter: I’m Gonna Leave You. Ze dartelt ontdaan van spanning nog een keer los over het podium.
De Biasio is van wereldniveau. De vergelijking met een grootheid als Nina Simone is eigenlijk helemaal niet zo gek. Omdat haar toon altijd de juiste is, iedere knip met haar vingers raak is en iedere herhaling van een tekstfragment relevant. Maar ook omdat ze haar bandleden schijnbaar achteloos meevoert naar oorden waar ze niet eerder waren. Bijna alle gespeelde tracks krijgen een nieuwe versie, deels afgesproken met duidelijke structuren, deels compleet vrij improviserend zonder ook maar één seconde uit de bocht te vliegen. Ja, een optreden van Melanie de Biasio is pure opwinding. Seks, op een stijlvolle, kamasutra-achtige manier. ‘Spreading whispers all around. Mr. Jungle could you please come in closer, sweet will be. How sweet?’
Joep Beving
De hete zondag op de prachtige festivalterrein van Gent Jazz staat verder in het teken van bijzonder pianospel. De Nederlander Joep Beving wint terecht een aantal nieuwe Belgische zieltjes met zijn innemende spel en verstilde pianoklanken. Applaus mag, maar alleen als Joep even recht gaat zitten en zich omdraait, anders houdt dat maar op en verstoort dat de staat waarin hij zichzelf en toehoorders probeert te spelen. Beving beleeft vele internationale successen, maar zijn korte nummers die hij uit zijn uitgeklede Duitse piano tevoorschijn tovert gedijen toch het best als de omstandigheden optimaal (lees: intiem) zijn. Waar Joep onlangs nog op zondagochtend vroeg niet-versterkt, midden tussen het in kleermakerszit aanwezige publiek, de mensen op Best Kept Secret zachtjes wakker kuste, daar zal hij toch behoorlijk geschrokken zijn van dat grote podium en die megatent. Daarin her en der verspreid, zittend publiek in ijzeren stoeltjes op een houten vloer. Iedere voetstap, ieder kraakje van de stalen constructie en ieder omvallend bierglas leidt af. Desondanks weet ook een deel van chillend België nu ook waarom de muziek van Joep Beving op de juiste momenten onder de juiste omstandigheden wel degelijk heel mooi is en verslavend kan werken. Miljoenen Spotify-luisteraars all over the world can’t be wrong.
Wim Mertens
Waar Beving in zijn eentje optreedt, daar heeft het Belgische pianofenomeen Wim Mertens twee muzikanten meegebracht. Dirk Descheemaker (klarinet/sopraansaxofoon) en Lode Vercampt (cello) zorgen ervoor dat het optreden een compleet andere sfeer ademt. Mertens maakte al ruim zestig albums, in stijlen aangeduid met termen variërend van minimal music, ambient tot experimenteel modern klassiek. Het grote publiek in België kent hem voornamelijk dankzij zijn compositie Struggle For Pleasure, oorspronkelijk uit 1983, maar deze eeuw gebruikt herkenningstune voor een groot telecombedrijf. De fraaie melodieën van Mertens krijgen vooral door de inzet van de oosterse patronen die Descheemaker bezigt een andere, iets meer vrijblijvende sfeer. Het zijn echter de trage stukken met een strijkende, schijnbaar in rouw verkerende cellist Vercampt die het meeste indruk maken. Het optreden verloopt vreemd, de aandacht verslapt soms ook op het podium zo lijkt het, en ook meent Mertens om onduidelijke redenen zijn stukken regelmatig van flarden tekst te moeten voorzien. Zijn stem is bijzonder iel, de woorden zijn onverstaanbaar en voegen niets toe. Sterker nog, ze leiden af en werken eerder storend dan dat ze een positieve bijdragen vormen.
Steiger
Meer plezier beleven de avontuurlijk ingestelde bezoekers aan de vijf jonge bands die programmateam van Bertrand Flamang uit de gangen van het conservatorium in Gent plukte. Steiger, de winnaar van Jong Jazz-talent Gent in 2017, mag op het hoofdpodium openen. Gewaagd en vaak improviserend slaat het trio (keys/bas/drums) er zich geweldig doorheen. De stukken zijn op verschillende momenten in verschillende stemmingen ontstaan. Ze bevatten met knap pianospel (ook daar), maar tevens noisy synths, field recordings en een excellerende drummer. Bij drie andere acts is het de vocalist die indruk maakt. Bij Gilman is dat Sander Stuer, die als drummer opereert in de band Sleepers’ Reign. In het door Orson Wouters (keys, tevens Sleepers’ Reign) en Mauro Bentein (gitaar, tevens bandlid Lagüna) voornamelijk elektronische vervaardigde klankpalet van Gilman zingt hij, ook falset, de sterren van de hemel, als die er geweest waren. Vooral het ingetogen slotakkoord Sleep beklijft. In Le Manou horen we zangeres Manou Maerten in het Frans schitteren. In het begin van de set in een intense (piano)ballade met cello, later voorzien van meer beats en invloeden uit de dance. Ook de Gentse band Tristan wordt gedragen door schitterende vocalen. In dit geval door de als man openende, daarna als gevoelige dame met veel bagage zingende Isolde van den Bulcke. Het decor is soms jazzy, vaak ook modern poppy, dankzij de knappe partijen van keyboardspeler Vik Hardy. Het meest jazzy van de dag is de instrumentale band Screens, met leden van de conservatoria in Gent en Brussel. Knap solistisch spel van Warre van de Putte (saxofoon) op een basis van synths, bas en drums. Modern en noisy bij vlagen, altijd avontuurlijk en met een juiste vibe. Hun debuut-EP Low, met het catchy It Ain’t Easy Being Cheesy, is alvast een aanrader.
Gezien: Gent Jazz, zondag 1 juli 2018. Later deze week treden onder meer nog op Tom Jones, Hudson, Jef Neve, Paolo Conte, Isolde, Pharoah Sanders, Selah Sue en The Roots.
