Sippin’ At Bells
Timeless
Zoals pianist Rein de Graaff (1942) bij zijn inmiddels spaarzame concerten elke keer zegt: “Wij spelen alleen maar jazz uit de tijd van de jazz.” Dat geldt zeker voor het album Sippin’ At Bells, vernoemd naar een vroege (1947) opname van Miles Davis, met Charlie Parker op tenorsax (!). Voor de volledigheid: Bells was een bar in Harlem in NY waar veel jazzlui elkaar ontmoetten. Die onorthodoxe blues is het eerste stuk van deze compilatie.
De Graaff stelt er altijd een eer in dat elk nieuw album iets aan zijn oeuvre zal toevoegen. Dat zit ‘m meestal niet in stijl en repertoire, maar eerder in verrassende combinaties of een bijzondere gelegenheid. Daartoe heeft De Graaff materiaal genoeg, opgeslagen bij al die avonden waarin hij zijn Stoom- en Vervolgcursus Bebop presenteerde. De pianist bracht al eerder compilatie-albums uit, bijvoorbeeld Now Is The Time en Ornithology, maar deze heeft toch iets speciaals. Het lijkt erop dat de pianist vooral gezocht heeft naar spectaculaire solistische optredens. Wat bijvoorbeeld saxofonist Johnny Griffin laat horen in het pijlsnelle slotnummer Wee is verbluffend.
Coen de Jonge
